2 نکته هولناک برایتان دارم. اول آنکه در جام بعدی قطعا طارمی، سردار، جهانبخش و بسیاری از بهترین ها در تیم حاضر نخواهند بود. دلیل: بالا رفتن سن. دلیل: عدم آمادگی اینچنینی که اکنون دارند.

نکته دوم: ایران حذف شد، اما چه جوانان مستعدی که از حضور در این جام محروم شدند، ای کاش آقای کی روش با جوانان مستعدمان حذف می شدید، جوانانی که می توانستند در جام ملت های آسیا شکوفا و در جام جهانی بعدی تاثیرگزار و احتمالا پایه گزار صعود به مرحله بعد شوند.

باخت مقابل انگلستان بسیار سنگین و هضم نشدنی بود و هست. در مقابل اما برد مقابل ولز اروپایی با حضور گرت بیل بسیار جذاب و امیدبخش بود. باخت مقابل آمریکا سنگین تر از شکست مقابل انگلستان است و هرچه امید در پیروزی مقابل ولز ارمغان آورد را نقش برآب کرد.

می گویند از هرچه بترسی به سرت خواهد آمد. ما مقابل انگلستان ترس داشتیم، ترس از شکست نه، ترس از شکست سنگین. با گلهای فراوان. اینکه در گام اول نکند که سرافکنده شویم. و شد. سنگین ترین باخت تیم ملی رقم خورد. ترس، ترکیب اشتباه، حواشی اخیر کشور، انتظارات مختلف از بازیکنان، شعارهایی که علیه شان در بدو ورود به زمین سر داده شد، زانو زدن بازیکنان فوتبال انگلستان و انواع موارد سرانجامی جز شکستی سنگین نداشت، اما آنچه که بیش از همه موثر بود، ترس بود. ترس از شکست.

باخت سنگین مقابل انگلستان از جهتی بد هم نبود، بازیکنان و کادر را به خودشان آورد؛ آوردگاه جهانی فوتبال جای ترس نیست. جای ریسک و هجوم است. جای نشان دادن هوش، اقتدار و توان ساق هاست. لذا روی دیگری از فوتبال ایران را مقابل ولز مشاهده کردیم. مزدش شد، پیروزی 2 بر صفر. اولین برد مقابل یک کشور اروپایی برای ایران در یک بازی رسمی. در آوردگاه جهانی. مقابل دیده گان جهانیان. ایران سربلند از ریسک و غلبه بر ترس.

شادی و شعف به مردم بازگشت. امیدها زنده شد. ( قبل از این، پیش بینی من نهایتا یک تساوی در گروه بود) پس از این بازی اما با خوش بینی، از شکست آمریکا نیز قلم زدم. معتقد بودم قطعا اولین صعود به دور بعد را جشن خواهیم گرفت. علیرغم تعصب به رنگ آبی اما، آرزوی شکست برای آبی پوشان کردم. آرزو کردم آبی ها بازنده نبرد مرگ و زندگی باشند.

شب بازی رسید. سوت آغاز سر داده شد. استرس و این پا و آن پا شدن هایم. اما و باز هم ترس. ایران تساوی می خواهد، لذا سعی در دفاع و مدیریت بازی دارد. آمریکا بازیکنان به روز و جوانی دارد. همه گی در بالاترین سطح لیگ های معتبر اروپایی حضور دارند. جوان، مستعد، جنگجو. 3 بازیکن اما ترسناک تر نشان داده اند. همان 3 نفری که ساخت و ارسال و زننده گل بودند. از بازی های قبلی هم می شد تشخیص داد که این 3 نفر باید مهار شوند، همانگونه که طارمی و سردار مهار شده بودند. و این است آنالیز و پذیرفتن واقعیت.

مهدی طارمی در اروپا نیز به یکی از اساتید و متخصصین دایو شهرت دارد. خیلی جاها دایو زده و پنالتی هم گرفته؛ مثلا در نقطه ای کور از محوطه جریمه. نوع تسلطش بر توپ به گونه ایست که براحتی می تواند مدافع را مجاب به خطا کند، با اندکی زیرکی و بزرگنمایی. خیلی جاها هم ناموفق بوده. ای کاش در ثانیه های پایانی بجای تلاش برای پنالتی گرفتن، سعی در نوک پا به توپ می کرد، قطعا تاریخی ترین گل تمام زندگی اش را به ثمر می رساند. گلی با طعم صعود به مرحله بعد جام جهانی. فوتبال است. شاید آن لحظه بهترین تصمیم در آن شرایط همان بود که کرد.

بسیاری هواداران فوتبالی غمگین و ناراحتند. شاید دلیل این حجم از ناراحتی برگردد به امیدی که تا قبل از اتمام بازی در دل کاشته بودم. من صد در صد معتقد به صعود بودم. همین قطعا سبب فزونی یافتن ناراحتی ام شده، والا تا پیش از بازی با ولز بدترین حالت حذف را برای تیم ملی متصور بودم. دلیل: قبل از آغاز بازی ها فشار و روحیه ایی که رنگ می باخت. تمرکزی که وجود نداشت. تغییراتی که در کادر رخ داده بود. دو دسته گی که رسانه ای میشد.

باری! پس از بازی به لطف فیلترشکن که اکنون همه دارندش و بنظرم قطع نت در کشور دیگر آنچنان توجیهی ندارد، به واتساپ و ایستاگرام رجوع می کنم. ابتدا واتساپ.

مواجه شدم با پیام هایی عجیب. ( پیام هایی بابت یادداشت صعود قطعی ایران به دور بعد) من غمگین، فقط با اکراه می خواندم. نه اینکه از حرف هایی که بر من روا می دارند، ناراحت شوم، اصلا. من خود در بالاترین سطح، غمگین بودم و آن حرف ها اثری نداشتند. فقط با خود فکر کردم، فوتبال غیر قابل پیش بینی ست، هیجان انگیزترین ورزش جهان است. بالاترین هواداران در سطح جهان را داراست، سایر ورزشکاران در رشته های دیگر نیز فوتبالی اند. تعصب هم دارند.

قطعا آنها هوادار تیم فوتبال آمریکا نبودند، چراکه برای همه در کنار تعصب بر تیم کشور، طرفداری از تیم های مطرح و توانمند جهان نیز وجود دارد. مانند ایتالیا، برزیل، آرژانتین، فرانسه و ...

فقط درون قلب و وجودشان چه گذشت و می گذرد؟ چگونه از باخت خوشحالند، تازه کری هم می خوانند، که چه شد؟ صعود صعودتان؟ چه شد تاریخ سازی تان، چه شد پیروزی تان؟ خود را جدا کردند و از صعودمان به صعودتان تغییر واژه گان دادند؟ چه به روزمان می رود؟

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

نظرات بینندگان

غیر قابل انتشار: ۰

انتشار یافته: ۱

نوشین روان

۱۰:۰۴ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۲

پاسخ

چی ب سرمون اومده؟؟ نمیدونی؟ خسته ایم، اون روزی ک ما ناراحت بودیم و بجای مادر کیان لالایی میخوندیم، اونا داشتن کیک برش میدادن و سلفی و [...]،
میتونستند فقط عکس بگیرن و [...]در نیارن، بالاخره حرمتی هم باید باشه، خود من از باخت کشورم ناراحت شدم، اما نباید ب اونهایی ک خوشحال نشدن حق نداد،
دل ک شکست، دیگه جوش نمیخوره

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه