- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۰۱ آذر ۱۴۰۳ - ۱۳:۱۷
قال علی علیه السلام: انسان سه جا تغییر میکند: نزد صاحبان قدرت، روی صندلی قدرت و غنا بعد از فقر و هرکس تغییر نکند دارای خرد ناب و اخلاق مستقیم است. القُربِ مِنَ المُلوكِ ، و الوِلاياتِ ، و الغَناءِ من الفَقرِ ، فمَن لَم يَتَغَيَّرْ في هذهِ فهُوَ ذو عَقلٍ قَويمٍ و خُلقٍ مُستَقيمٍ
ریاست به دست کسانی خطاست، که از دست شان دست ها بر خداست...سعدی عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن، ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را(سعدی)
آن را که چنین دردی، از پای دراندازد، باید که فروشوید، دست از همه درمان‌ها(سعدی)
هر که دلارام دید ،از دلش آرام رفت، چشم ندارد خلاص ،هر که در این دام رفت
(سعدی)
کسی نیک بیند به هر دو سرای، که نیکی رساند به خلق خدای(سعدی) امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
شوشان - مهری کیانوش راد :
رنج های انسان را پایانی نیست.
زمین می لرزد ، با هر لرزش خود ، هزاران جان عزیز را به زیر خاک می برد ، هزار کودک را یتیم می کند ، هزار هزار چشم و جان و جسم گرسنه در انتظار ، تا نجات یابند.
آب طغیان می کند ، انسان تشنه را که چشم بر کرامت آسمان داشت ، در خود دفن می کند.
هر روز سنگی از حماقت ، هر روز نابودی انسان ، هر روز رنجی افزون بر رنج های دیگر.
این رنج ها نه امروزی ، نه دیروزی ، که همیشه با انسان بوده و هستند.
این رنج های بی پایان ، این رنج های رنگ به رنگ ، این رنج های کوچک ، بزرگ که هر روز به چهره ای ظاهر می شوند، گاه پناه بزرگ شدن انسان
می شوند ، تا بداند هیچ داده ای آسان به دست نمی آید.
به حکم بزرگ شدن ، می توان رنج را به انسان هدیه کرد؟
رنجی که از حماقت انسان ، از ندانستن های مکرر او برمی خیزد ، سنگی است که به دست انسان ، خرس وار به نابودی انسان ختم می شود.
در پس این تراژدی غم ، می توان به کمدی هستی دست یافت ؟
می توان غم را ، چهره ی شادی پنهانی دانست ، که انسان را به جستجویی طویل می کشاند؟
باور کرده ام، در پس رنج های عظیم انسانی ، در پستوی تو در توی رنج ها ، رازی مرا به خود می خواند ، زمزمه می کند :
آزمودی که هیچ بودنی، باقی نیست ؟
آزمودی که هیچ غمی، جاودان نیست؟
آزمودی که هیچ نفعی، بی طمع نیست ؟
آزمودی که انسان بر لبه ی تیز طمع های کور ایستاده ، به اندکی غفلت می لغزد و دستگیری ندارد؟
آزمودی که آزموده را خطاست و درس نیاموختی؟
به صدای بلند بارها ، بارها فریاد کشیدم:
آزمودم.
آزمودم.
آزمودم.
و زمزمه
در رگه ای از شادی ، در قله ای از غرور ،
در موجی از بی نیازی، جان را سرشار از هزار خورشید نهان کرد.
با برخاستن هر انسانِ گرفتاری، هزار کوه ایستادگی آموخت ، هزار گریه خجلت زده در خود پیچید .
با خود گفتم:
ای انسان ، تو تنهایی
دل در گرو هیچ تنهایی مبند.
چون درخت ریشه را محکم کن.
چون درخت شاخه ها را به نور بی پایان پیوند زن .
چون دریا به روح خود وسعت بخش.
چون ابر و باران سخی باش .
و چون انسان ، انسان باش.
تجربه ی انسان بودن ، با ریشه و وسعت و سخی بودن ، وسعت روح را به زندگی وصل می کند.
زندگی انسان می شود .
انسان زندگی می شود.
رنج های بی پایان هر روز نو می شوند ، دیگر می شوند و انسان جزئی از رنج می شود ، جزئی از زندگی می شود .
من دیده ام هر جزو که از کل خود جداشده است، بقایی برای او نبوده است .
در پیشگاه رنج های انسانی ، قربانی شدن ، شیوه آدمی بودن نیست.
کسی را به مسلخ می برند ، از تجربه ، درس نیاموخته باشد
انسان، نه قربانی ، که باید ، جستجوگر پنهانِ وجودِ خویش باشد.
بیاموزد ، بسازد و نگریزد.
