شوشان - مهری کیانوش راد:
ریشه ی هر جستجویی ، رسیدن به کنه پدیده ای است که ذهن انسان را درگیر خود کرده است .
حقیقی ترین و کارآمدترین پژوهش ها با این انگیزه به تحقق رسیده و از اصالت برخوردار می شوند ؛ زیرا ذهن پژوهشگر تا به واقعیتی نسبی نرسد ، آرام نخواهد شد .
کتاب های «حافظ ، هاتف میخانه ی عشق » و « زینب احیاگر تشیع » حاصل این پرسشگری برای خود من بوده است ، یافتن پاسخی ، که ذهن مرا قانع کند .
در حقیقت پاسخ پرسش هایی که در طی سالها ذهن مرا در گیر کرده بود ، را به نتیجه رساندم .
البته پژوهش پایان جستجوگری انسان در یک مورد خاص نیست .
انسان تا بی نهایت زندگی ، تا بی نهایت فعالیت ذهن ، تا بی نهایت پرسشگری ، هر روز می تواند پاسخ های تازه ای را جستجو کند .
انسان و جوامعی که تغییر زمان را باور نکرده اند ، و همیشه در پاسخ های غیر قابل تغییر ، خود را محبوس اندیشه های منجمد کردهاند ، تازگی و شکوفایی را هیچگاه تجربه نخواهند کرد .
هر چند از نظر علمی و دانشگاهی صورت بندی های خاصی برای پژوهش تعیین شده است ، اما باید اعتراف کرد همه علوم بشری ، همه ی قواعد ادبی ، از الگوهای بی الگوی رفتاری انسان هایی فراهم شده است ، که نخستین بار دست به تجربه زده اند .
شوق و شهامت تجربه ریشه همه ی پژوهش های انسان است .
انسان هایی که شهامت تجربه کردن را ندارند ، محکوم هستند که طعم هیچ تازگی را در زندگی خود نچشند ، محکوم هستند ، که همیشه جیره خوار سفره ی دیگران باشند .
این فرایند در زندگی فردی و اجتماعی ، قانونی ثابت است .
معیار رشد و پیشرفت انسان و جامعه ی انسانی را ، تقویت روحیه پرسشگری تعیین می کند .
کودکی که شجاعت برخاستن ندارد ، راه رفتن نمی آموزد .
جامعه ای که در برابر پرسشگری سد می سازد ، راه رفتن را کم کم فراموش خواهد کرد ، تازه نگاه کردن را فراموش خواهد کرد ، استعداد های مردم خود را فراموش خواهد کرد ، و مردم از ترس دیده نشدن ، از ترس محکوم شدن ، نوآوری و پرسشگری را فراموش خواهند کرد .
پرسشی مطرح می شود :
آیا چنین فرد و جامعه ای از نوآوری های دیگران بی خبر می ماند ؟
پاسخ چنین است :
در دنیای کنونی ، که با رشد تکنولوژی، همه ی ملل در خانه ی هم حضور دارند و کار از همسایگی گذشته است و هر روز نیاز تازه ای خلق می شود ، چاره ای نمی ماند که چنین جوامع بسته ای همیشه ریزه خوار سفره ی دیگران باشند .
ریزه خواری ، فقر و گداصفتی را گسترش می دهد ، انسان را از قالب انسانی و تعالی طلبی تهی می کند و در نهایت :
پژوهش هر روز لاغر تر ، فقر در همه ی زمینه های انسانی و فن آوری بی رمق تر و ثروت فقر و جهل هر روز فربه تر می شود.