بهبهان شهری در دل تاریخ

شهر بهبهان در جنوب شرقی استان خوزستان واقع است ، در زمانهای دور به این شهر ارگان ، ابر قباد ، رام قباد ، ارجان ، بهبو و در نهایت بهبهان گفته می شد .

در ابتدا شهر باستانی ارجان در حدود 10 کیلومتری بهبهان کنونی واقع بوده و در قرن 6 ه ق بر اثر شکسته شدن سد ارجان بتدریج خالی از سکنه شد و کم کم در حدود 3 کیلومتری جنوب ارجان بین دو روخانه خیر آباد و مارون خانه ها یا کوشک هایی به نام (بهبو) بنا شد که می گفتند بهتر از خانه های ناحیه ی ارجان بوده و برای همین آنجا را ( بهبهو) نامیدند و بعدها به مکان فعلی این شهر نقل مکان کرده و این شهر را  آباد کردند و همان نام (بهبهو) را بر آن نهادند که بعدها با گذشت زمان تبدیل به بهبهان شد .

عده ای از مورخین در مورد وجه تسمیه بهبهان بر این باورند که ساکنین اولیه این شهر در (بهون) یا همان سیاه چادر زندگی می کردند که با ساختن خانه های بهتر این نام به بهبهان تغییر یافت ولی به عقیده پژوهشگر و نویسنده بزرگ ایرج افشار سیستانی به علت اینکه مردمان آن ناحیه از گذشته دور به پیشه وری و زراعت اشتغال داشتند می شود گفت که یک جا نشین بودند و در سیاه چادر نمی توانستند باشند .

یکی از محوطه های باستانی اطراف بهبهان دخمه ای است که ظاهراً آرامگاهی مربوط به دوره ایلامیان بوده و  در نوع خود سبک جدیدی از ساخت و ساز آرامگاه در آن دوران ، بلحاظ مواد ساختمانی و چیزهایی که از درون آن به دست آمده می باشد ، این محل حدود 9 کیلومتری شمال غرب بهبهان واقع است .

پل بکان در زمان قباد ساسانی و بر روی رودخانه مارون ساخته شده ، به طوری که دو طرف منطقه ارجان را به هم متصل کرده و هم جهت عبور و همچنین به عنوان سد از آن استفاده می شده .

بعد از شهر باستانی ارجان منطقه ای وجود دارد که دو کتیبه در کنار هم به صورت زاویه منفرجه نسبت به همدیگر در انتهای دره ای قرار گرفته اند که در دوره ی قاجاریه و به خط نستعلیق نگاشته شده اند و به آنها کتیبه های تنگ تکاب می گویند .

محوطه هایی در اطراف بهبهان وجود دارند که از نظر باستانی دارای اهمیت فراوانی هستند و باید مورد توجه و اطلاع رسانی قرار گیرند ، توجه به این اماکن باعث جذب بازدید کنندگان داخلی و خارجی شده و گذشته ی گهربار کشور ایران را بر همگان آشکار می سازد و به راستی ، ملتی که خواهان پیشرفت است باید گذشته ی خود را شناخته و از تجربیات گذشتگان استفاده کند به غیر از این باشد محکوم فناست .