- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۰۱ آذر ۱۴۰۳ - ۱۳:۱۷
قال علی علیه السلام: انسان سه جا تغییر میکند: نزد صاحبان قدرت، روی صندلی قدرت و غنا بعد از فقر و هرکس تغییر نکند دارای خرد ناب و اخلاق مستقیم است. القُربِ مِنَ المُلوكِ ، و الوِلاياتِ ، و الغَناءِ من الفَقرِ ، فمَن لَم يَتَغَيَّرْ في هذهِ فهُوَ ذو عَقلٍ قَويمٍ و خُلقٍ مُستَقيمٍ
ریاست به دست کسانی خطاست، که از دست شان دست ها بر خداست...سعدی عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن، ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را(سعدی)
آن را که چنین دردی، از پای دراندازد، باید که فروشوید، دست از همه درمان‌ها(سعدی)
هر که دلارام دید ،از دلش آرام رفت، چشم ندارد خلاص ،هر که در این دام رفت
(سعدی)
کسی نیک بیند به هر دو سرای، که نیکی رساند به خلق خدای(سعدی) امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
شوشان - فاضل خمیسی :
محمدرضا شاه که در اوج تفرعن و خودخواهی بسر میبرد بر اثر نیش زنبوری راهی بیمارستان می شود ، در آنجا دکتر منوچهر اقبال بعنوان پزشکی حاذق و فارغ التحصیل از فرانسه با چاپلوسی هر چه تمامتر اقدام به درمان میکند و از آنجا که فضای استبداد ،خلوتگه و مرتع فرصت طلبان و مریدان بله قربان گوست ، مسیر پیشرفت برای این پزشک متخصص بیماریهای عفونی بعنوان وزیر کشور و نفوذ در دربار و حتی کسب وزارت فرهنگ و هنر آنزمان مهیا میگردد.
اینکه اینقدر شعار داده میشود حکومت شاه تکنوکرات و بر مبنای تخصص علمی سازماندهی شده ، دروغی بس بزرگ بوده که از بکارگیری یک پزشک فاقد معلومات هنری و ادبی برای اداره فرهنگ یک کشور می‌توان پی برد که مشی استبدادی حکومت پهلوی شاید مجریان خوبی داشته اما فاقد استراتژیست های صاحب نظری بود که میتوانستند ، برنامه تدوین کنند و براساس اولویت بخشی ِ برنامه ها اصلاحات ماندگاری را رقم بزنند ،
برای منصب و جایگاهی از قبیل وزیر یا ریاست یک سازمان که متصدیان آن علاوه بر روحیه اجرا لازم است ، مبدع ، روشنفکر و در زمینه کاری خویش متخصص باشند ،اطاعت بی چون و چرا از فرامین و دستورات شاه یا رأس قدرت ، آنها را به درجه ای تنزیل می‌دهد ، که توان تصمیم سازی یا تصمیم گیری از آنها سلب شده و به کارگزاری فاقد اراده مبدل می‌شوند، هر چند برای کسانی ماننداقبال این رفتار پذرفتنی است ، لیکن باید قبول نمود ،جامعه و آینده آن است که تاون خفت شخصی افراد را تحت عنوان رئیس و وزیر اینچنینی را می پردازد.
در همین فضا شاهد هستیم ،برخی روشنفکر نماهای دولتی برای تطهیر خویش و نشان دادن چهره ی مردمی با صدور برخی دستورات میدانی و پوپولیستی یا ایراد سخنانی احساسی وغیر موثر در اجتماع هایی که هیچ اثر بخشی خاصی روی سیاست ها و برنامه های اجرایی ندارد سعی می نمایند وجهه ی مثبتی از خویش نشان دهند ، بقولی ؛ آنجا که لازم است حرف بزنند از ترس لال مونی می‌گیرند و آنجا که لازم است از دستاوردها و نتایج تصمیمات سخن بگویند ، شعارهای مطالبه گرایانه می‌دهند ، انگار نه انگار آنها هستند که دربالاترین سطح جلسات حضور اصلی را دارند . و می‌توانند بر تصمیمات اثر بگذارند .
