چند روز پیش تجمع اعتراض آمیز عده ای از کشاورزان شهرستان گتوند را که جلوی درب فرمانداری شهرستان بود را دیدم، البته از روزهای قبل هم از این تجمعات در شهرهای دیگری مثل دزفول و اندیمشک را که در نزدیکی ۲ سد بزرگ کرخه و دز هستند را با همین گلایه هم شنیده بودم با اینحال ناخود آگاه یاد فواید برجسته ای در زمینه سد سازی و مزایای آن برای مردم در کتب درسی سالهای گذشته خودم افتادم که البته زمانی آن مطالب بخش مهمی از سیاست های بالادستی و کلان کشوری بود که در یک بازه زمانی معینی هم منابع بسیار زیادی را برای پیاده کردن این سیاستها بخود اختصاص داد.

با این حال امروز این کشاورزان مشکل کمبود آب برای مزارع خود دارند آن هم در نزدیکترین نقطه به سد و دریاچه های آنها که قرار بود ذخیره ای هم برای روزهای بی آبی کشاورزان باشد و هم با ایجاد و توسعه کانال های آبیاری به سمت زمین های بلااستفاده موجبات ایجاد اشتغال و رونق دوباره ای برای این مناطق باشد. اما متاسفانه اینچنین نشد.

از طرفی مرارت و مصاعب بسیار شدید و شاید دائمی ناشی از دستکاری های بی حساب و کتاب زیست محیطی که گریبانگیر مردم این مناطق شده هم از موهبت های!!! کم نظیر این پروژهاست که فی الحال روح و جسم این مردم را بخود مشغول کرده است به نحوی که ارتباط معکوس ساخت یک سد و منفعت عمومی آن را اینروزها با وزش مختصر بادی از سمت صحرا ها و بیابانهای جنوبی استان که با خود سیلی از خاک را به همراه می آورد را به راحتی میتوان مشاهده کرد.

همچنین شوری آب ناشی از آبگیری سد گتوند که باعث تلخی کام کل مردم پایین دست این سد شده نیز به معضلی تبدیل شده که اصلا چشم انداز خوبی برای آینده این مردم و استان نگذاشته است.

باری؛ اینک فارغ از چرایی و دلیل ندادن حق آبه مورد نیاز کشت کشاورزان و نیزمشکلات عدیده و به معنای واقعی خانمان برانداز دیگری مانند ریزگردها و مهمتر از آن شوری آب که خودِ همین سد سازی های بی مورد متهم اصلی و بلافصل این مکافات و دیگر مسائل ریز و درشت دیگر هست جای خالی "منفعت عمومی" این سیاست ها و برنامه های کلان مملکت هست که آنهمه مزیت عمومی که قولش داده شده بود کجاست الان؟

از طرفی البته غیر منصفانه خواهد بود اگر دستاوردهای مالی واقتصادی ای را که در ضمن ساخت و بهربرداریِ این دست پروژها عاید دولت ها میشود را نادیده گرفت ، اما سوال اساسی اینجاست که سهم مردم از فواید این برنامه ها کجاست.

آیا بجز این است که صاحبان اصلی این منابع و مزایای آن خود مردم هستند؟

آیا بهتر نیست در نبود پیوست های زیست محیطی و فرهنگیِ این پروژها حداقل بفکر "پیوست های منفعت عمومیِ" این قبیل پروژهای پُر هزینه بود که لااقل اگر فایده ای برای مردم نداشت حداقل به کیفیت زندگی مردم لطمه وارد نکند؟

آیا وقت آن نشده که تصمیم گیرندگان و دلسوزان این مرز و بوم در قبال هزینه کرد از منابع عمومی کمی هم بفکر منفعت عمومی و کیفیت زندگی توده مردم و این اقشار کم بضاعت باشند؟

برچسب ها: حسین ساقی

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه