مهرداد خدیر- در پی مرگ فیدل کاسترو رهبر فقید کوبا سفارت این کشور در تهران دفتر یادبودی به او اختصاص داده و چهره های مختلف و غالبا سیاسی با حضور در محل و ادای احترام ، یادداشت‌هایی را درباره این چهره کاریزماتیک در آن می نویسند.

این سنت از پیش وجود داشته و برخی از این یادبودنویسی‌ها در حافظه تاریخ مانده است. مانند حضور زنده یاد آیت الله طالقانی در سفارت الجزایر و پس از درگذشت هواری بومدین رییس جمهوری فقید این کشور. یا بحثی که در زندان درباره مراسم یادبود جمال عبدالناصر رهبر فقید مصر درمی گیرد و برخی به خاطر اعدام سید قطب منتقد او بودند و بعضی می گفتند برای تقویت جبهه ضد اسراییل یاد ناصر را باید گرامی دارند.

در تهران و در روزهای اخیر و پس از درگذشت فیدل کاسترو شماری از شخصیت های مختلف یادداشت هایی نوشته اند و از این میان مطلب طولانی محمود احمدی نژاد که بالغ بر 5 صفحه شده متفاوت به نظر می رسد.

نکته جالب اول در این نوشته حجم آن است که غیر متعارف است و شاید می خواسته یادآور نطق های چند ساعته فیدل کاسترو باشد و چند صفحه نوشته که بیش از حد متعارف است یا چون شخصیت های دیگر به نیم صفحه بسنده کرده اند او می خواسته بیشتر بنویسد.

وجه جالب تر قضیه اما اشارات احمدی نژاد به سفر فیدل کاسترو به تهران است به گونه ای که انگار خود او در مقام رییس جمهوری میزبان رهبر کوبا بوده است.

حال آن که کاسترو در نیمه اردیبهشت 1380 خورشیدی و در پایان دوره اول ریاست جمهوری سید محمد خاتمی به تهران آمد در حالی که احمدی نژاد در آن زمان سمتی نداشت.

او دو سال قبل از آن کاندیدای مجلس ششم شده و رتبه بالای 60 را به دست آورده بود و معلوم نیست تعبیر « شادی زاید الوصف از پیروزی ملت ایران» مربوط به چه زمانی است. چون کاسترو 22سال بعد از پیروزی انقلاب به تهران آمد و قبل و بعد از آن به ایران نیامده بود و در آن سفر هم طبعا دیداری بین احمدی نژاد و او رخ نداده چون مسوولیتی نداشته است.

آقای احمدی نژاد به تماس تلفنی «برای احیای جنبش عدم تعهد» در سال 2006 نیز اشاره می کند هر چند که مشخص نمی کند پس از کناره گیری به نفع برادرش رائول بوده یا قبل از آن.

احمدی نژاد می نویسد: « اولین بار در دوره دانشجویی با نام فیدل کاسترو و چه گوارا آشنا شدم و در پی گیری تحولات جهان، همواره تحولات کوبا را دنبال می کردم.»

این اشارات در حالی است که شواهدی وجود دارد که نشان می دهد احمدی نژاد در سال 1358 نه تنها هیچ تمایلی به چپ نداشته که به شدت گرایش های ضد سوسیالیستی داشته است.

حتی وقتی از طرف انجمن اسلامی دانشگاه علم و صنعت در جلسه مربوط به اشغال سفارت آمریکا شرکت می کند پیشنهاد می دهد هم زمان سفارت اتحاد شوروی را نیز اشغال کنند تا مورد بهره برداری گروه های چپ ( کمونیستی و سوسیالیستی) قرار نگیرد.

بعد تر او را به خاطر همین عقاید کنار می گذارند و در جلسات علم و صنعت پی گیر موضوع انقلاب فرهنگی می شود.

در سال 58 احمدی نژاد در تنظیم مطالب یک نشریه طنز سیاسی به نام «جیغ و داد» هم مشارکت داشت. نوک تیز حملات این نشریه حتی بیش از مجاهدین خلق متوجه حزب توده و فداییان خلق بود تا جایی که کاریکاتوری از لئونید برژنف را در صفحه اول ترسیم کرده بودند که او را در حال دفع گروه های کمونیستی نشان می داد.

با این شواهد پیداست که در این مقطع احمدی نژاد نمی توانسته کمترین تعلق خاطری به فیدل کاسترو و ارنستو چه گوارا و دیگر نمادهای چپ داشته باشد و می توان حدس زد بعد از ریاست جمهوری و آشنایی با هوگو چاوز رییس جمهوری فقید این علایق در او ایجاد شده کما این که در همین متن هم از هوگو چاوز به عنوان «انسانی مؤمن و رهبری بزرگ و شجاع و آزادی خواه و آزاده و مردمی» یاد می کند.

آقای احمدی نژاد چنان مدهوش شخصیت فیدل کاسترو شده که به دیداری طولانی دریک شب بارانی در سال 2012 اشاره می کند که « مشغول مطالعه برای نجات اقتصاد کشورش» بوده است.

فکرش را بکنید! آقای کاسترو از سال 1959 قدرت را در اختیار داشته و در سال 2006 و بعد از 47 سال کنترل کامل اقتصاد و سیاست قدرت را تحویل برادرش داده و 6 سال بعد در 86 سالگی تازه داشته کتابی می خوانده تا اقتصاد کشورش را از تک محصولی نجات دهد!

آیدین آغداشلو نقاش و هنرمند سرشناس معاصر در کتاب خاطرات خود که با عنوان « آتش و برف» منتشر شده درباره روزنامه نگار و نویسنده ای پر آوازه به طعنه می پرسد: نفهمیدیم از کی مصدقی شد! حالا شاید بتوانیم درباره آقای احمدی نژاد بپرسیم: از کی طرفدار فیدل و چه گوارا شد که کسی چندان باخبر نشد؟!

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه