در ایران نبود توسعه ی سیاسی نتیجه ای جز ناآگاهی و هَردَمبیلیسم، حتی در میان سیاسیون و کتاب خوانده تر ها نداشته است، نمونه اش هم نوع برخورد با مفهوم تکنوکراسی یا تکنوکرات بودن است که چون معادل فارسی مورد قبولی برایش نداریم، عموماً به مثابه یک مفهومِ غربیِ کفرآمیزِ غیر دینی تلقی می شود، تا آنجا که برخی ها از آن به عنوانِ "فحش سیاسی" استفاده می کنند.

حال چه باید کرد؟ بشینیم لب جوی و گذر عمر ببینیم و کاری به این کار ها نداشته باشیم یا آنکه بیاییم و اعصاب خورد کرده و سلول های عصبی مان را تحت فشار بگذاریم که روشنگری کنیم و جماعتی را از جهالت برهانیم؟ اگر از جماعتِ لب جوی نشین هستید که خب تا همین جای یادداشت که خواندید کافی تان است، اما اگر بخوایم روشنگری کنیم باید گفت؛ تکنوکرات در لغت به معنای متخصص یا خبره در زمینه ی علم یا صنعت گفته می شود که در دولت یا صنعت دارای جایگاه تاثیر گذاری است(۱). به زبان ساده تر، تکنوکرات یعنی کارمند یا نیرویی که برجسته ترین وجه او، تخصص و حرفه ی اوست و نه سلایق و تفکرات شخصی یا روابط سیاسی اش و این دقیقا نقطه ی مقابل یک سیاستمدار است.

حال آنکه لیبرالیسم یک مشی و مکتب فکریست که شخص در آن، اصالت را به آزادی می دهد و هر آنچه آزادی فرد را سلب نمایند اعم از عدالت و اخلاق، مردود است و جایگاهی ندارد(۲). حال این تعریف را بگذارید در کنار تعریف تکنوکرات به معنای مختصص و این دو را مقایسه کنید، در نتیجه چقدر بکار بردن کلمه ی تکنوکرات به عنوان یک فحش سیاسی توسط عده ای، مضحک بنظر می رسد، مخصوصا اینکه در ردیف فحش هایی مثل خائن، ضد انقلاب، نفوذی و ... بکار می رود.

برای اینکه کشوری آباد و پیشرفته داشته باشیم، راهی نداریم جز اینکه به توسعه ی سیاسی بپردازیم و از طریق روشنگری و آموزش، اقشار مختلف را برای انتخاب بهتر و کنشگری آگاهانه تر آماده کنیم‌.

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه