شوشان - جواد الهايي سحر / فعال إجتماعي و كارشناس محيط زیست :
موضوعات زیست محیطی جهانی ، مانند اثر گلخانه و تغییرات آب و هوایی ، لایه ازن ، حفاظت از تنوع زیستی ، بیابان زایی ،آلودگی فرامرزی، انتقال آب ، ريزگردهاي فرامرزي و انتقال آب در ميان رودان نیاز به همکاریهای ویژه بین المللی توسعه در مقیاس دو جانبه ، منطقه ای یا جهانی دارد كه نياز به نوعی دیپلماسی جدید ، "فنی تر" ، انعطاف پذیرتر و مستقیم تر را نشان می دهد كه به اين عوامل "دیپلماسی سبز" یا دیپلماسی زیست محیطی مي گويند
اولریش آیشلمان، بومشناس، کنشگر محیطزیست، فیلمساز و مدیر سازمان غیردولتی Riverwatch که از سال ۲۰۰۷ کمپین «ایلیسو را متوقف کنیم» را ساماندهی میکرد. چندی پیش در روزنامه معتبر اتریشی «استاندارد» یادداشتی را منتشر کرد که عبرتهای فراوانی برای حامیان مالی سدسازی، طرحهای انتقال آب از یک سو و طرفدارانِ میراث فرهنگی و دوستداران محیطزیست از سوی دیگر دارد.
وی مینویسد : "روز ۱۳ سپتامبر ۲۰۱۹ برای آخرین وداع به حسنکیف در کنار دجله رفتم تا از ساکنان آنجا، از رودخانه و از آن چشماندازِ شگفتانگیز و دیرینه خداحافظی کنم. چراکه یکی از پراهمیتترین مناطق تمدن بشری در مخزن سد ایلیسو فرو خواهد رفت.
این غیرقابل تصور است که چنین چیزی در قرن بیست و یکم، با همهی آگاهیهای ما، با ارتباطات بینالمللی، با دیدگاه و توجه جهانی رخ دهد. من سی سال است که در راستای حفاظت از طبیعت فعالیت دارم، بسیاری تخریبها را دیدهام، اما آنچه اینجا در مزوپوتامیا - میانرودان - بوقوع میپیوندد، بیش از همهی تجربیاتم مرا متاثر میکند. در مقابل دیواره سد به ارتفاع ۱۳۶ متر و درازای ۱.۸کیلومتر میایستم، خبرنگاران از من احساساتم را میپرسند. احساساتم مخلوطیاست از غم، یأس و خشم.
در آغاز برایم ممکن نیست تا ابعاد جریان را درک کنم و بهنحو عجیبی همه چیز برایم غریب است. از خیابانهای شهر میگذرم، ساکنان آشنا را میبینم، همدیگر را در آغوش میگیریم، صحبت میکنیم و در رستوران به همراه خبرنگاران گپ میزنیم. اما روزهای بعد به مرور متوجه میشوم که همه چیز تمام شده. پیش از همه روز ۱۲ سپتامبر که همگی با اتومبیل ARD (کانال یک تلویزیون دولتی آلمان) به ایلیسو میرویم، همه جا راهها، پلها و پستهای نظامی جدید دیده میشود. عاقبت زمانیکه در کنار دیوار مخزن میایستیم، متوجه نتیجه دیگری از سد ایلیسو میشویم: تنها باریکهای از آب از سد بیرون میآید؛ باقی آن انبار میشود. ۶ماه تا یکسال زمان لازم است تا دریاچه سد به حداکثر حجم خود برسد، به نسبت آبی که در دجله جریان دارد. در مجموع ۱۴۰۰ کیلومتر از حوضه آبخیز دجله و محیطهای تالابی آن نابود میشوند و ۱۰۰۰ کیلومتر از رودخانه تا پاییندست تالابهای میانرودان در جنوب عراق به شدت آسیب خواهند دید.
آب هایی که برای این تالابها حیاتی هستند. منطقهای که مهد تمدن بشر بهشمار میرود. هیچکس نمیداند که چند گونه جانوری از بین میرود، زیرا اینجا هیچ تحقیقات زیستی و ارزیابی محیطزیستی انجام نشده است.
یکی از گونههای نادر ماهی در دجله - Leopardenbarbe - یا لاکپشت نرمکاسه فرات بههمراه بسیاری گونههای دیگر از بین خواهند رفت. نزدیک به ۶۰ هزار نفر خانههایشان را از دست خواهند داد.
اما ساختن سد ايلسو نگراني متعددي براي كشور ما دارد در ماجرای غمانگیز آبگیری سد ایلیسو و دفنِ حسنکیف، ما اگر بیشتر از عراقیها آسیب ندیده باشیم، کمتر هم آسیب ندیدهایم؛ چرا که جهت باد غالب از غرب به شرق است و دودِ خاکِ خشکشده در پاییندست دجله به چشمِ مردم ما در کرمانشاه، ایلام و خوزستان خواهد رفت. چگونه وزارت خارجه ایران، سازمان حفاظت محیطزیست و وزارت نیرو سکوت کرد؟ چگونه اجازهی چنین نسلکشی بیشرمانهای را دادیم؟ پاسخ ساده است! چون کسی از دولت ایران که خود مشغول اجرای دهها طرح انتقال آب و سدسازی جدید است، نمیپذیرد که در مخالفت با پروژههای سدسازی در ترکیه موضع بگیرد
دولت حسن روحاني بايد با استفاده از ديپلماسي سبز حافظ منافع كشور در برابر تخريب هاي گسترده آينده عوارض سد ايلسو در ايران باشد و الا لكه ننگ تخريب محيط زيست و اقتصاد و امنيت در ايران به حساب دولت روحاني نوشته خواهد شد !