شکی نیست که تحقق انتظارات جامعه تابعی از شرایط مختلف از جمله توان مدیریتی مبتنی بر شایسته گزینی، قانونمندی و انضباط اداری‌ و مهمتر از همه، تعهد و تعلق خاطر شخص مسئول نسبت به مردم منطقه، شهر یا روستای محل خدمت است.

میان تحقق انتظارات معقول و رضایت جامعه رابطه ای بسیار ظریف و دقیق وجود دارد، هر چه مسئولان در برآورده ساختن توقعات و انتظارات مردم موفق باشند، به همان نسبت بر میزان رضایت عمومی افزوده می شود و برعکس.

همانطور که در نوشتارهای سابق اشاره کردیم، متاسفانه خوزستان از جمله استانهایی است که در بسیاری از زمینه ها مسیر پَسرفت و قهقرا را طی می کند.

این وضع بیانگر آن است که سطح انتظارات مردم در این استان در حداقل ترین شکل ممکن نیز محقق نشده یا نمی شود‌. بنابراین نمی توان انتظار داشت که مردم از وضع موجود احساس رضایت بکنند.

یکی از دوستان دشت آزادگانی من امروز بحثی را مطرح کرد که ذکر آن خالی از لطف نیست. خلاصه ی کلام ایشان این بود : " نوش جان کسی که از راه خدمت به منافع عامه، به منافع خاصه ی خود برسد ".

ایشان توضیح می دهد که مطلوب و ایده آل مردم قطعاً این نیست و فرض بر ادای وظایف قانونی مسئولان در کمال امانتداری است و هر گونه سوء استفاده مردود است اما چه می شود کرد که خیلی از مسئولان‌ فقط و فقط منافع خود را جستجو می کنند و منافع عمومی را به حال خود رها کرده اند، لذا ناچاراً به این نتیجه می رسیم که؛ " ای کاش مسئولانی پیدا بشوند که ضمن لحاظ کامل منافع فردی خودشان، نیم نگاهی هم به منفعت عمومی داشته باشند ".

همانطور که ملاحظه می فرمایید سطح انتظارات و توقعات مردم بویژه در مناطق کم برخوردار و محروم، بجای اینکه به سمت افزایش حرکت کند، به حداقل ترین حد ممکن یعنی شریک سازی مسئولان با منابع و منافع عمومی رسیده است.

بررسی سطح انتظارات و میزان تحقق یا عدم تحقق آن انتظارات، یکی از روشهای سنجش کارآمدی دستگاه ها و مسئولان از یک سو و نشاندهنده میزان رضایت یا عدم رضایت مردم از مدیران و مسئولان از سوی دیگر است.

به امید روزی که مسئولان به شعور مردم و خواسته های کاملاً مشروع و حداقلی آنها احترام بگذارند، این سخن را به پایان می بریم.

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه