خلق عاشقانه ترين لحظه ها در جوار بارگاه امام رضا (ع)

اميد فراز : چشم هايت را ببند، دست راستت را روي قلب بگذار و بعد السلام عليک بگو و وارد صحن باب الجواد تنها پسر امام رضا (ع) شو.

اذن ورود را که براي قدم نهادن به معنوي ترين مکان ايران زمين مي گيري، بي شک اگر عاشق باشي اشکهايت براي اين طلبيدن که به قول يکي از هم سفرانم هر وقت اراده کرده ايم امام رضا مثل آب خوردن ما را طلبيده جاري مي شود.

اذان مغرب است که گنبد و گلدسته هاي حرم رضوي موهاي تن مان را سيخ مي کند و فوج فوج زائراني را مي بيني که به صف روي فرش هاي قرمز رنگ براي اقامه نماز ايستاده اند، بعد از نماز مي بيني بار سنگيني را که به دوش داشتي مي بايد جايي سبک کني.

تنها مکاني که اين بار را سبک مي کند جايي نيست جزء حضور در کنار ضريح اش، بوي عطر حرم مشام ات را نوازش مي دهد، خدام را که با کت و شلوارهاي مخصوص به خود و چوب پر مي بينم بغض عجيبي گلويم را مي فشارد، آري آمده ايم امام رضا.

اينجا غرق در نور است، غرق در زيبايي ها، غرق در صلوات ها، غرق در دست هايي که به سوي آسمان دراز شده است، ضريح را که مي بينم حداقل فاصله ايي 10 متري با آن دارم که چند باري همانند موج دريا به چپ و راست مي خورم از اين ازدحام و از اين همه ارادت، مي ايستم و اشک مي ريزم و خدا را شکر از اينکه در بهترين جاي ايران ايستاده ام و از آقايمان مي خواهم که باز هم ما را طلب کند.

سبک مي شوم از اشک ريختن هايم و آسمان ابري دلم آبي مي شود، آري اينجا ثانيه ها و لحظات آنقدر مقدس و ملکوتي هستند که از دست دادن آنها تنها انگشت حسرت گزيدن را برايت به ارمغان مي آورد زيرا همه چيز اينجا حول يک محور مي چرخد، امام رضا (ع) تنها يادگار زهرا و علي.

اينجا حتي گلهاي شب بو، کبوتران، نجواهاي امن يجيب مضطراذا دعا و يکشف سوء ها زيبا هستند و نوراني.

سپس راهي سقاخانه و باب المراد در صحن انقلاب مي شويم، اينجا حال و هواي ديگري دارد، اينجا مريض داران با بيماران شان چشم به باب المراد دوخته اند، اينجا کبوتران لحظه ايي نمي توانند گنبد و گلدسته ها و سقاخانه را ترک کنند، اينجا نقاره زن ها هم تو را سرمست از اين حضور مي کنند.

سر و چشمانم را به اطراف که مي چرخانم هر گوشه ايي کسي در کنجي نشسته و مات و مبهوت مانده، اشک مي ريزد و دعايي را زير لب نجوا مي کند، خواسته اش را مي گويد و بعد نمازهاي دو رکعتي به نيت هاي مختلف شروع مي شود، به نيت ظهور آقا امام زمان، به نيت شفاي بيماران، به نيت عاقبت بخيري، به نيت حضرت زهرا، به نيت اموات و به نيت ...

وقتي سبک از تمامي حرص و آز دنيا مي شوي و درد دلهايت را به امام رضا گفتي، خنده ؛ مهمان لب هايت مي شود و لحظاتي برايت رقم مي خورد که هيچ وقت از يادت نمي رود و با همان دلي که سبک شده و آرزوهايي که بين خودت و امام رضا و معبودت مانده مي بيني که وقت رفتن براي استراحتي کوتاه و تجديد ديدار مجدد مي شود.

راهي خيابان سرشور 8 مي شويم و به زائرسراي اصفهاني ها که امسال مهمانمان کرده مي رسيم، مهمان نوازي هايشان شرمنده مان مي کنند و مکاني در اختيارمان مي گذارند که به قول يکي از ساکنين مشهد اگر دست هر دلالي بود اين زائر سرا مي شد ملک سليمان.

صدايم مي لرزد همانند مردمک چشمانم، دلم تنگ آستان مي شود و ساعت 3 بامداد است که دوباره راهي بارگاه ملکوتي امام رضا(ع) مي شوم، باز هم شاهد حضور عظيم مردم هستم که همگي براي نماز صبح خود را به اين مکان مي رسانند.

وقتي روزهاي اقامت مان در مشهد به پايان مي رسد، مي بينم که چقدر دلم گرفته است از ترک ديار غريب الغرباء، از ترک ديار ضامن آهو، از شهر عطرهاي حرم و انگشترهاي شرف الشمس و فيروزه و ... و وقت هم ثانيه هايش را تند و تند به سمت برگشت به ديار خود مي کشاند ما را.

راستي اين مشهد الرضا خلوتي ندارد و روزهاي سال به شهريور ماه رسيده اند و چند روزي تا ميلاد تنها ستاره تابناک ايران باقي نمانده.

خداحافظي مان چقدر تلخ است و اشکانمان اين مهم را تلخ تر و سوزناک تر مي کند و تنها آرزويمان مي شود ديدار آخرمان نباشد و باز امام رضا بطلبد مان.