در فارسی واژه ی " حیا " به معنای آزرم، حجب، خجلت، شرم و عار آمده است. اگر این لغت با پسوند " بی " همراه بشود و دامان شخصی را بگیرد می توان گفت که چیزی از اعتبار و احترام برای آن شخص باقی نمی ماند زیرا که بی عاری، بی شرمی و بی حیایی نقطه ی انتهایی و پایانی زندگی اجتماعی کسانی است که دچار این صفت می شوند، هر چند که ممکن بلحاظ اعتباری موقعیت یا جایگاهی را اشغال کرده باشند.

شرم و حیا کوچک و بزرگ و نوع معینی از جنسیت یا مقام و مسئول نمی شناسد. حیا در معیار فردی همان حلقه ی اصلی در میان سایر خصوصیات است که بسان یک قطره می ماند که اگر از آن محافظت بشود و بماند و به دیگران تعمیم بیابد و تضعیف نشود و در گذر ایام و منافع و موقعیتهای مختلف نریزد، در چنین حالتی این بقاء و تعمیم منجر به حذف بسیاری از ناهنجاریها و کجرویها، کینه توزیها و سایر رفتارهای منفی بویژه در مبحث بسیار ظریف و حساس پذیریش مسئولیت و عملکرد مسئولان می شود.

بحث نمایندگی مجلس ذهن بسیاری از مخاطبین را مشغول کرده و همه بدنبال آن هستند که بر اساس کدام معیارها می توان افرادی مفید را راهی مجلس کرد؟ در نوشته های قبل بر شناخت نسبی از عملکرد و سلوک شخصی - اجتماعی نامزدها بعنوان معیاری نسبتاً قابل قبول تاکید کردیم. به این نکته هم واقف هستیم که شناخت گذشته ی همه ی اشخاص کار آسانی نیست با این وجود می توان اطلاعات نسبی از چهره ی حقیقی یک نامزد بویژه اگر نماینده بوده یا مسئولیتی را یدک می کشیده را بدست آورد و آن را مبنای انتخاب خود قرار داد.

شخصیت مُبلغان دو آتیشه، همراهان و مدافعان از یک نامزد اگرچه دلیل قاطع و قطعی برای شناخت نیست اما می تواند قرینه ای مناسب برای فهم بخشی از ترکیب شخصیت و سلوک رفتاری و گذشته ی یک نامزد باشد. نویسنده این سطور همواره مسئولان و مدیران را از حاشیه شان شناخته ام.

یکی از وجوه تمایز گذشته و حال همه انسانها مسئله ی وجود یا عدم وجود عنصر ارزشمند " حیا " در آنهاست. بعضاً پیش آمده که شخص معینی تا رسیدن به یک موقعیت مثل دریافت یک جایگاه، پُست یا مسئولیت توانسته است از این عنصر در وجود خود محافظت کند اما طبیعت رسیدن به برخی جایگاهها منافات جدی با نگهداشت و محافظت از " باحیا " بودن دارد.

بعنوان مثال اشخاصی که بلحاظ معیارهای لازم، شایستگی و صلاحیت در اختیار گرفتن یک دهم جایگاهی معین را ندارند اما به هر دلیل و با توسل به هر روش و شیوه ای به آن جایگاه می رسند، چنین اشخاصی بدلیل توسل به شیوه های غیر اخلاقی یا غیرقانونی برای رسیدن به آن جایگاه قطعاً با مقوله ی " حیا " فاصله می گیرند و بی حیا می شوند. از طرف دیگر لازمه ی نگهداشت جایگاهی که اشخاص مفروض لیاقت آن را ندارند و به شیوه های نامشروع آن را تصاحب کردهاند، توسل به شیوهای بد و غیرقانونی از جمله: ایجاد حاشیه های امن به قیمت هدر دادن اموال عمومی، خلاف واقع گویی و توجیه عملکرد ضعیف و انتقامجویی از منتقدان و... است که چنین توسلی در تضاد کامل با بقای عنصر ارزشمند " حیا " در وجود این قبیل اشخاص دارد.

چنین اشخاصی که بر مسندی بسیار بزرگتر حجم خود می نشینند و بدون توجه به خساراتی که به بار می آورند بر آن مسند بزرگ تکیه می زنند قطعاً از صفات نیکوی سابق خود ( اگر داشتند ) فاصله گرفته و در ادامه آن قطره ی ارزشمند که " حیا " نامیده می شود را از دست می دهند.

این موضوع منحصر به یک مسئول اجرایی یا غیر اجرایی نیست و نماینده ای که با این عنصر ارزشمند به هر دلیل و علت فاصله گرفته نیز مشمول آن است و چنین شخصی به بعنوان منتخب مردم به هیچ عنوان نمی تواند دردی از دردهای مردم را دوا کند و در لحظه ی مبادا و ضرورت مفید به حال آنها باشد.

میان مدیری که نه بر اساس توانمندی بلکه بر اساس وابستگیها و وساطتتها جای اشخاص لایق می نشیند و حوزه ی تحت مدیریت خود را به قهقرا و سقوط می کشاند، (از یک سو) و شخصی که بدون تحقیق کافی و اطمینان از توان، صداقت و نجابتش برای امری به اهمیت نمایندگی انتخاب می شود (از دیگر سو)، تفاوت زیادی وجود ندارد و هر دو با نسبت خاص خودشان به مخاطبان ضرر و زیان می رسانند. در چنین جایی است که نقش و اهمیت " حیا " بخوبی مشخص می شود.

وجود حداقلی از شرم و حیا لازمه پذیرش مسئولیتهای مختلف بویژه در اهواز و خوزستان است زیرا سبب بسیاری از مشکلات موجود به دلیل ریخته شدن آن حداقل شرم از پیشانی برخی مسئولان انتصابی یا انتخابی است.

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه