بومی‌گزینی استانداران فرصتی برای افزایش مشارکت ملی ـ محلی

 خوزستان و سه استان جنوبی دیگر (بوشهر، بندعباس و سیستان و بلوچستان) مهم‌ترین موتورهای محرکه توسعه اقتصادی ایران به شمار می‌آیند، بر این اساس می‌توان استدلال کرد که شکل ماهوی انتخاب استاندار در این استان‌ها، رابطه ویژه‌ای با مساله توسعه در ایران دارد، انتخاب این استانداران باید به گونه‌ای باشد که منتخبین ضمن داشتن تراز مناسب مدیریت استانی، اطلاعات، شناخت و اشراف کامل به محل خدمت، دغدغه‌مند مساله توسعه باشند، تعریف چنین مولفه‌ای برای اختیار استانداران استان‌های جنوبی، می‌تواند امکان شتاب روند توسعه را در کشور افزایش دهد. «بومی‌گزینی استانداران» یعنی به مشارکت گرفتن توان بالقوه سرمایه‌های ملی در نقاط مختلف کشور، یعنی توزیع برابری در تقسیمات قدرت و این امر زمینه مشارکت عمومی را با طرح مساله «وفاق ملی» همخوان می‌کند، چنین سیاست‌گذاری کلان در این استان‌ها می‌تواند ضمن ایجاد عدم «هرز رفتگی زمانی» برای شناخت فضا و محیط، بهره‌مندی از شناخت کافی از فرصت‌ها و چالش‌ها و نیز سرمایه‌های اجتماعی و انسانی در آن‌ استان‌ها، روند جریان توسعه را تسریع و در فرازی دیگر خطر «لابی‌گران محلی خودمحور» را از میان ببرد، باید تاکید کرد که انتخاب استاندار غیربومی ضمن فراهم آوردن تلف‌شدگی زمانی برای آشنایی با شرایط محیطی-میدانی استان، آن‌ها را ناخواسته به‌جای رویارویی با مسائل اساسی توسعه در آن اقلیم، به سوی تمرکز برای همراه کردن گروه‌ها و جریان‌های سیاسی مختلف سوق می‌دهد. لذا ضرورت ایجاب می‌کند حساسیت علمی در انتخاب استانداران استان‌های محرومی که خود موتور محرکه اقتصادی ایران‌ هستند با اتکا به موالفه‌های «بومی‌گزینی»، «برنامه‌محوری» و «دغدغه‌مندی» لحاظ و تعریف شود.