بر اساس اسناد و گفته های مستند تاریخی هر وقت دکتر منوچهر اقبال بعنوان وزیر قصد اعلام گزارشی را به شاه داشت ، چنانچه با انتقاد یا رنجشی از طرف شاه مواجه می‌شد ، رنگش پریده به لرزش افتاده و سپس در همان جلسه یا جمع غش میکرد!!
این موضوع دستمایه آن شد که اعلام گزارش به شاه را برعهده کارشناسان گذاشته شد و آقای دکتر در گوشه ای فقط به تماشا ایستاده و فقط پُز وزیر بودن را یدک بکشد، همین دکتر اقبال که تسلیم بی چون و چرای دربار بود در بیرون و در فضای عمومی دانشگاهی ،خویش را بعنوان یک نخبه و دلسوز مردم و شجاع در اعلام نقطه نظرات معرفی کرده و از این تبلیغات کذب برای خویش قبایی حتی در بین دانشجویان آنزمان دوخته بود ، این قبا دوزی تا آنجا پیش می‌رود که متاسفانه تاکنون نیز این افراد بعنوان چهره های روشنفکری برای برخی که پیشینه گذشته آنها را نمیدانند و فقط به ظواهر شخصیتی بسنده میکنند قابل استنادند...
هر چند رژیم مستبد و فاسد شاه غیر قابل دفاع است اما باید اذعان کرد که برخی نخبگان سیاسی و اجتماعی که به نوعی به دربار راه یافته و لازم بود براساس احساس مسئولیت ملی ،مانع گسترش خوی استبداد شاه شوند ، با سکوت و حتی همراهی مصلحت گونه که ناشی از ریشه در منافع فردی بود ، خود از تقویت کنندگان این نوع از رفتار حکومتی می‌شوند که جای بحثش به دراز خواهد کشید و فرصتی گران میطلبد .
در یک کنکاش مختصر اجتماعی و تاریخی شاهد آن هستیم که نخبگان علمی کشور بعنوان راه بلدان اصلی ترقی و توسعه کشور یا آنقدر در قدرت هضم می‌شوند که حتی فرمولهای استاندارد علمی را مطابق سلیقه قدرت !!تنظیم میکنند یا آنقدر زبون و ترسو می‌شوند که از اخم شاه به هراس افتاده و در جمع غشو می‌شوند .
درمقایسه ی تطبیقی دیگر شاهد آن هستیم همزمان در کشور ی دیگر بنام فرانسه ،که چارچوب نظام آموزشی ما در آن دوره از آن اخذ شده ، فردی بنام آندره مالرو وزیر فرهنگ است ، نویسنده ای که راه گذر به پایداری توسعه را فرهنگ دانسته و تخصصش فرهنگ و ادبیات است و سبک رمان نویسی و نظرات تربیتی اش کماکان در مدارس فرانسه جاری و مورد استفاده است ،
آندره مالرو که حتی مثل وزیر وقت فرهنگ ما عنوان پرطمطراق ؛دکتر؛ را یدک نمی کشد ، نه تنها عامل پایداری و توسعه فرهنگی فرانسه میشود بلکه با نهادینه نمودن و بسط مفهومِ دموکراسی فرهنگی علیرغم مخالفتهایی که میشود باعث میگردد ، همزیستی مسالمت آمیزی درتنوع فرهنگی انسان‌ها در آن کشور جامه عمل بخود بگیرد .
مقایسه دو وزیر فرهنگ وقت در دو کشور ایران و فرانسه یعنی دکتر منوچهر اقبال با تخصص درمان بیماریهای عفونی با روحیه ی بله قربان گویی محض شاه در ایران و آندره مالروی فرانسه نظریه پرداز تربیتی و صاحب سبک مدیریت فرهنگی و هنری نشان دهنده اوج این تفاوت ها در اداره کشورها در دوره مذکور است ...
