گستردگی پدیده گرد و غبار از سال 1380 ، در شهرهای مرزی آبادان، خرمشهر و همچنین شادگان آغاز شده است. در مدت 5 سال به 16 شهر استان با ماندگاری 48 ساعت و بیش از 10 برابر حد مجاز رسیده است. در سال 86 تمام شهرهای استان دچار این بحران شدند و از سال 88 تعداد 17 استان را در بر گرفت. روز به روز بر دامنه آن افزوده شد به نحوی که در حال حاضر 23 استان را در بر گرفته است و دیری نمی ‌پاید که کل کشور را بگیرد.

15 سال از اولین روز پدیده گرد و غبار و اثرات زیان‌بار اجتماعی، اقتصادی و محیطی ‌اش می‌گذرد ولی اقدام چندانی صورت نگرفته است. نه طرح جامعی برای مقابله با آن آماده شده است، نه حتی کانون ‌های فعالیت منشأ گرد و غبار شناسایی شده ‌اند، نه منشأ داخلی ساماندهی شده است، نه حتی رایزنی فشرده‌ ای با کشورهای همسایه برای همکاری صورت گرفته است. تنها به مانند آلودگی هوا به وزش باد احتمالی و تعطیلی مدارس دل خوش کرده‌ اند. نمی ‌دانند یا شاید خودشان را به آن راه زده اند که بحران‌ هایی با مقیاس ملی نیازمند مدیریتی به بزرگی خود پدید‌ه‌ هاست نه صرفاً اظهار نظر کردن رسانه ‌ای و کارهای سطحی تعطیلی مدارس و امثالهم.

15 سال از اولین روز گرد و خاک خوزستان می گذرد، ولی هر روز بدتر از دیروز؛ گویا تنها چیزی که مهم نیست کیفیت زندگی و جان شهروندان خوزستانی است. 15 سال را هر روز به امید فردایی بهتر سپری کرده ایم تا شاید شرایط کمی بهتر شود، تا شاید مسئولان چاره ای بیاندیشند، ولی گذشت زمان تنها به غلظت و چندین برابر حد مجاز بودن خاک افزوده است.

یک ضرب االمثل محلی وجود دارد که می گوید پسر مرده می داند، داغ پسر را؛ در مورد گرد و خاک خوزستان هم همین است، باید خوزستان باشی تا معنی گرد و خاک را متوجه شوی. گرد و خاک خوزستان چیزی نیست که از دریچه رسانه ملی در حد چند ثانیه پوشش داده می شود؛ گرد و خاک خوزستان یعنی تنگی نفس، یعنی روانه بیمارستان شدن گروه های حساس و غیر حساس، یعنی قطعی آب و برق، یعنی خانه تکانی بعد از هر گرد و خاک، یعنی سرگردانی دانش آموزان، یعنی کثیف و بی روح بودن شهر، یعنی غمگین بودن و افسردگی مردم، یعنی سرگردارنی مردم بین تصمیم های لحظه ای مسئولان استانی، یعنی پیش بینی اشتباه، یعنی در چند ساعت چند تصمیم، یعنی تعطیل است، تعطیل نیست؛ یعنی ادارات باز است، باز نیست، یعنی تکذیب پشت تکذیب، یعنی سرگردانی مردم.

سیستان و بلوچستان که درگیر سیل خانمان برانداز است، پلاسکو که در آتش بی تدبیری می سوزد و اهواز خمیده در گرد و غبار. دقیقاً سوال این است که هیات دولت به خصوص رئیس محیط زیست به کدام برنامه مشغول اند، نماینده های مجلس کدام قانون را از سلامتی شهروندان مهم تر می دانند، ستاد مدیریت بحران چه اقدامی انجام داده است و مسئولان استانی اولویت کاریشان کدام است؟

البته یک فرق اساسی بین گرد و غبار خوزستان با دیگر بحران های کشور، منطقه و شاید جهان وجود دارد و آن ماندگاری تنفس خاک در خوزستان است؛ نزدیک به 15 سال. ماندگاری که امیدی به بهبود آن نمی رود، مگر آنکه مردم با مطالبه گر بودن و پاسداری از حقوق شهروندی خود خواستار تغییر وضعیت خود باشند و گرنه تا سالیان سال با این سبک مدیریت وضع همین است که همین است.

برچسب ها: مرتضی آژند

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

نظرات بینندگان

غیر قابل انتشار: ۰

انتشار یافته: ۲

يه شهروند

۱۹:۵۶ - ۱۳۹۵/۱۱/۰۹

پاسخ

دقيقاً فقط با مطالبه حقوقمون شايد به جايي برسيم اما متاسفانه مردم خوزستان خيلي وقته عادت كردن هيچ چشمداشتي نداشته باشن! انگار كه مُرديم! همه به همين حداقلي كه روز به روز كمتر هم ميشه راضي هستن! كاش بيدار بشيم...

طاهری

۰۰:۲۰ - ۱۳۹۵/۱۱/۱۰

پاسخ

خوب گفتین که تا مردم نخوان تغییری ایجاد نمیشه..مردم یک پای قضیه ان و نباید از تحلیل ها کنار گذاشته بشن..

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه