نوزادان ، فرشتگانی که معصومیت آنها خیره کننده است ؛ اما به ناگاه عملی از آنان سر می زند ، که با ادب انسانی ناسازگار و شایسته ی قوانین حیوانی است ، در حالی که بی هیچ دغدغه ای با پاکی نگاهت می کنند و تو از شدت عشق ، کودکان را ستایش می کنی.

این همانی است که پر فرشته را بر دم خود بسته است یا بسته اند ؛ تا خوی هم نشینی ، او را بالا برد .

این کودکْ فرشته ، کم کم در درونش بذر عقل جوانه زد، بدون این که بداند ، شاید پر فرشتگان را از دست داده است.

حالا او مانده بود و مَرْکَبِ جسمش و چراغی که در درونش روشن شده بود .

از آن زمان تبدیل به موجودی شد که می توانست از فرشته بالاتر باشد و از حیوان پست تر .

هم پر فرشته را دیده بود و هم الاغ جسم خویش را لمس کرده بود .

و شد ترازویی که :

گاه بالا می رفت و گاه پایین .

گاه فرشته می شد و گاه حیوان .

البته انسانْ فرشته از فرشته بالاتر است .

البته انسانْ حیوان از حیوان پست تر است .

و انسان ماند تا زندگی کند .

سنگ آسیای زندگی او را ،رنج می چرخاند ، شِکوه ای نیست که ماندن و زیستن در گرو این رنج است .

زندگی پر از سرخ گل های رنج است ، مگر رنج نمی تواند گل بدهد ؟

گل باشد و زیبایی خلق کند ؟

انسان هر پله ای را بالا رفت ، رنجی را تجربه کرد و با هر رنجی کمالی جوانه زد ، کمالی که به مرور ایام شکوفه داد.

رنج و زخم ، باغبانانی که شادی را برداشت می کنند .

رنج راه طویلی است که بذر ، طی می کند تا سر از خاک بردارد و گل نشانه ی رنج باغبان است ، که نصیب او می شود .

بدون تحمل رنج ، سنگ هم نیستی ، سنگ نیز پایمال ستم پایمال کنندگان می شود

رنجی که در پیمانه های روز و شب می نوشیم ، به امید آن است که زندگی کنیم.

نمی توان تصور کرد ، که می توان بی رنج زندگی کرد.

هر روز انسان به دنبال آسایش بیشتر تلاش کرد ، اما از رنج او کاسته نشد ، رنجی رفت و رنجی دیگر جوانه زد .

دقیق تر که نگاه کنیم ، با رقیب بی بدیل زندگی روبرو می شویم

رقیبی که به زندگی انسان مفهوم می بخشد؛ اما بزرگ ترین رنج زندگی اوست ، رنجی که تاکنون رهایی از آن ممکن نبوده است .

تنها یک راه می تواند به انسان کمک کند و آن فهم عمیق مفهوم رنج است .

مرگ رقیب زندگی ، همراه زندگی و مفهوم بخش به تک تک لحظات زندگی است .

شگفتی در این است ، مرگ به همان اندازه که می تواند رنج آور باشد ، التیام بخش است ، وقتی بدانی در این جهان همه چیز پایانی دارد ، بر بسیاری از داشته ها و نداشته ها ، اندوهی نداری و یا کمتر اندوه داری و این بر زخم انسان مرهم است .

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

نظرات بینندگان

غیر قابل انتشار: ۰

انتشار یافته: ۱

فریده بهاالدینی

۱۹:۴۰ - ۱۴۰۰/۱۰/۱۰

پاسخ

نگاه خانم کیانوش راد به مرگ نگاهی سازنده و کامل کننده است و این بسیار نگاه زیبا و امید بخشی است رنج که نایه فروماندگی است هم از نظر نویسنده بسیار نوید بخش و سازنده است احسنت ب ایشان

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه