پسماندهای ناشی از استخراج نفت و عملیات کارخانه های پتروشیمی در آب و خاک و باد و ریزگردها را ندید گرفته و هزاران فریاد ناشی از خشکاندن عمدی تالابهای خوزستان را بعنوان مهمترین کانون ریزگرها چندان جدی نمی پندارد.

غلامرضا فروغی نیا

حادثه تلخ آتش سوزی در شرکت پتروشیمی بوعلی در ماهشهر و پس از آن ناتوانی در اطفای حریق و توسعه آن در ذیل نبود امکانات کافی و دستپاچگی وزیر نفت و گسیل نمودن شرکت ملی مناطق نفت خیز جنوب برای دخالت و مدیریت حادثه، بار دیگر این سوال را در افکار عمومی بصدا درآورد که نسبت بهره برداری از پروژه های ملی با مطالبات منطقه ای و بومی چگونه باید باشد؟

شاید حادثه خسارت باراخیر این زنگ خطر را بصدا در بیاورد که عدم تسلط حاکمیت بومی دولت از طریق استانداری و جزیره ای عمل نمودن مدیریت حاکم بر ساخت و بهره برداری مجموعه پتروشیمی های موجود در خوزستان و بویژه در بندر امام و ماهشهر آنهم از زمان تسلط کاریزماتیک و بی چون و چرای «محمدرضا نعمت زاده» معاون وقت وزیر نفت نتیجه اش امروز بصورت آتشی است که دودش بچشم مردم این منطقه می رود.

قدرت بلامنازع نعمت زاده که حتی حرف شنوی از وزیر وقت نفت هم نداشت هیچگاه این فرصت و جرات را به مدیریت بومی دولت در خوزستان نداد که از میزان ایمنی و یا نسبت پروژه های وزارت نفت در این بخش از خوزستان با حفظ محیط زیست سوالات جدی و پیگیری هائی موثر بعمل آورد.

از این حیث هم هست که وزارت نفت هنوز هم پس از سالهای متوالی شیره سرزمین خوزستان را می مکد اما نسبت به شعله های سربفلک کشیده ناشی از گازهای مازاد استخراج نفت بی تفاوت و غیرپاسخگوست. هنوز هم افکار عمومی در این استان در خصوص پسماند خروجی کارخانه های پتروشیمی نتوانسته قانع شود و وزارت نفت بیش از آنکه بدنبال یافتن راه حل هائی برای زیست مطمئن مردم این منطقه در کنار دکل های سربفلک کشیده باشد در نگرانی این بسر می برد که سرانجام ریاست کمیسیون انرژی مجلس را «هدایت الله خادمی» می برد یا «فریدون حسنوند»؟

واقعیت این است که همه کش و قوس بازی قدرت سیاسی به گونه ای است که وزارت نفت بیش از آنکه به نگاه انسانی خویش و مسئولیت در قبال همنوعان بیاندیشد بدنبال این است که بازی در زمین خوزستان را در دالانهای تودرتوی پایتخت آنهم با استخدام چند نفر از فک و فامیل این و آن حل و فصل و ختم به خیرنماید.

از این رو براحتی پسماندهای ناشی از استخراج نفت و عملیات کارخانه های پتروشیمی در آب و خاک و باد و ریزگردها را ندید گرفته و هزاران فریاد ناشی از خشکاندن عمدی تالابهای خوزستان را بعنوان مهمترین کانون ریزگرها چندان جدی نمی پندارد. بنابراین اگر این آتش سوزی نیز مهار شد هیچکس نباید در انتظار تغییری در خط مشی ایمنی و زیست محیطی وزارت نفت باشد. بویژه زمانی که سازمان حفاظت محیط زیست خوزستان هم به صدور چند اطلاعیه تکراری و کم رمق بسنده کرده و عادت نموده است.

برچسب ها: پتروشیمی ، آتش سوزی ، غلامرضا فروغی نیا