- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۰۱ آذر ۱۴۰۳ - ۱۳:۱۷
قال علی علیه السلام: انسان سه جا تغییر میکند: نزد صاحبان قدرت، روی صندلی قدرت و غنا بعد از فقر و هرکس تغییر نکند دارای خرد ناب و اخلاق مستقیم است. القُربِ مِنَ المُلوكِ ، و الوِلاياتِ ، و الغَناءِ من الفَقرِ ، فمَن لَم يَتَغَيَّرْ في هذهِ فهُوَ ذو عَقلٍ قَويمٍ و خُلقٍ مُستَقيمٍ
ریاست به دست کسانی خطاست، که از دست شان دست ها بر خداست...سعدی عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن، ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را(سعدی)
آن را که چنین دردی، از پای دراندازد، باید که فروشوید، دست از همه درمان‌ها(سعدی)
هر که دلارام دید ،از دلش آرام رفت، چشم ندارد خلاص ،هر که در این دام رفت
(سعدی)
کسی نیک بیند به هر دو سرای، که نیکی رساند به خلق خدای(سعدی) امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
شوشان - مهدی مکارمی:
کلیپ تلخی که از قاسم آهنین جان در فضای مجازی منتشر شد بیش از آنکه حال و روز او در آخرین روزهای عمرش را به تصویر بکشد، حکایتگر جامعه ای است که عناصر و چهره های ماندگار، فرهنگی و صاحب اندیشه و هنرش را فراموش کرده و مدیران و دستگاه دیوانسالارش بی بهره از سواد اجتماعی و سرمایه فرهنگی، تنها نگاهی مکانیستی، مهندسی و رئیس و مرئوسی در اداره این جامعه دارند.
امروز در کنار انواع سرمایه های اقتصادی، اجتماعی و نمادین، از نوع دیگری از سرمایه سخن گفته می شود که بازتابی از قابلیت شناخت و درک فرهنگ و هنرهای متعالی، ذائقه و نگاه فرهنگی است.
ممکن است کسی از تحصیلات عالیه(و به اصطلاح پیر بوردیو جامعه شناس فرانسوی، سرمایه فرهنگی نهادینه) برخوردار باشد اما از سرمایه فرهنگی درونی که در او عادتواره هایی متناسب با شناخت و درک و ذایقه فرهنگی ایجاد کند، بی بهره باشد.
ممکن است کسی سابقه مدیریتی طول و درازی داشته باشد اما از سرمایه فرهنگی برخوردار نباشد و نگاهش در اداره جامعه صرفا بروکراتیک(صرف نظر از کارامدی یا ناکارامدی که موضوع این نوشتار نیست) باشد. یا حتی جامعه ای با دارابودن سابقه تمدنی و فرهنگی غنی باشد اما برایند کنش هایش حکایت از سرمایه فرهنگی ضعیف به ارث رسیده ی آن داشته باشد.
مساله، اصلا فقر و نداری و درگذشت قاسم آهنین جان نیست. او با نام نیک به استقبال آرزویی که قبلا طلب می کرد، یعنی مرگ رفت.
حالا دیگر شاید از او گفتن و زنده یاد خواندنش و بزرگداشت اش چیزی را برای او تغییر ندهد. حتی انکار باورنکردنیِ اینکه او را فراموش کرده بودیم و در فقر و نداری و درب بیمارستان رهایش کردیم، هم چیزی را برای ما تغییر نمی دهد. جامعه هم دیگر این انکارها را باور نمی کند. همچنانکه در ماجرای نامگذاری فرهنگسرای حافظ شناس ماهشهری-ابراهیم قیصری- هم جامعه نشانی از درک فرهنگیِ مدیران تصمیم گیرش ندید.
مساله اما این است که مدیران جامعه، از سرمایه فرهنگی بی بهره اند. کتاب نمی خوانند، تئاتر نمی بینند، سینما نمی روند، در محفل اهل هنر و فرهنگ نمی نشینند تا بلکه درکی از سرمایه اجتماعی، سرمایه فرهنگی، سرمایه نمادین و... پیدا کنند. اصلا با این مفاهیم بیگانه اند، چه بسا با لطایف الحیلی مدرکی تحصیلی دست و پا کرده اند تا چند صباحی بیشتر در مسند بمانند و فهمی از تئوری های فرهنگ و جامعه ندارند. روی سخن، تنها با مدیران فرهنگی (که کمترین منابع و امکانات را در اختیار دارند) نیست، با مدیرانی است که سیاست و اقتصاد و زمام امور را بدست دارند.
اگر می خواهیم اوضاع مان تغییری کند، خوزستان نسبتی با توسعه و حکمرانیِ مطلوب پیدا کند و مدیریت مکانیکی و ماشین امضایی و دستوری، جایش را به مدیریت توسعه یافته بدهد، شاید لازم باشد تا همه را به فرهنگ و هنر و سرمایه های نمادین اش حساس کنیم. حفظ و تکریم شخصیت ها و عناصر فرهنگی اش را مطالبه کنیم.
جامعه ای توسعه خواهد یافت که زمام امورش بدست کسانی باشد که فهم و درک این مسائل را داشته باشند. جامعه ای که فرهنگ، اندیشه، تئاتر، کتاب و فلسفه در آن غریب باشند و سرمایه های فرهنگی نمادین اش در فراموشی بمیرند، روی توسعه را نخواهد دید.
