به بهانه تولد مارادونا؛ وقتی الهه فوتبال تا لِنگ ظهر می خوابید!

            

در اوایل دهه ۱۹۸۰ میلادی، بحث های زیادی در این باره وجود داشت که مارادونا در حال تبدیل شدن به بهترین بازیکن تاریخ فوتبال است همان طور که اکنون، همین مباحث درباره لیونل مسی در بارسلونا وجود دارد. اما دلیل واقعی برای چراغ سبز به خروج مارادونا از بارسلونا توسط منوتی در سال ۱۹۸۴، این موضوع نبود بلکه کاسه صبر برخی از مدیران باشگاه لبریز شده و چنین تصمیمی گرفتند.

مربی فاتح جام جهانی ۱۹۷۸ که در آن مسابقات از مارادونا دعوت نکرده بود، در انتهای فصل ۸۳-۱۹۸۲ تصمیم گرفت که شانس خود را در نیوکمپ بیازماید. منوتی جانشین اودو لاتک شده که قادر به رام کردن مارادونای یاغی در داخل و خارج زمین نبود.

منوتی برای اولین بار در هفته ۲۸ همان فصل، هدایت بارسلونا را بر عهده گرفته و فاتح کوپا دل ری و کوپا دی لالیگا شد. فصل بعد، بارسا به قهرمانی سوپر جام اسپانیا رسید اما مصدومیت جدی مارادونا، آنها را از قهرمانی لیگ دور ساخت. آنتون پاررا یکی از مسئولان کادر مدیریتی باشگاه بارسلونا بین سال های ۱۹۷۸ تا ۲۰۰۱ می گوید:

منوتی می خواست با ما ادامه بدهد تا در فصل بعد به قهرمانی لیگ برسیم اما برای تمدید یک شرط گذاشت. فروش مارادونا!

یوزپ لوئیز نونیز رئیس وقت باشگاه بارسلونا، حداقل در ابتدا به صراحت با این ایده مخالفت کرد هر چند که بسیاری از مسئولان باشگاه به علت رفتارها و حواشی خارج از زمین مارادونا، چنین تصمیمی را بد نمی دانستند. مخالفت های آقای رئیس هم چندان به طول نینجامید زیرا حدود یک ماه بعد، دیگو مارادونا دیگر بازیکن بارسلونا محسوب نمی شد و به ناپولی پیوسته بود.

پاررا می گوید:

باشگاه بارسلونا در ابتدا، این شرط منوتی را چندان جدی نگرفت ولی منوتی گفت که تا مارادونا فروخته نشود، حاضر به تمدید قرارداد نیست. او می گفت که اگر مارادونا بماند، کسب عنوان قهرمانی برای بارسلونا محال بوده و حاضر به تمدید قرارداد با بارسلونا در صورت ادامه حضور مارادونا نیست. منوتی همیشه با بازیکن ها و باشگاه صادق بود. تا جایی که می توانست، از مارادونا حفاظت می کرد تا بهترین باشد. این مربی بزرگ در کنفرانس مطبوعاتی و در پاسخ به پرسش های فراوانی که درباره علت جدایی مارادونا مطرح می شد، گفت که ما با حضور مارادونا، می بایست صبح ها تمرین می کردیم ولی حالا بدون مارادونا، عصرها تمرین خواهیم کرد! منوتی به خبرنگارها گفت که اگر مسابقات در عصر برگزار می شود، پس تمرینات نیز بنا به دلایل علمی، می بایست در عصر باشد.

پاررا در ادامه افزود:

هیچ کس چنین صحبتی را پیش از این، از منوتی نشنیده بود و پس از آن نیز، هرگز چنین حرفی را تکرار نکرد. این حرف باعث شد تا خبرنگارها یک جوری راضی بشوند اما واقعیت چیز دیگری بود.

مارادونا دوست نداشت که تمرین بکند. او نه تنها علاقه ای به برخاستن از رختخواب در صبح زود نداشت، بلکه ساعت برخاستن او از خواب، بسیار دیرتر از صبح زود (بخوانید لنگ ظهر) بود. منوتی از این قضیه ابراز نارضایتی می کرد و حتی برخی از مسئولان باشگاه بارسلونا به همین دلیل، وی را مورد سرزنش قرار می دادند.

واکنش این مربی به آنها مثل همیشه، رک و راست بود:

شما هیچ ذهنیتی درباره هیچ چیز ندارید زیرا آنهایی که باید بدوند، این بچه ها هستند. من سر جای خودم می نشینم و سوت می زنم که حتی اگر شب هم نخوابم، باز هم مشکلی وجود نخواهد داشت چون قرار نیست که خودم بدوم.

مارادونا هم نمی دوید و مسئولان مربوطه در ابتدا از او درخواست می کردند که بدود اما او چنین کاری را نمی کرد. منوتی در واکنش به این مسائل گفت:

آیا از من می خواهید که مارادونا را تنبیه کرده و اجازه بازی کردن به او را ندهم؟ تنبیه بازیکن ها به معنای تنبیه خود باشگاه است. شما می توانید یک بازیکن را از ترکیب تیم کنار بگذارید اما درباره یک ستاره، چنین کاری نمی توان کرد زیرا او کسی است که بازی ها را برای ما در آورده و کمیته انضباطی باشگاه باید این حقیقت را در کله خود فرو کند.

منوتی تا جایی که توانست به پای مارادونا ماند ولی از یک جا به بعد، کاسه صبر او نیز لبریز شده و در همان تابستان، مارادونا را به ازای ۱،۳ میلیون پزوتا (واحد پول اسپانیا در آن زمان و معادل حدود ۷ میلیون یوروی امروز) فروخت که یک رکورد محسوب می شد.

سرانجام هیئت مدیره باشگاه بارسلونا پس از مدتی تصمیم به کنار گذاشتن منوتی گرفتند زیرا وی را فردی می دانستند که از مطبوعات متنفر بود. تری ونبلز جانشین وی شد و همراه با تیمی که منوتی بسته بود، به قهرمانی لیگ دست یافت ولی این بار، بدون مارادونا!

زمان اثبات کرد که تصمیم منوتی صحیح بود زیرا مارادونا پس از جدایی از بارسلونا، دوران خوبی را در ناپولی سپری کرد و به همراه تیم ملی آرژانتین به دو فینال پیاپی جام جهانی راه یافت. امروز تولد ابرمرد تاریخ فوتبال است، تولد «ال دیگو»، الهه فوتبال و مردی که تکرار نخواهد شد. مردی که با همه حاشیه هایش، هنوز هم فاتح قلب هاست.