شوشان - محمدسعید بهوندی :
بدون شک، متمرکز شدن بیشتر و عمیقتر بر روی استعدادهای خود و بهرهگیری از همان محدود فرصتهایی که بصورت طبیعی و سالم نصیب ما میشود، یکی از مهمترین و بهترین مسیرهایی است که ما را از مشغول شدن به دیگران و اتفاقاتی که نه مدخلیتی برایمان داشته و نه در راستای رشد و توسعهی فردی ما تاثیرگذار است، به مقدار بسیار زیادی باز خواهد داشت.
شاید تا حالا و با ادبیات و مثالهای فراوان، همه شنیده یا خوانده باشیم(نقل به این مضمون) که؛ پایدارترین مسیر رشد و سالمسازی هر جامعهای در هر گوشهای از عالم، همّت، تلاش و استمرار آن در مسیر بهبودسازی امور شخصی و فردی است. همان امر مهم حیاتی که مرتباً با عنوان؛ "خودسازی" از آن یاد میشود.
مطمئناً تا حالا هر کدام از ما از این ضعف و نقیصهی فراگیر در فرهنگ عمومی جامعهی ایرانی به انحاء مختلف یاد نموده و اظهار ناخوشنودی نیز کردهایم که؛ بسیاری از مردم ما بیش از اینکه مواظب پندار، گفتار و رفتار خود باشند، صرفاً مانند یک دوربین مدار بسته و در محیطهای مختلف، دائماً به ثبت و ضبط وقایع و احوال غیر خود میپردازند و آنگاه بعضاً همین آدمها با همین رویههای ناصوابشان، در جمع نشسته و به کرّات از آن انتقادهای تند مینمایند که؛ ای وای، چرا مردم جامعهی ما چنین و چنانند...! ولی یکبار به خود نمیگویند که؛" آیا بهتر نیست کار نیکو را از خودمان شروع کنیم"؟!