گل خوردن تیم های خوزستانی در دقایق پایانی چه دلایلی دارد؟

سال هاست که عملکرد تیم های خوزستانی در زمینه از دست دادن نتایج و گل خوردن های مکرر در نیمه دوم خصوصا دقایق پایانی بازی ها، بدجوری فکرم را به خود مشغول کرده است. طی این سال ها اگر شرایطی حاصل می شد که در 15 الی 20 دقیقه انتهایی هر مسابقه گلی را دریافت نمی کردند یا حداقل گل کمتری وارد دروازه هایشان می شد، در انتهای فصل در بالای جدول قرار می گرفتند یا اینکه شاهد این همه سقوط های پیاپی به لیگ های پایین تر نبودیم. اگر بخواهیم برخی از دلایل این موضوع را بطور موشکافانه بررسی کنیم، می بایست به نکات قابل توجهی اشاره نماییم. اول اینکه تیم های خوزستانی همواره و البته به دلایل مختلف مالی و...دیر بسته می شوند و به جای 2 ماه تمرین پیش از فصل مسابقات، حدودا 10 الی 20 روز و نهایتا 1 ماه پیش از آغاز فصل تمرینات خود را آغاز کرده که خود دلیلی محکم بر عدم اجرای توانایی های بدنی و فنی تیم و حتی هماهنگی کادر فنی با هم و همچنین با بازیکنان است. لذا تیم ها فرصت کافی جهت پرداختن به تمامی موارد از جمله افزایش کیفیت و کمیت خطوط 3 گانه خصوصا خط دفاعی یا تاکتیک های حفظ و کنترل بازی را به هیچ وجه ندارند. نکته دیگر عدم ثبات مربیان در این تیم هاست. برای بررسی دقیق تر این موضوع، ببینید که طی چند سال اخیر چند مربی بر روی نیمکت استقلال و فولاد خوزستان، استقلال اهواز، نفت آبادان و مسجدسلیمان نشسته اند؟ از دیگر دلایل این اتفاقات، تغییر و تحولات وسیع در سطح کلان و مدیریت باشگاه هاست که نقش انکارناپذیری در عدم تعادل، پویایی و شکل نگرفتن تیم های یاد شده را دارد. اگر بخواهیم دلیل مهم دیگری را برشماریم، می توانیم به واقع شدن فصل آماده سازی و بدنسازی تیم ها در گرمترین روز های سال و شرجی طاقت فرسا اشاره کنیم که نه تنها تمرینات با کیفیتی را به خاطر کمبود زمان تا شروع فصل و گرمای هوا شاهد نیستیم، بلکه کم رغبتی بازیکنان نسبت به تمرینات سخت و گرفتگی های عضلانی بخاطر رطوبت هوا و فشار تمرینات به بالاترین میزان خود می رسد. حال کافیست که اولویت سرمربی، یا تمرینات بدنسازی نباشد یا اینکه مربی بدنساز کم تجربه ای به تیم اضافه شود و یا میانگین سنی بازیکنان آن تیم بالا باشد. آن وقت که دیگر نگو و نپرس. پس حال که چنین است، لزوم اجرای تاکتیک های حفظ و کنترل نتیجه بازی از جمله تاخیر های فنی در زمان بازی، کاهش سرعت بازی حریف از طریق پرسینگ توپ، فضا، بازیکن و یارگیری نفر به نفر، بازی مالکانه، قطع توپ های مکرر و ممانعت از بازیسازی حریف خصوصا در میانه های میدان، ارسال توپ به نقاط دورتر از دروازه خودی، بردن بازی به کناره ها و گرفتن اوت و کرنر، استفاده از بازیکنان تکنیکی دارای قدرت حمل توپ بالا در گوشه ها و کنار خط طولی زمین و گرفتن خطا از حریف، پاس های مکرر و جابجایی هایی پیاپی بازیکنان در زمین حریف، بازی بدون توپ و دوندگی فراوان خصوصا در کمربند خط میانی، دور نگه داشتن حریف با دفاع منطقه ای خصوصا از یک سوم دفاعی حریف، ارسال توپ های بلند، بازی مستقیم و سانتر های قطری و طولی و...در طول فصل الزامی به نظر می رسد.