هواپیمای فوکر۱۰۰ پروازِ اهواز- اصفهان بنا به گفته ی مهماندار پرواز در حال کم کردن سرعت و آماده شدن برای فرود در فرودگاه بین المللی شهید بهشتی اصفهان است ، از آن بالا و از پنجره هواپیما تنیدگی کویر و آبادی کاملاً مشخص است ! نه رودی جاریست و نه تالاب و جنگلی هویدا !

اما برخی زمین ها که معلوم بود کارکرد کشاورزی دارند سبز بودند ، خدا را شکر!

در این سرزمین کویری که آبش عاریه و صنعت فولادش فرزندِ همسایه! و هنرش معماری و صنایع دستی و تاریخش میدان نقش جهان که بعد از انقلاب به میدان امام تغییر نام داد نمونه ای از نگاه محلی و منطقه ای ابرام درتوسعه است ..

اگر نگاهی به عوامل توسعه ای کنون استان اصفهان بیاندازیم نه تنها عوامل طبیعی را در آن کم رنگ میبینیم بلکه در برخی موارد این عوامل بازدارنده هستند اما بنظر میرسد عامل انسانی توسعه بعنوان رکنِ رکین پیشرفت نقش اساسی در توسعه استان نقش ایفا کرده اند .

فارغ از آسیب شناسی توسعه ی محلی و منطقه ای و عوامل دخیل در نهادینه شدن این نوع نگاه در کشور ، به نظر میرسد به جز اهداف و برنامه ، نوعِ «نگرش» متولیان امر نقش اساسی در پیاده سازی اهداف توسعه ای داشته و توسعه پایدار و مترقی خواهانه اینگونه مناطق ارتباط مستقیم با مهندسی ذهن متصدیان و تصمیم گیران محلی دارد.

بعنوان مثال، اصفهان کوهی دارد بنام «صُفه» بلند محدوده ای اندک و دور از شهر ! که شهر و جاده را در امتداد آن کشیده اند و برای رسیدن به آن کُلی تابلوی راهنمایی قرار داده اند.

باید ببینید برای این کوه چکارها که نکرده اند! خط اتوبوس و تاکسی گذاشته! تله کابین و کافه و رستوران و ... راه اندازی کرده و آنرا تبدیل به منطقه ای گردشگری نموده که از قِبل آن کلی آدم نان میخورد و محلی است برای تفرج مردم داخلی و مسافران بیرونی ...

شهر و کوچه را آنقدر تمیز و پُر امنیت و مملو از پارک محله ای کرده اند که قیمت زمین و خانه هایشان از پایتخت کشور پیشی گرفته ، اِلمان های شهری را طوری چیده اند که دکوراسیون خیابان ها با چیدمان خانه های لاکچری به رقابت افتاده ، تازه و از همه مهمتر در حال توسعه ی همگن شهریند ، بطوریکه فاصله ی جنوب و شمال را کم رنگ نموده و حس رضایت و افتخار به شهر و دیارشان را بر زبان اکثر شهروندانشان جاری ساخته اند .

آنجا نه خبری از چغازنبیل چند هزار ساله و نخستین اثر ثبت شده ایران بود ، و نه نعمت کارون جاری ، نه نشانی از تالاب بین المللی شادگان بود و نه نمایی از چاههای بیشمار نفت و پتروشیمی های آنچنانی.

آنجا «خواستن» بود و تخصص و اراده!

باور بفرمایید اگر آنها کوه حصیرآباد یا تپه ی منبع آب (پارک کوهسار) را داشتند که در مرکز شهر و چندین برابر «صُفه» جاذبه ی طبیعی و ذاتی دارند را داشتند ، برایش فیلم مستند ساخته و آنرا به ثبت رسانده و ما برای دیدن این جاذبه ی گردشگری ! بصورت تور دسته جمعی به آن دیار رخت سفر می بستیم ، تازه کلی هم سوغاتِ کوه برای آشنایان می آوردیم.

یقین بدانید اگر آنها «چغازنبیلمان» را داشتند ، به اندازه ۱۰ برابر گردشگر خارجی که از میدان امام بازدید کننده دارد ، گردشگر جذب کرده و صدها شغل در جوار آن ایجاد می کردند .

میگویند شهر را بزرگانش بزرگ و آباد میسازند ، بزرگانی که از جاهای بزرگ‌تری آمده و نگاه بلند مرتبه و فردایی دارند.

آبادی هر سرزمین گامی است در جهت تمدن و رفاه و آسایش مردم ، این آبادی با تنگ نظری و نگاه غیرتخصصی سازگار نیست ، وقتی در شهری بخاطر رفع گرفتگی یک مجرای فاضلاب باید نخبگانش دست به قلم شوند و یا متولیانش برای آسفالت کوچه ای عکس سلفی بگیرند یا نمایندگان مردمش در سخنرانی و رأی به مصوبات دوگانه عمل کنند، باید هم بازار بازدیدهای سرزده فراوان باشد و نشست های صمیمی بیشمار ، اما آنچه در میدان عمل باقی میماند حسرت شهریست آباد که در آن گفته ها اندک و خیابان و دیوارها از شایستگی سخن می رانند.

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه