شوشان - دکتر حسن سلیمانی :
مطابق قانون نوشته شده در مجلس، دولت باید تا پایان برنامه ششم توسعه، معلمان حقالتدریس و نهضتی را استخدام کند. وقتی طبق اعلام مسئولین وزارت آموزش و پرورش تا مهر ۱۳۹۸، حدود ۵۸ هزار معلم رسمی بازنشسته می شوند بنابراین استخدام معلمان حق التدریسی که تعدادشان ۳۲ هزار نفر است نباید با مشکل خاصی مواجه باشد.ظاهرا مشکل جامعه حق التدریسی این است که در قانون مشخص نشده است که تا پایان برنامه ششم توسعه، سالانه چه تعداد از آن ها باید استخدام شوند.
از طرف دیگر نوع نگرش ابزاری به این جامعه، بزرگ ترین مسئله آن هاست. جامعه حق التدریس،به جامعه ای تبدیل شده اند که حق تدریس دارند اما حق منتفع شدن از سایر مزایایی که در همه جای دنیا برای خدمات آموزشی مرسوم است را ندارند.جامعه ای که در ابلاغ شان ساعت تدریس شان را کمتر از حد واقعی ثبت می کنند تا پاره وقت تلقی شوند. جامعه ای که بیشتر از حد مقرر تلاش می کنند و کمتر از حد شایستگی خود منتفع می شوند.جامعه ای که آموزش می دهند و معلم هستند اما برایشان شان معلمی قائل نمی شوند.جامعه ای که شان و سوادشان به مناقصه گذاشته می شود و علنا به آن ها اعلام می شود که در صورت پذیرش حقوق نازل تر با آن ها قرارداد بسته می شود؛ مسئله بغرنجی که در برخی از مدارس خصوصی و غیر انتفاعی به وفور یافت می شود.جامعه ای که بر عکس همه جای دنیا به جای ماهانه،سه ماهانه حقوق دریافت می کنند!
جامعه ای که حق دارند به فرزندان ملت آموزش دهند اما حق ندارند مقابل اجحاف هایی که در حق شان صورت می گیرد لب به اعتراض بگشایند.
وزارت عریض و طویل آموزش و پرورش باید در گام اول کمبود معلمان را با استخدام رسمی قشر زحمتکش حق التدریس جبران نماید اما تا قبل از این مهم با رعایت شان و جایگاه فرهنگی آن ها اجازه ندهد با کسر شان این قشر فرهیخته، آسیب های فرهنگی و آموزشی جامعه افزایش یابد.