خالي‌كردن‌ آب‌ دريا‌ با‌ قاشق!

افزايش عجيب قيمت زينك و كاغذ، نبود سازوكار كارآمد حمايت از مطبوعات، قهر اساسي مردم با نشريات و نبود نيروهاي كافي و حرفه‌اي، در حقيقت روزنامه‌نگاري را به ايثاري بيهوده تبديل كرده است. كاغذي كه فروردين 96 با نرخ 2500 تومان در دسترس بود، امروز با 13 هزار تومان هم پيدا نمي‌شود. قيمت زينك دو ورقي از 6800 تومان به 40 هزار تومان رسيده، البته ناياب هم هست. 600 درصد افزايش قيمت زينك و كاغذ! با ميانگين تورمي 200 درصد در ساير هزينه‌ها، نشريات را به مرگ نزديك كرده است. در فروردين 96 نشريه‌اي با 8 صفحه رنگي و شمارگان 5 هزار نسخه، يك‌ميليون تومان هزينه داشت، امروز بيشتراز 5 ميليون تومان، هزينه دارد. جالب‌تر اينكه اين روزها، حتي با پرداخت هزينه‌هاي بيشتر، امكان چاپ تمام رنگي و شمارگان دلخواه، مطلقا وجود ندارد و چاپخانه‌ها در مضيقه‌اند. معني ساده اوضاع اين است كه دولت علي‌رغم اختصاص ارز 4200 توماني به كاغذ، نتوانست آن را مديريت كند و ارزهاي دولتي سر از مافيا درآورده‌اند! از يارانه 130 ميليارد توماني نشريات در سال 97 تا اين لحظه فقط 30 ميليارد تومان تامين اعتبار شده است. از طرف ديگر مردم گرفتار معيشت، توان خريد نشريات را ندارند، نشرياتي كه تكرار مصائب و مشكلات هستند. آنها كه توان خريد دارند، حوصله‌ي خواندن ندارند. مصيبت وقتي بزرگتر مي‌شود كه مديران نشريات محلي در استان‌ها، به نيروي انساني كارآمد و حرفه‌اي هم دسترسي ندارند. دو سالي مي‌شود كه به اين نتيجه رسيده‌ام كار مطبوعاتي در ايران، از هر حيث كه بنگري خسارت است. اما صادقانه اعتراف مي‌كنم كه تا اين لحظه، گرفتار همكاران معدود و مخاطبان محدود هستم.