یک یادداشت بی تیتر و بی پایان

شوشان- دکتر کیوان لطفی :

بپرسید، از هر خاک بر سری که می خواهید بپرسید تا بگوید وقت خاکریزی طبیعت چه حالی دارد.

معجونی از خشم، استیصال، ناامیدی، منگی، خفگی، ترس، ناتوانی و باز خشم.

 و خدا می داند عوارض جسمی و روانی این نکبت طبیعی چیست. بالاخره تا کجا؟

مگر می شود پنج میلیون نفر کوچ کنند؟

یعنی همه فرار کنیم و فقط کارکنان نفت اقماری تردد کنند و سرانه ی ملی اقتصاد نفت آلود را افزیش دهند؟!

جوان ترها علت را فقط بی توجهی دولتمردان می دانند و دردناک اینجاست بزرگترها خوب می دانند ناکارآمدی از پل زال ( ورودی خوزستان ) به اینطرف تشدید می شود و فارغ از اینکه کدام دولت بر سر کار آید حال و روز این سامان همین بوده، هست و خواهد بود.

مدرسه و دانشگاه بدلی، روابط اداری و سازمانی مخدوش، تولید ورشکسته و نمایشی، سیستم معیوب خدمات و...

خروجی اش آدم توسعه نیافته و سیاست زده ای است که همه امور حتی خفگی جمعی را از دریچه ی محدود فامیل خود بازخوانی می کند و شوربختانه جرات نقد رفتار معیوب را از هر منتقدی می گیرد.

شهروند نابالغ در وقت خاک ریزی در دام بازی های سیاسی و رسانه ای  دوست و رقیب غلت می زند و متوجه نیست که حتی فرزندش هم قربانی این خودبینی های بچگانه است.

این آدم، دربدر در جستجوی راههای کلان است و غافل از اینکه گره کار با چند آیین نامه ساده باز می شود.

یکی نیست بی مهابا فریاد بزند که آدم حسابی حتی اگر پسرخاله تو هم رئیس شود مادامیکه دانشگاه بنگاه مدرک پراکنی ست مشکل حل نمی شود.

بیابید یک توصیه علمی، پزشکی، اجرایی و ارتباطی که به پنج میلیون نفر بگوید در این سه روز خاک آلود چه کند.

لطفا نخندید که درد ریشه ی صد و چند ساله دارد. آنجا که فقط وجه نمایشی مدرنیته را گرفتیم و هر چه وارد کردیم ادا و اصول بود وگرنه حالا دانشگاه واقعی ما حداقل مطالعه تطبیقی واقعی می کرد و می گفت که در تجربه های مشابه جهانی در این مواقع چه خاکی بر سر کرده اند...