خرق عادت روس ها و علل تمکین به تعهد با تواضع مبهم پوتین

پرستیژحکمرانی، پروتکل های متکبرانه و دیپلماسی مزورانه ی روسها به ویژه دوران پوتین در عالم سیاست و ارتباطات زبان زده عام خاص است. به نوعی  که بخش‌هایی از دیسیپلین حاکم بر اجرای پروتکلها و رفتار وی آنقدر برجسته و حساسیت برانگیز شده اند. که همواره توجه ناظران و اصحاب رسانه را با کنجکاوی به خود مشغول  می نمایند. یه عنوان مثال در سفر به کشورهای مختلف نوع عملکرد رفتاری، دیدار و تشریفاتی پوتین با روسای دولتهای بخش عمده ای از اخبار رسانه ها،نظر ناظران بین المللی و تحلیل ها را معطوف به شخص پونین بجای محتواهای ارتباطات فی مابین می کنند. حرکات، سکنات و وجنات وی بیانگر نوع اهمیت و کیفیت جدیت او در سفر و دیدار با همتایان تلقی و تحلیل می گردند. و گاهی آنقدر با حساسیت از سوی ناظران سیاسی بین المللی و رسانه ها  قرار می گیرند، که ابعاد زیادی از اهداف سفرها و دیدارها را به خود معطوف می دارند.

و حتی گاهی زبان بدنی، عملکردی و رفتاری میدانی جناب پوتین چشم هر ناظری را از اهداف واقعی او با دیگران دور می دارد، و یا تعمداً به غلط اندازی مبتلا می گرداند. نوع پوشش ظاهری، کیفیت ملاقات شخصیتها، چینش مبلمان نشست و برخواستها معمولاً حاوی پیام و درجه ی اهمیت روابط محلی و بین المللی پوتین را به نظر ناظران می رساند. لیکن در دکترین دیپلماسی روسها و شخص پوتین این نگاه های سمبلیک و نمادین رسمیت یافته، و نوعی مجسمه ی فعالیت واقعی با ترجمان سیستماتیک برای تحقق اهداف و اغراض تغییر ماهیت یافته اند. این نوع روابط و دیپلماسی پیچیده از یک سو مایه ی گیجی نگاه ناظران و رقیبان می گردد، و از سویی دیگر موجبات دلمشغولی  سردرگم کننده ی مدعوین و میزبانان را برای ناکامی در رسیدن به مقاصد مطلوب خود فراهم می نمایند. و در ضلع سوم نگاه درونی اتاق فکری(کا گ ب) و تعبیه کنندگان می تواند عاملیت هوشمندی و هوشیاری با اغفال طرفهای مقابل را برای تحقق اهداف روس ها و شخص پوتین جستجو و بحساب آورد. بنابراین سفرها و دیدارهای سالهای اخیر جناب پوتین با سران کشورها و ایرانیان چنین تحلیلی های را بدنبال داشته اند. که حس کنجکاوی کنشگران را برای رصد و چگونگی تحقق بخشی از اهداف مقطعی و راهبردی روسها در مدیریت تحولات داخلی، منطقه ای و بین المللی را در ظل چنین رفتارهای برانگیخته است.

 کمیت و کیفیت دیدارهای سران و وزرای امور خارجه ی روسها و شخص پوتین با ملل پیرامونی و ایرانیان را می توان به دو مقطع زمانی حساس بین المللی برای جمهوری اسلامی ایران تقسیم کرد. یکی از این دو مقطع کمیت و کیفیت دیدار های خیلی رسمی، سرد و محافظه کارانه مقامات دو کشور علی الخصوص روسها قبل از برجام است،  ودیگری رفت و آمدهای عجولانه و خودمانی تر به ویژه شخص پوتین بعد از برجام می باشند، که بسیار قابل تامل و مورد توجه ناظران روابط بین الملل و تحلیلگران امور سیاسی داخلی و خارجی قرار گرفتند. زیرا  تا قبل از برجام روس ها با کارت نافرجامی برجام برای کشاندن ایرانیان به مواضع ضعف و انفعال بهره بردارانه بین المللی بازی می کردند. و همگام با جامعه ی جهانی و عوامل ضد منافع و امنیت ملی ایران با روشن نمودن شمعی در پستوهای تاریک روابط آینده با ایران و جهان گام بر می داشتند.

