- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۰۱ آذر ۱۴۰۳ - ۱۳:۱۷
قال علی علیه السلام: انسان سه جا تغییر میکند: نزد صاحبان قدرت، روی صندلی قدرت و غنا بعد از فقر و هرکس تغییر نکند دارای خرد ناب و اخلاق مستقیم است. القُربِ مِنَ المُلوكِ ، و الوِلاياتِ ، و الغَناءِ من الفَقرِ ، فمَن لَم يَتَغَيَّرْ في هذهِ فهُوَ ذو عَقلٍ قَويمٍ و خُلقٍ مُستَقيمٍ
ریاست به دست کسانی خطاست، که از دست شان دست ها بر خداست...سعدی عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن، ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را(سعدی)
آن را که چنین دردی، از پای دراندازد، باید که فروشوید، دست از همه درمان‌ها(سعدی)
هر که دلارام دید ،از دلش آرام رفت، چشم ندارد خلاص ،هر که در این دام رفت
(سعدی)
کسی نیک بیند به هر دو سرای، که نیکی رساند به خلق خدای(سعدی) امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
فرزند اصغر بیچاره گفت: تمام دوربین‌ها و وسایل عکاسی پدرم به‌صورت امانت نزد یکی از دوستانمان نگهداری می‌شود و حتی یک عدد از آنها هم به فروش نرسیده است.
به گزارش ایسنا، تورج ژوله - فرزند اصغر بیچاره، عکاس پیشکسوت سینما اظهار کرد: در تلاش هستیم وسایل و دوربین‌های پدرم را بنا به وصیت خودش در محلی برای علاقه‌مندان به‌نمایش بگذاریم. هیچ‌کدام از دوربین‌ها و وسایل موزه و کلکسیون پدرم به فروش نرفته است. من خودم تمام این وسیله‌ها را بسته‌بندی کرده و با دست خودم به امانت سپرده‌ام.
اگر فضا باشد، موزه «بیچاره» برپا می‌شود
این پژوهشگر و نویسنده حوزه فرش ادامه داد: مهم‌ترین بخش آرشیو پدرم، نگاتیوهای او از سینما و تئاتر است. تعداد این نگاتیوها به چندهزار فریم می‌رسد. بخشی از آنها زمانی که پدرم در آمریکا بود، برای او فرستاده شد و او تعدادی از آنها را چاپ و در اتاقش در خانه خواهرم نصب کرد. بخش قابل توجه دیگری از آرشیو او فیلم‌های ضبط شده‌ی قدیمی متعلق به دهه‌ی ۶۰ است که از هنرمندان، جمع‌های هنری و مراسم مختلف ثبت کرده که شامل ۵۰ ساعت فیلم ویدیویی از تاریخ هنری سینمای ماست. بخش دیگری از آرشیو او هم که به سینما ربطی ندارد، محفوظ است که می‌توان از جمله آنها به کلکسیون عینک‌ها اشاره کرد.
ژوله همچنین بیان کرد: اگر فضایی حدود ۴۰۰ مترمربع داشته باشیم، می‌توانیم وسایل پدرم و بخشی از نگاتیوهای چاپ‌شده او را به‌عنوان نمونه به‌نمایش بگذاریم تا با نام خود او برای علاقه‌مندان نمایش داده شود.
پیکر «بیچاره» چهار تا شش هفته در آمریکا می‌ماند
فرزند اصغر بیچاره در بخش دیگری از سخنانش، درباره‌ی روند انتقال پیکر پدرش به تهران، گفت: پیکر پدرم پس از درگذشت، به یک مرکز مطالعات علمی و تحقیقاتی در آمریکا برده شد و بین چهار تا شش هفته در آنجا خواهد ماند. این کار با رضایت خود او که پیش از مرگ، فرم‌های مربوط را امضا کرده بود انجام می‌شود.
او ادامه داد: برای انتقال پیکر پدرم به ایران، ابتدا برنامه‌ی خاصی نداشتیم؛ اما با مساعدت بسیار خوب آقای مرادخانی - معاون امور هنری وزارت ارشاد - این اتفاق خواهد افتاد. آقای مرادخانی چند ساعت بعد از فوت پدرم تماس گرفت و اعلام کرد که تمام امکانات و شرایط را برای انتقال او به تهران و خاکسپاری‌اش در قطعه هنرمندان بهشت زهرا (س) فراهم میکند. این خبر ما را بسیار خوشحال کرد.
