هیس ! پسرها هم فریاد نمی زنند...

حمید آل حمودی 

کارگردان و مدرس سینما در خوزستان

اختصاصی شوشان : فیلم " هیس ! دخترها فریاد نمی زنند " مانند بسیاری از فیلم های دیگر دارای نقاط مثبت و منفی است. پوران درخشنده کارگردان این فیلم فردی ست که در حوزه مسائل خانوادگی فعالیت می کند و فیلم هایش عموما احساس گرا هستند. در این فیلم زاویه دید کارگردان زاویه ای ژورنالیستی ست ؛ به این معنی که سینما را یک رسانه می داند و وجه رسانه ای سینما را به سینمای تجربی و اخلاقی ترجیح می دهد بنابراین قصه ها در سطح اتفاق می افتند .

در این فیلم به 3 چیز پرداخته می شود : اول کودک آزاری و اثرات روانی آن ، دوم مسائل عرف جامعه و قبح دانستن افشای آزار جنسی و سوم خلا قانونی در مواجه با این قبیل مسائل .

خانم درخشنده در این فیلم به هر سه این موارد اشاره کرده است در صورتی که هر کدام از این مسائل می توانست موضوع فیلم جداگانه ای باشد .

مساله کودک آزاری در این فیلم فاقد دیدگاه کاملی است چرا که کودک آزاری نه تنها برای دختران بلکه برای پسران هم اتفاق می افتد و پسران هم نمی توانند در جامعه ما این مسائل را فریاد بزنند . پس با دیدی جامع تر می توان در انتخاب نام این فیلم هم تک بعدی نگری را مشاهده کرد .

نباید فراموش کرد که تهیه کننده این فیلم خود خانم درخشنده است و معمولا تهیه کننندگان از تهیه فیلمی که احتمال ممیزی داشته باشد پرهیز می کنند پس جسارت خانم درخشنده در انتخاب موضوع قابل ستایش است و شاید همین انتخاب موضوع و بیان احساس گرایی در فیلم باشد که پای مخاطبین را به تماشایش باز نموده است .

موضوع ، موضوعی است که تا به حال در سینمای ما مغفول مانده است. "مراد" -شخصیت منفی فیلم – در این فیلم به آزار کودکان می پردازد ؛ فردی که خودش از بیماری روانی رنج می برد با آزار کودکان آینده آن ها را هم شبیه خودش می کند.

یکی از دخترانی که او را در کودکی مورد آزار قرار داده درست در جوانی و شب ازدواج اش دست به قتل نگهبان می زند. سلسله وار بودن این مساله و این که یک بیمار باعث بوجود آمدن بیمارانی دیگر شبیه خودش می شود در فیلم قابل مشاهده است ولی بسیاری از مسائل در همان سطح می مانند و به عمق آن ها پرداخته نمی شود .

فیلم ساز نباید شعار بدهد ، نباید بیانیه صادر کند ، نباید پشت تریبون برود و سخنرانی کند. خانم وکیل (مریلا زارعی) در این فیلم بیش از دفاع از حقوق موکل خود پشت تریبون می رفت و بیانیه می داد. فیلم ساز مصلح اجتماعی نیست که پشت تریبیون بیانیه صادر کند. فیلم ساز فقط طرح مساله می کند .

نمای درشت از چشمان پر از اشک شخصیت ها در فیلم نشاندهنده وجه بصری و دراماتیک بودن فیلم است. تماشاگر با مشاهده این صحنه ها برانگیخته می شود ، اشک می ریزد ولی به محض خارج شدن از سینما همه چیز را فراموش می کند چرا ؟ چون فیلم به عمق نپرداخته و مسائل را در سطح رها کرده است.

فیلم نامه بیشتر شبیه یک گزارش است ؛ شخصیت پردازی ها درست صورت نگرفته مثلا شما می بینید که نامزد شیرین گل های زیادی برایش می فرستد ولی نمی دانید دلیل واقعی اش چیست؟ چون در فیلم به دلیل واقعی آن خیلی پرداخته نشده است.

با همه این انتقادات ، نقاط مثبت این فیلم از قبیل جسارت در پرداختن مسائلی که خانواده ها از بیان آنها شرم دارند ، آغاز و پایان درست فیلم و پرهیز از پایان خوش که مکررا در فیلم های ایرانی می بینیم به همراه بازی بسیار خوب بابک حمیدیان ، طناز طباطبایی و ...از نقاط قوت این فیلم است.

به نظر من باید به این فیلم این را هم اضافه کرد که هیس پسرها هم فریاد نمی زنند چرا که این امر درخصوص پسرها هم صدق می کند.

مختصری از فیلم : بی توجهی و سهل انگاری پدر و مادر شیرین هشت ساله ، واقعه ای را برای او رقم می زند که زخمش سالها بر روح او باقی می ماند و همه زندگی اش را تحت الشعاع خود قرار می دهد . آنچه این زخم را عمیق تر می کند و واقعه را به فاجعه ختم می سازد ، این است که دخترک هیچکس را نمی یابد تا دردش را با او در میان بگذارد ...

دختری که در 8 سالگی به دلیل عدم توجه پدر و مادر مورد آزار قرار گرفته ، در شب عروسی به صورتی کاملا تصادفی اتفاقی مشابه را متوجه می شود و برای جلوگیری از این اتفاق با نگهبان متعرض ساختمان درگیر و منجر به قتل او می شود. حال بازپرس تلاش می کند تا علت قتل را بیابد هر چند که با مقاومت دختر برای اعتراف روبرو است و ...