براستی چگونه باید نوشت، چگونه باید در وصف شهید قلم زد. چه کسی می تواند آنهمه ایثار و عظمت و ایمان و شجاعت و مردانگی را ب صفحات سفید کاغذ جاری کند،خدایا نکند در روزگار کشمکش های بیهوده ، روزگار برج و ویلا نشینی و غفلت زمانه ی مدرنیزم امروز و بن بست های کسل کننده که آدمیان عافیت طلب را زمین گیر کرده است، روزگار سیاست های ملال آور و بازی های کسالت آور (جناحی) و همچنین حرص و طمع و رسیدن به پست و مقام ها و حفظ القاب دهن پرکن و کسب مال و اموال به هر قیمتی. فراموش مان شود که آزادی و امنیت و آرامشی را که امروز ما و نسل های بعد از ما از آن استفاده خواهند کرد به دست چه کسانی و به چه قیمتی در اختیار ماست.

به راستی نکند زرق و برق دنیوی و مشغله های روزگار موجب شود اوج دلدادگی های دیروز درسرزمین های صداقت و معنویت را به نام منطقه یا جبهه و سنگرهای پرتلاش تولید بوده را فراموش کنیم و به یاد داشته باشیم که امام عزیز(ره) در وصفشان می گوید: " برماست که بااعتراف به عجز خویش،از رزمندگان عزیزی که باشهادت طلبی ها ورشادتهایشان ازمیهن اسلامی خود دفاع نموده و با خون پاک خود چراغ هائی فرا راه آزادی تمام ملت های دربند برافروختند قدر دانی نمائیم"

آری حکایت شهیدان کشور پهناورمان ایران چه آنان که درجبهه های حق علیه باطل با دشمنان جنگیدند و چه آنان که درسنگرهای تولید و تلاش مقابله کردند چیز دیگری است که از یک سوکمال وجلوهای معنوی و الهی عارفان و حماسه آفرینان فداکار را در بر دارد واز سوی دیگرجلوه های نفسانی و شیطانی مستکبران و مزدوران دنیا طلب را، که در برخورد و پیکار دائمی در دو صف مقابل و تا فرجام تاریخ درستیزند.مجاهدان و رزمندگان،این پرندگان عاشق در پروازشان حکایت های جاودانه ای را رقم زدند و طلایه دار وصال جانان شدند و بوستان معطر عشق و معرفت را بیاد و خاطره ی خویش لطف و صفای دیگر دادند و البته در این میان شهدای گمنام به جهت مظلومیتشان در اذهان مردم قدر شناس کشورمان جایگاه ویژه ای دارند.

گرچه آنان گمنام نیستند بلکه خود تولدی جاودانه در تارک تاریخ دارند و این مائیم که بعد از آنان گمنام مانده ایم و باید ضمن ارج نهادن به مقام شامخ آنها مدام برای نسل های آتی جانفشانی و رشادت آنان را درمقابله با اشغالگران عراقی که بی شک با حمایت های گسترده خارجی برای تصرف و نابودی همه چیز این سرزمین پا به عرصه میدان گذاشته بودند باغرور و افتخار بازگو کنیم تا چراغ روشن راه نسل های آتی باشد.

اما قبور همین شهیدان گمنام در شوشتر و درجوار امامزاده عبدا... از نوادگان امام چهارم(ع) نه در شأن نام و جایگاه غیر قابل وصف شهید است نه در شأن نام و جایگاه مذهبی شوشتر که به جهت خدمات درخشان علما و فضلای این دیار که از دیر باز تاکنون در جهت ترویج و نشر اسلام و آموزه های دینی در داخل و خارج از مرز های کشور به دارالمومنین مشهور است و نه در شأن جمهوری اسلامی ایران است.

مقبره ای بدون هیچ سقفی و در فضای آزاد و در معرض عوامل جوی که با توجه به ویژگی های اقلیمی خوزستان قبور این شهیدان به سرعت در حال فرسایش است. آیا مسئولین و متولیان شوشتر و به ویژه بنیاد شهید و بالاخص نماینده ی مردم شوشتر و گتوند در مجلس شورای اسلامی از مظلومیت آرامگاه این شهیدان آگاه هستند و اگر این چنین است پس چرا پس از گذشت چند سال از تدفین آنان هیچ اقدامی در جهت ساماندهی این قبور با احداث ساختمانی نمادین و زیبا به تناسب جایگاه رفیع آن ها صورت نگرفته است.

آیا دولت برای اجرای چنین طرحی با کمبود بودجه مواجه است؟یا اینکه اصولا قبور این عزیزان به فراموشی سپرده شده است.

مردم شوشتر انتظار دارند متولیان امر هرچه سریع تر همانند سایر آرامگاه شهدای گمنام در کشور و استان نسبت به احداث ساختمانی درخور نام و جایگاه شهید بر مزارلاله های گمنام در شوشتر اقدام گردد تا با عمل به وظیفه ، اندکی از دین خود را به شهدا ادا نموده باشند.

و در پایان قبول کنیم که تاریخ مدیون شهید و شهیدان است پس شایسته است بنیاد شهید و مستضعفان کشور در صفحات تقویم کشورمان یک روز را به نام شهید گمنام پیشنهاد و نامگذاری نمایند تا همه ساله با فرا رسیدن این روز به شهدای گمنام و البته خانواده های معظم آنان توجه بیشتری گردد تا یاد و خاطر آنها در بین آحاد مردم کشورمان گرامی داشته شود.

برچسب ها: قبور ، شهدا ، گمنام ، شوشتر ، شوشان ، جهانگیر ترکستانی ، امامزاده عبدالله