مرادخانی درباره هزینه انتقال پدرم قول همکاری داد
ژوله درباره‌ی زمان انتقال پیکر اصغر بیچاره به تهران نیز گفت: فکر می‌کنم پروسه‌ی انتقال پدرم به تهران حدود ۵ / ۱ ماه طول بکشد. روند اداری این کار بسیار مشکل است. درباره‌ی هزینه‌ها هم آقای مرادخانی در تمام زمینه‌ها قول همکاری داده و اگر هزینه‌ی دیگری هم لازم باشد، با تشریک مساعی و همکاری خانواده در نظر گرفته خواهد شد. آقای مرادخانی در این چند روز پیگیر بود و من را در تهران و خواهرم را در آمریکا تنها نگذاشت.
او در ادامه اظهار کرد: علاوه بر آقای مرادخانی از آقای جعفرزاده - مسؤول و سرپرست دفتر حفاظت منافع ایران در واشنگتن - نیز تشکر می‌کنم. آنها بعد از فوت پدرم فریضه‌ی نماز را بر پیکر او ادا کردند و هماهنگی‌های لازم را برای انتقال پدرم به تهران انجام می‌دهند. آقای جعفرزاده با وجود حضور تیم ملی کشتی ایران در آمریکا، از یک ساعت بعد از درگذشت پدرم در کنار او بود.
«اصغر بیچاره» می‌خواست در قطعه هنرمندان دفن شود
ژوله اضافه کرد: پدرم خیلی دوست داشت که این اتفاق بیفتد و در قطعه‌ی هنرمندان دفن شود، اما از پنج سال پیش که به آمریکا رفت و شرایط بیماری‌اش سخت شد، می‌گفت که می‌دانم این کار خیلی مشکل خواهد بود و اصرار نمی‌کرد که او را در ایران دفن کنیم؛ ولی با مساعدت آقای مرادخانی و آقای جعفرزاده این اتفاق خواهد افتاد.
اصغر بیچاره، قدیمی‌ترین عکاس سینمای ایران، پس از تحمل یک دوره بیماری ۲۲ خردادماه براثر عوارض ناشی از سرطان حنجره در آمریکا درگذشت.
اصغر بیچاره با نام مستعار «علی‌اصغر ژوله» در سال ۱۳۰۹ در تهران متولد شد. او کار خود را به‌عنوان عکاس و کپی‌کار عکس فیلم‌های خارجی برای ویترین سینماها، از سال ۱۳۲۵ آغاز کرد. شروع فعالیت او در سینما نیز با عکاسی از فیلم «دستکش سفید» (پرویز خطیبی، ۱۳۳۰) بود.
او همچنین به‌جز بازیگری و عکاسی، مسوولیت‌های دیگری را مانند مدیر تهیه، طراحی صحنه و مدیر تدارکات برعهده داشته است.
به گزارش ایسنا، تورج ژوله - فرزند اصغر بیچاره، عکاس پیشکسوت سینما اظهار کرد: در تلاش هستیم وسایل و دوربین‌های پدرم را بنا به وصیت خودش در محلی برای علاقه‌مندان به‌نمایش بگذاریم. هیچ‌کدام از دوربین‌ها و وسایل موزه و کلکسیون پدرم به فروش نرفته است. من خودم تمام این وسیله‌ها را بسته‌بندی کرده و با دست خودم به امانت سپرده‌ام.
اگر فضا باشد، موزه «بیچاره» برپا می‌شود
این پژوهشگر و نویسنده حوزه فرش ادامه داد: مهم‌ترین بخش آرشیو پدرم، نگاتیوهای او از سینما و تئاتر است. تعداد این نگاتیوها به چندهزار فریم می‌رسد. بخشی از آنها زمانی که پدرم در آمریکا بود، برای او فرستاده شد و او تعدادی از آنها را چاپ و در اتاقش در خانه خواهرم نصب کرد. بخش قابل توجه دیگری از آرشیو او فیلم‌های ضبط شده‌ی قدیمی متعلق به دهه‌ی ۶۰ است که از هنرمندان، جمع‌های هنری و مراسم مختلف ثبت کرده که شامل ۵۰ ساعت فیلم ویدیویی از تاریخ هنری سینمای ماست. بخش دیگری از آرشیو او هم که به سینما ربطی ندارد، محفوظ است که می‌توان از جمله آنها به کلکسیون عینک‌ها اشاره کرد.