و به شکل مرموزانه ای  تحولات و روابط فی مابین  ایران و جهان را به ویژه در زمینه ی هسته ای و تروریسم برای منافع خود به نوعی هدایت و مدیریت می کردند. تا با کمترین هزینه و بیشترین سود را در همراهی با جوامع جهانی و اتحادیه ی اروپا کسب نمایند. روسها با ترفندهای خود ضمن بدست آوردن منافع درقبال فشار بر ایران از طریق جامعه جهانی و همراهی در  صدور قطعنامه های متعدد، بدنبال تامین امنیت ملی بود. یکی از اهداف تضعیف گام به گام  ایران وناکامی در تعامل با دنیا  به نوعی موضع سیاسی زیرکانه ی روسها در عرصه های بین المللی برای گرایش شفاف ایرانیان  بسوی شرق و روس بود. روسها پس از توفیقات نسبی ایرانیان در برجام و گشایش راههای ارتباطی با دنیا از طریق  تیم مذاکره کننده برجامی دولت قبل بود. که در کمیت و کیفیت رفتاری فردی جناب پوتین، روابط سیاسی روس ها و مواضع بین المللی آنان در قبال ایرانیان تجدید نظر با تغییرات شکلی و محتوای محسوسی نمایان گشت. و کلیه ی شاخص های دیپلماتیک روسیه و رفتاری پوتین از دیسیپلین خارج و  بشکل مرموزانه و مشکوکی دگرگونی خاصی یافت. تا جایی که در این مقطع  تصمیمات غیر منتظره و عجولانه ای می توان مشاهده کرد. که از نظر ناظران و تحلیل گران روابط بین الملل خارج از عرف معمول دیپلماتیک سیاسی، نظامی، رفتاری روس ها و شخص پوتین می باشند. 

حضور بدون مقدمه و خلاف خرق پروتکل های سفره های خارجی پوتین در ایران پس از برجام و دیدار با مقام رهبری،  همزمانی اقدامات نظامی در سوریه و مقابله با تروریسم، رصد نتایج انتخابات مدیریت شده ی آتی در ایران و اقدامات و عملیات نظامی طراحی شده کنونی در اوکراین را می توان عامل ناکامی درونی و بیرونی برجام برای اطمینان از گسست روابط ایران با بلوک غرب و لیز خوردن جمهوری اسلامی بطرف شرق برای  تامین امنیت روس دانست.

 حضور سراسیمه ی جناب  پوتین و ارتباطات مکرر  پسا ناکامی برجامی، اعلان مواضع همگرایانه و بستن قراردادهای راهبردی با ایران را می توان نتیجه ی تعمیق شکاف در روابط ایران با جامعه ی جهانی و غربیان به واسطه ی عملکرد روسها و اطمینان روس ها از شکست قطعی برجام قلمداد کرد.و روس پوتنیزم را با به وجود آوردن شرایط فوق و اهمیت موارد ذیل بود، که متقاعد به خرق عادت و تمکین به تعهدات با تواضع مبهم گردیدند زیرا روابط حاصله و کنونی روس با ایران:

۱- ناظر به اهمیت راهبردی آبهای گرم و جایگاه ایران بشکل تاریخی در دکترین ژئوپلتیکی  روسها می باشد.

۲- اقتدار و قدرت نظامی شکل گرفته شده ی ایرانیان در نظام اسلامی و در منطقه بشکل مستقلانه است. که بخشی از ناحیه ی روسها علیه ما با هزینه های گرانسنگ مادی و معنوی بر گرده ی ملت ایران حاصل گردید. از جمله فرجام بدون خدشه به مرزهای جغرافیایی در جنگ تحمیلی، زیرساخت‌های عمرانی، صنعتی،  اقتصادی و نظامی در دوران سازندگی و تحقق برجام تحت هدایت مقام رهبری در دولت قبل و... می باشند.

۳- تهاجم روسیه به اوکراین که همیشه  بخشی از پیکره ی دکترین غرب در مقابل سوسیالیست و کمونیست بوده است. و اجماع بین المللی علیه روسیه در تجاوز به کشور عضو جامعه جهانی با مواضع انفعالی روسیه از جمله علل تمکین با تعهد و تواضع روسها و حضور شخص پوتین بدون دیسیپلین و پروتکلهای در ایران و دیدار با مقامات می باشند.