- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۰۵ آذر ۱۴۰۳ - ۱۰:۵۹
قال علی علیه السلام: انسان سه جا تغییر میکند: نزد صاحبان قدرت، روی صندلی قدرت و غنا بعد از فقر و هرکس تغییر نکند دارای خرد ناب و اخلاق مستقیم است. القُربِ مِنَ المُلوكِ ، و الوِلاياتِ ، و الغَناءِ من الفَقرِ ، فمَن لَم يَتَغَيَّرْ في هذهِ فهُوَ ذو عَقلٍ قَويمٍ و خُلقٍ مُستَقيمٍ
ریاست به دست کسانی خطاست، که از دست شان دست ها بر خداست...سعدی عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن، ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را(سعدی)
آن را که چنین دردی، از پای دراندازد، باید که فروشوید، دست از همه درمان‌ها(سعدی)
هر که دلارام دید ،از دلش آرام رفت، چشم ندارد خلاص ،هر که در این دام رفت
(سعدی)
کسی نیک بیند به هر دو سرای، که نیکی رساند به خلق خدای(سعدی) امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
شوشان - مهری کیانوش راد:
از روزی که خود را شناختم ، آینه بودم ، اَینه ی خود و دیگران.
دیگران نیز آینه بودند ، آینه ی خود و دیگران.
در دنیای اَینه ها ، هر تصویری هزار هزار می شود و تو سرگردان ، که کدام تصویر توست.
در آینه ی دیگران ، گاه زشت بودم ، گاه زیبا.
گاه آن گونه‌بیگانه که نمی شناختم ، خود را.
کدام بودم ؟
در اَینه ی خود ، زیبا بودم ،چون الهه ای که باید تقدیس می شدم .
گاه سنگی بر آینه ی من می خورد ، مخدوش می شدم و تصویر مرا جور دیگری نشان می داد.
روزها با خود سرگردان بودم ؛ که کدام تصویر من است؟
باید سنگی برمی داشتم ، به گونه ای که همه ی آینه ها خرد شوند،تا مجذوب آینه های دروغین نباشم.
روزی دانستم ، آن سنگ روی آوردن در آینه ی توست .
در آینه ی تو ، چگونه هستم؟
آزمونی بس دشوار است .
مرا به من بنمایان ، آن گونه که هستم .
پیرامون مرا به من بنمایان ، آن گونه که هستند.
من تشنه ی آموختن تو هستم.
و تشنگی بر تشنگی می آورم تا مرا بیاموزی.
این راز آموختن و شاگردی است.
این راز مهربانی با خود است .
آموختن ،دیدن و شدن.
برای دیدن خود ، باید به سوی کسی می رفتم ، که مرا به من بنمایاند ؛ آن گونه که بودم.
در اَینه ی او ، خلق همه ، گیاهان ، دریاها ، سنگ ها و ...همه به هم گره خورده بود.
تصویر شگفتی بود ، اَینه ی او.
نمی دانستم خود هستم یا دیگری .
گیاه هستم یا جماد.
اَب هستم یا سنگ.
برای دیدم خود باید همه را می دیدم .
برای عشق به خود، باید عاشق همه می شدم .
و من در این آیینه بود،که عشق را تجربه کردم.
عاشق شدم ، تا تو باشم ، گیاه باشم ، آب باشم.
تا آسمان باشم ، زمین باشم ، تا ...
و من نباشم.
در آینه ی او ، جزیی بودم که اگر جدا می شدم ، دیگر نبودم ،نه خود و نه دیگری.
و من
آیین دیدن آموختم
آیین پیوستن آموختم
آیین آموختن آموختم
و اینک ایستاده ام و به خود نگاه می کنم
به سرزمین محبوبم
به همه ی دریاها ، خشکی ها ، کوه ها
به همه ی خنده ها ، گریه ها
تا دوردست ها نگاه می کنم ، مرزی نمی بینم .
زمان و مکان درهم تنیده اند و من خود را نگاه می کنم.
اگر افسون نگاه تو نبود که زیر بارش آن ، هر روز تازه شوم،
اگر روزنی را که به سویم گشوده ای ، بسته می ماند ،
اگر مرا به سوی خود
نمی خواندی ، من در خود می تنیدم و من ، من نبودم .
چه جفایی بر من بود ، اگر نامهربانانه خود را نمی دیدم و می رفتم.