ژوله همچنین بیان کرد: اگر فضایی حدود ۴۰۰ مترمربع داشته باشیم، می‌توانیم وسایل پدرم و بخشی از نگاتیوهای چاپ‌شده او را به‌عنوان نمونه به‌نمایش بگذاریم تا با نام خود او برای علاقه‌مندان نمایش داده شود.
پیکر «بیچاره» چهار تا شش هفته در آمریکا می‌ماند
فرزند اصغر بیچاره در بخش دیگری از سخنانش، درباره‌ی روند انتقال پیکر پدرش به تهران، گفت: پیکر پدرم پس از درگذشت، به یک مرکز مطالعات علمی و تحقیقاتی در آمریکا برده شد و بین چهار تا شش هفته در آنجا خواهد ماند. این کار با رضایت خود او که پیش از مرگ، فرم‌های مربوط را امضا کرده بود انجام می‌شود.
او ادامه داد: برای انتقال پیکر پدرم به ایران، ابتدا برنامه‌ی خاصی نداشتیم؛ اما با مساعدت بسیار خوب آقای مرادخانی - معاون امور هنری وزارت ارشاد - این اتفاق خواهد افتاد. آقای مرادخانی چند ساعت بعد از فوت پدرم تماس گرفت و اعلام کرد که تمام امکانات و شرایط را برای انتقال او به تهران و خاکسپاری‌اش در قطعه هنرمندان بهشت زهرا (س) فراهم میکند. این خبر ما را بسیار خوشحال کرد.
مرادخانی درباره هزینه انتقال پدرم قول همکاری داد
ژوله درباره‌ی زمان انتقال پیکر اصغر بیچاره به تهران نیز گفت: فکر می‌کنم پروسه‌ی انتقال پدرم به تهران حدود ۵ / ۱ ماه طول بکشد. روند اداری این کار بسیار مشکل است. درباره‌ی هزینه‌ها هم آقای مرادخانی در تمام زمینه‌ها قول همکاری داده و اگر هزینه‌ی دیگری هم لازم باشد، با تشریک مساعی و همکاری خانواده در نظر گرفته خواهد شد. آقای مرادخانی در این چند روز پیگیر بود و من را در تهران و خواهرم را در آمریکا تنها نگذاشت.
او در ادامه اظهار کرد: علاوه بر آقای مرادخانی از آقای جعفرزاده - مسؤول و سرپرست دفتر حفاظت منافع ایران در واشنگتن - نیز تشکر می‌کنم. آنها بعد از فوت پدرم فریضه‌ی نماز را بر پیکر او ادا کردند و هماهنگی‌های لازم را برای انتقال پدرم به تهران انجام می‌دهند. آقای جعفرزاده با وجود حضور تیم ملی کشتی ایران در آمریکا، از یک ساعت بعد از درگذشت پدرم در کنار او بود.
«اصغر بیچاره» می‌خواست در قطعه هنرمندان دفن شود
ژوله اضافه کرد: پدرم خیلی دوست داشت که این اتفاق بیفتد و در قطعه‌ی هنرمندان دفن شود، اما از پنج سال پیش که به آمریکا رفت و شرایط بیماری‌اش سخت شد، می‌گفت که می‌دانم این کار خیلی مشکل خواهد بود و اصرار نمی‌کرد که او را در ایران دفن کنیم؛ ولی با مساعدت آقای مرادخانی و آقای جعفرزاده این اتفاق خواهد افتاد.
اصغر بیچاره، قدیمی‌ترین عکاس سینمای ایران، پس از تحمل یک دوره بیماری ۲۲ خردادماه براثر عوارض ناشی از سرطان حنجره در آمریکا درگذشت.
اصغر بیچاره با نام مستعار «علی‌اصغر ژوله» در سال ۱۳۰۹ در تهران متولد شد. او کار خود را به‌عنوان عکاس و کپی‌کار عکس فیلم‌های خارجی برای ویترین سینماها، از سال ۱۳۲۵ آغاز کرد. شروع فعالیت او در سینما نیز با عکاسی از فیلم «دستکش سفید» (پرویز خطیبی، ۱۳۳۰) بود.
او همچنین به‌جز بازیگری و عکاسی، مسوولیت‌های دیگری را مانند مدیر تهیه، طراحی صحنه و مدیر تدارکات برعهده داشته است.
