عدم توسعه فرهنگی یکی از عوامل تشدید نزاع طایفه ای است

شوشان: سیروس ممبینی روزنامه نگار و تحلیلگر اجتماعی در گفتگو با شوشان در واکاوی ریشه های نزاع طایفه ای در منطقه پتک شهرستان باغملک  معتقد است： پیامدهای منفی  بحران کم آبی ، خشکسالی ،  مهاجرت نخبگان منطقه و توسعه نیافتگی فرهنگی روستاها از جمله عواملی است که زمینه شکل گیری و تداوم بحران کنونی درگیری طایفه ای  را در  روستای پتک ایجاد نمود.

وی گفت: خاستگاه  جغرافیایی و زادگاه من در آن حوالی است و با توجه به شغل پدر و فعالیت کشاورزی چند تابستان را آنجا گذراندم و با نحوه زندگی مردم آن دیار از نزدیک آشنا هستم. نزدیک به  یک دهه است کشور با پدیده خشکسالی دست و پنجه نرم می کند و  از آنجا که حیات و ممات مردم این منطقه با مسله آب گره خورده است در واقع کم آبی زمینه مهاجرت ها ی نا خواسته و در پی آن  انتقال نخبگان از این  روستاها به حاشیه و متن شهرهای بزرگتر را به  وجود آورد, هنگامی که چنین اتفاقی شکل می گیرد از طرفی باعث کاهش بار فرهنگی در یک حوزه جغرافیایی می شود آن هم به دلیل مهاجرت نخبگان و از طرفی دیگر مسله بیکاری و نبود شغل که  ناشی  از خشک سالی است برای خانواده های جوان ساکن در این مناطق به عنوان یک بحران اساسی در تامین معاش آن ها تلقی می شود.

وی افزود: این طبیعی است که وقتی شغلی آبا و اجدادی است و مردم با آن خو گرفته اند  و تمام زندگی ، دنیا و آخرت خودشان را با آن گره زده اند که با توجه به  مسله خشکسالی و بحران کم آبی و کشاورزی از رونق افتاد در نتیجه بستری فراهم می کند که رو به مشاغل کاذب می آورند ، مشاغل کاذبی که طی این چند سال به دلیل اغماض و سهل انگاری های مسولان در سطح کلان  جامعه نیز  رواج یافته است و نتوانستند به آن رسیدگی کنند,

مدیر مسول روزنامه آنزان  بخشی از مشکلات کنونی جامعه را محصول توسعه نیافتگی روستاه ها دانست و گفت: اگر  وضعیت کنونی ادامه یابد با توجه به مواردی که بیان شد منجمله بحران خشکسالی  یقینا باید شاهد برخوردهای اینچنینی در آینده باشیم.

وی در ادامه ببان کرد：این پرسش مطرح است که عوامل ریشه ای بحران بوجود آمده چیست و این مسله چگونه موجب می,شود تا در منطقه ای که سالیان سال دارای همزیستی مسالمت آمیز بوده و با هم خو گرفته اند چنین اتفاقی ایجاد شود ، به نظر می رسد رها کردن آموزش فرهنگی و ترویج و توسعه روستایی ، بیکار شدن جمعیت جوان و خانواده های روستایی موجب شد در این منطقه خرید و فروش اسلحه ، مواد مخدر  باعث آسیب های اجتماعی شود و شاخص این دو مسله ای که به آن اشاره کردم را خود من از نزدیک رصد نموده ام در مراسم ها و آیین هایی که شرکت می کنیم شاهد تیراندازی ها هستیم در واقع این تعداد سلاح های در دسترس  مانند انبار باروت می ماند و کافی است در چنین حوزه ای بحث های مالی,  ناموسی ، فرهنگی ،  معاش و اقتصاد خانواده پیش آید ، خوب سلاح هم در دسترس است و اشتغال هم از رونق افتاده ،  دولت هم که رسیدگی نمی کند با این توصیف ما جامعه ای محدود و رها شده با چالش ها را در یک حوزه جغرافیایی مشاهده می کنیم که یک اتفاق کوچک و یا هر چیزی بوده باشد حال ما کاری نداریم در این منطقه اصلا نقطه شروع قضیه چه بود بلکه  ما تلاش می کنیم زمینه های پیدایش  بحران را بررسی کنیم به هر حال چنین اتفاقی موجب شد یک درگیری محدود از  درون شاید  چند خانواده فامیل آغاز شود و به دلایلی که اشاره شد آنقدر طولانی شد تا اینکه به دلیل همان زمینه های بوجود آمده  دامنه ی آن به شهرهای اطراف نیز کشیده شود ، الان که ما داریم درباره  این رویداد بحث می کنیم شاهد یکی از پایین ترین ضرایب امنیتی در منطقه هستیم کما اینکه هیچ خانواده ای حتا حیوان ها در آن منطقه امنیت ندارند.

ممبینی راهکار پیش گیری از ناهنجاری های فرهنگی و اجتماعی اینچنینی را در تدوین برنامه های مدون و کارشناسی شده دانست  و توضیح داد: می بایست با مطالعه بر روی ویژگی های منطقه ای بر این اساس که چکار باید کرد تا سایر مناطق به طور مثال روستاهای عرب نشین و بختیاری نشین دچار اینگونه حوادث از نوع نزاع و درگیری های قبیله ای نشوند یک کار کارشناسی و مدون صورت گیرد به طور یقیین در این مناطق نیز مسایل اختلاف برانگیز  وجود دارد ولی اینکه چرا منتهی به درگیری های بدین شکل نمی شود می توان گفت عوامل بازدارنده ای در میان است که از پیدایش چنین درگیری هایی جلوگیری می کند ، کافی است ما با یک الگوپذیری و برنامه مدون خیلی ساده بپردازیم به توسعه روستایی به ویژه توسعه فرهنگی روستاها و باید به نخبگان روستاها بها داده شود ، اگر زمینه شکوفایی یک استعداد در منطقه ای فراهم نشود یقیناً رو به بزه و بزهکاری می رود ، افراد بسیار مستعدی در چنین مناطقی هستند. که بستر رشد و شکوفایی آن ها فراهم نیست و بعضا وارد  کارهای خلاف شده اند و خرید فروش اسلحه و مواد مخدر دامن چنین افرادی را گرفته است و متاسفانه این استعدادها هرز می روند و هم اینکه پیامد منفی آن ها جامعه پیرامون را در بر میگیرد

ممبینی یاد آور شد: گناه این انسان های مظلوم که کشته شدند ، دانش آموزانی که آواره می شوند، جوانانی که چنین مسایلی را مشاهده نمودند باید به پای چه کسی نوشته شود ؟ به نظر شما چقدر خود این افراد در بوجود آمدن این مسایل مقصر هستند ؟ چقدر ما مسولان مقصر هستیم ؟ آیا نباید فکری اساسی کرد ؟ آیا نباید کمر همت بست و کارشناسی تر به مردم  روستاها  بپردازیم ؟ واقعیت آن است که سخن ناگفته و درد دل بسیار است که بیان نشده اند ، ما هم سخن داریم هم طرح داریم هم برنامه داریم ولی متاسفانه مراجع رسمی و مقام های اجرایی که بر صندلی ها تکیه زده اند درگیر مسایل دیگر جامعه هستند ، امیدوارم فرصتی فراهم شود که تفصیلی تر و  در موضع و جایگاهی که نقش عملگرایانه تری باشد این سخن ها را بیان کنیم تا حداقل رویکرد جدیدی را به پهنه استان که بخش زیادی از آن را مردم روستاها تشکیل می دهند شاهد باشیم.