- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۰۱ آذر ۱۴۰۳ - ۱۳:۱۷
قال علی علیه السلام: انسان سه جا تغییر میکند: نزد صاحبان قدرت، روی صندلی قدرت و غنا بعد از فقر و هرکس تغییر نکند دارای خرد ناب و اخلاق مستقیم است. القُربِ مِنَ المُلوكِ ، و الوِلاياتِ ، و الغَناءِ من الفَقرِ ، فمَن لَم يَتَغَيَّرْ في هذهِ فهُوَ ذو عَقلٍ قَويمٍ و خُلقٍ مُستَقيمٍ
ریاست به دست کسانی خطاست، که از دست شان دست ها بر خداست...سعدی عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن، ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را(سعدی)
آن را که چنین دردی، از پای دراندازد، باید که فروشوید، دست از همه درمان‌ها(سعدی)
هر که دلارام دید ،از دلش آرام رفت، چشم ندارد خلاص ،هر که در این دام رفت
(سعدی)
کسی نیک بیند به هر دو سرای، که نیکی رساند به خلق خدای(سعدی) امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
شوشان - دکتر حسن دادخواه :
شخصیت انسان ها، برآمده و حاصل از مجموعه عواملی است که او را دربرگرفته و هر کدام در اندازه خود، بر وجود و رفتار او تاثیر می گذارد. از سویی دیگر، میزان و نوع شناخت و درک و دانش انسان از محیط و واقعیت ها و حقیقت های پیرامونی او نیز، بر شخصیت و منش و کنش او تاثیر آشکاری دارد.
بر این پایه، انسان آمیزه ای از شناخت و شخصیتی است که در فرایندی تدریجی شکل می گیرد و در یک خط عمودی و افقی رشد می کند.
میزان موفقیت و بهروزی انسان در عرصه های گوناگون، با کامل و درست بودن شناخت و شخصیت او پیوندی مستقیم و برابر دارد.
این انسان، چه از جنبه فردی و چه از جنبه اجتماعی، بطور دائم در روبرو شدن با لایه هایی از واقعیت و حقیقت پیرامونی است و میزان موفقیت او در هر عرصه، وابسته به شناخت و دانش او از واقعیت و کامل بودن شخصیت اوست که در سراسر موجودیت او، شکل گرفته است.
گذشته از جنبه فردی، جنبه اجتماعی موفقیت های او نیز از اهمیت بیشتری برخوردار است و شعاع و پرتو تاثیر او، شامل طیف و تعداد بسیاری از انسان های دیگر نیز می شود.
برپایه آنچه گذشت، روشن است که نظام آموزشی و تربیتی کشورها، به عنوان سازنده و تربیت کننده نیروی انسانی و شکل دهنده به شخصیت و شناخت شهروندان، نقش اساسی و مهمی در این باره دارد. چنانچه دانش و شناخت و درک انسان های یک جامعه و شخصیت و شاکله آنان، قادر و توانا برای اداره یک جامعه و کشور نباشد و نتواند مدیران شایسته به نظام اجرایی و تصمیم ساز یک حکومت تحویل بدهد، آن جامعه و سرزمین در چنبر انواع بلاهای خود ساخته، گرفتار خواهند شد.
اکنون لازم است به نوع دانش و بعد معرفتی و شناختی مراکز آموزشی و پژوهشی و تربیتی کشورمان نگاهی تقادانه داشته باشیم و ببینیم به لحاظ دانشی که به فرزندان و انسان ها و متعلمان می دهد و به جهت نوع شخصیتی که در وجود ایشان به ودیعه می گذارد، در چه جایگاهی از سودرسانی قرار دارد.
حوزه های علمیه و دانشگاه های کشورمان که البته مستقل از یکدیگر و با دو نظام آموزشی و تربیتی کاملا متفاوت، سال هاست به تربیت انسان ها در جامعه ایران مشغول هستند، آیا توانسته اند که انسان هایی متناسب با نیاز جامعه امروز تربیت کنند؟
آیا مواد درسی و کتاب ها و منابع درسی آنها توانسته است که مدیران و کنشگران و اندیشمندان و معلمان مفید و کارآمدی را به نظام اجرایی کشور تزریق کند و تحویل دهد؟
آیا فضا و روح حاکم بر محیط های حوزوی و دانشگاهی می تواند شخصیت دانش آموزان و دانشجویان و طلبه های خود را متناسب با نیاز جامعه ایرانی بسازد و شکل دهد؟
مباحث انتزاعی و تئوریک و ذهنی از یک سو و دانش های تجربی و جزیی و آزمون و خطا پذیر از سویی دیگر، چگونه می تواند مدیران و انسان های کارآمد و موثری را برای اداره جامعه آماده کند؟
آن شخصیت های معنویت گرا و آن شخصیت های دنیا طلب چگونه می تواند درک و فهمی درست و منطبق با واقعیت جامعه ایرانی را بفهمد و بشناسد؟
از آنجا که دست کم در چهار دهه پس از پیروزی انقلاب، حوزه و دانشگاه به رغم آنکه از ارج و منزلت و جایگاهی نامتوازن و نامتقارن برخوردار بوده اند،با این وجود، انتظار می رود که کالاهای تولیدی آنها که همان نیروهای انسانی متخصص هستند، توانسته باشند از عهده مشکلات جامعه برآیند و در اداره کشور از نیروی علمی و تربیتی خویش به سود جامعه استفاده کنند!!
به رغم این انتطار برحق و متعارف، ولی مشاهده می گردد که مشکلات و رنج های این ملت سال بر سال روی هم انباشت شده است و امروز همچون کلاف سردرگم، روح و روان همه مردم را آزار می دهد.
مشکلات و مصائب زیست محیطی، بهداشتی و درمانی، پوسیدگی و فرسودگی زیر ساخت های صنعتی و تولیدی و خدماتی، گره های کور اقتصادی و مهمتر از آن، وجود گسترده انواع آسیب های فرهنگی و تربیتی و اجتماعی ، نشان می دهد که در اداره جامعه ایران ، نتوانسته ایم سربلند بیرون بیاییم. این در حالی است که مقامات عالی نظام، دانش آموختگان برحسته حوزه و دانشگاه هستند.
اکنون چگونه می توانیم نظام آموزشی و پرورشی کشور را به گونه ای طراحی کنیم تا انسان هایی میهن دوست و با فرهنگ و آشنا با واقعیات ملموس جامعه ایران، تربیت کند؟
آیا باز کردن پای طلاب و روحانیان به مراکز آموزشی می تواند ما را در این هدف مهم به مقصد برساند؟ یا اینکه پس از مدتی، این طرح نیز موجبات وازدگی دانش آموزان از دین و ایمانیات را فراهم می کند؟ آیا نظارت های حوزویان بر چاپ کتاب های درسی و بنیاد های فرهنگی، می تواند شخصیت و شناخت و دانش نسل آینده را سودمند و به سامان گرداند ؟
