دوست دارم مطلبم را با یک پرسش شروع کنم،آیا تمام زندگی ما تحت تاثیر بازی و قدرت سیاسی و اقتصادی در سطح جهان و کشور و استان است و ما فقط بازیگران این صحنه محسوب می شویم؟اگر جواب شما بله است،پس تکلیف اختیار و اراده ما چیست.به فرض اگر آدم معتقدی باشیم، می توانیم در دادگاه عدل الهی تمام مصایب و مشکلات خود را گرون بازی گردان ها و بزرگان کشور و جهان بی اندازیم.

یا نه شما هم با من هم عقیده هستید که هر چقدر شرایط سخت و بغرنج باشد باز هم ما می توانیم تاثیر گذار باشیم و البته باید تاثیر بگذاریم،مگر نه فقط مانند عروسک های خیمه شب بازی بازیگر صحنه می شویم.

بگذارید با مثال های کوچک ملموس ماجرا را بیشتر روشن کنم،جلوی منزل و مغازه و کارگاه ما نیاز به نظافت دارد،گرچه وظیفه شهرداری است ولی ما هم برای نظافت آن کاری نمی کنیم،نه خودمان آب و جارو می کنیم و نه به شهرداری برای انجام امور قانونی خود اعتراض می کنیم،نتیجه بلاتکلیفی و بی خیالی و ماندن در در شرایط موجود است.

یا در بحث مسایل زیست محیطی خودمان چقدر در طبیعت دقت می کنیم پسماندهای خودمان را رها نکنیم،آیا این همه حجم بالایی از پلاستیک و بطری و... که در طبیعت بکر رها شده جز کار بیخود خودمان بوده است.

یا در بحث آلاینده های هوا ثابت شده که سوخت فسیلی عامل اصلی است،چقدر سعی و تلاش کرده ایم تا جایی که راه دارد مثلا از خودرو استفاده نکنیم،یا ما هم جز دسته ای هستیم که استفاده نکردن از خودرو و مثلا پیاده روی و حمل و نقل های دیگر برایمان عیب و عار است.

همه ما به نوعی از مشکلات کشور گله داریم،از مسئولان دلخوریم و از همه آن ها می نالیم،دوست داریم کشور پیشرفت کند و ما هم مانند اکثر ملل دنیا بتوانیم راحت تر زندگی و معیشت کنیم و دغدغه کمتری داشته باشیم،که البته حق مسلم ماست.

اما از طرفی می دانیم حجم مشکلات اقتصادس،اجتماعی،سیاسی،فرهنگی،.. ما آنچنان بالاست که محال است بتوان آن ها را طی چند سال حل کرد،آیا واقعا شما انتظار دارید مثلا با یک انتخابات مجلس و با انتخاب یک رئیس مجمهور یا فلان مسئول تمام مشکلات حل شود؟اگر چنین فکری دارید بگذارید از الان شما را نا امید کنم و بگویم الکی امیدوار نباشید.چون هیچ سوپرمن و گروهی نمی تواند چنین معجزه ای داشته باشد و اگر چنین ادعایی کند فقط یک دروغ بزرگ است.

اما چه باید کرد،دوستان عزیز دوران ریاست و فرمان از بالا به پایین مدتهاست تمام شده است،دوره مسئولیت و مشارکت های جدی و فراگیر مدنی است،خیلی ها خیال می کنند مشارکت مدنی فقط شرکت در انتخابات و بعد انتظار معجزه داشتن است و باید نشست و طلبکار بود تا همه کارها درست و اوکی شود،بعد چند سال که درست نشد دوران ناامیدی و پشیمانی از شرکت در انتخابات و گاهی فحش و ناسزا فرا می رسد.

اما باید به دنبال راهکارهای دیگری بود تا بتوان برای اصلاح امور راهکارهای عملی مشارکت مدنی در تمام ابعاد را یافت و به پیشبرد امور کمک کرد،اصلاح و نظارت کرد،انتخاب یک نماینده اول کار و ماجراست و رها نکردن نماینده و مسئول شق اصلی کار است تا نتیجه مطلوب حاصل شود،اگر مسئول و نماینده توزرد از آب درآمدند چه؟باز نباید خاموش و ناامید شد باید همه مردم و تشکل ها و سازمان های دست با کار شوند هر کس بنا به توان و تخصص و تعهد خود دست به کار شود،گوشه ای از کار را بگیرد و حرکت کند،در همیت بحث کرونا ما مردم جهت جلوگیری از انتشار بیشتر ویروس چقدر متعهدانه عمل کردیم و می کنیم،حتما باید ما رو قرنطینه اجباری و محض کنند،آیا دوران آن نرسیده به افکار و اعمال گذشته خود نگاهی نقادانه داشته باشیم تا منبعد تا دید روشنتری به آینده نگاه کنیم.

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه