26 مرداد ماه سالروز آغاز بازگشت آزادگان به کشور است. روزی که اسرای جنگ تحمیلی عراق علیه ایران سال ها در انتظار آن بودند. به این بهانه پای صحبت ماشالله سروش نشستیم، آزاده خوزستانی که هشت سال و یک ماه و هشت روز در اسارت بود.
وی درباره روزهای اسارتش گفت: با توجه به اینکه دفاع از وطن را یک وظیفه شرعی می دانستم و آن روزها همه بسیجیان و نیروهای مردمی در عملیات های جبهه شرکت می کردند، تصمیم گرفتم که به جبهه بروم و از خاک وطن و اسلام دفاع کنم.
وی افزود: قبل از اینکه به جبهه بروم در ستاد مقاومت و گشت شهری فعالیت می کردم و بعد از آن در سال 1361 در سن 23 سالگی به جبهه رفتم و در همان سال در عملیات رمضان به عنوان اولین عملیات برون مرزی شرکت کردم.
این آزاده ادامه داد: غروب 21 ماه رمضان مقارن با 22 تیرماه سال 61 اولین مرحله عملیات بود که با تدابیر شدید طرح های مثلثی اسراییل که در عراق داشت، مواجه شدیم. چندین لشکر در منطقه مستقر بود و ما با دو گردان وارد عملیات شدیم.
سروش بیان کرد: عملیات تا صبح ادامه داشت و تا دریاچه کتیبان عراق پیشروی داشتیم ولی در نهایت در روز دوم عملیات در 23 تیرماه به اسارت نیروهای بعثی درآمدیم. در این عملیات از دو گردان بیش از یک صد نفر از رزمندگان ایرانی به اسارت نیروهای بعثی درآمدند و در مجموع چند عملیات رمضان نیز بیش از یک هزار نفر اسیر شدند.
هشت سال زندگی در دو وجب جا
وی گفت: پس از اسارت، دو روز در در بدترین شرایط در بغداد بودیم. بیش از یک هزار نفر به مدت دو روز در دو کانتینر بودیم. در نهایت در روز 5 مردادماه در اردوگاه موصل 2 مستقر شدیم. پس از حدود هشت ماه نیز پس از عملیات والفجر در 22 بهمن ماه سال 61 به اردوگاه موصل 3 منتقل شدیم که بعد به موصل 4 تغییر نام داد.
این آزاده خوزستانی ادامه داد: حتی اگر شکنجه های نیروهای عراقی نبود، همین که هشت سال در جایی به اندازه دو وجب زندگی کردیم، بدترین شکنجه بود.
سروش گفت: یکی از مهم ترین خاطره های دوران اسارت من، مربوط به آذرماه سال 61 است که حدود چهار ماه و نیم از اسارت می گذشت. نیروهای بعثی گفتند باید اسرای بسیجی و اسرای ارتشی در اردوگاه از هم جدا شوند و از همه نظر خواهی کردند اما هیچ کس تحت هیچ شرایطی قبول نکرد که از هم جدا شویم.
خرده نان هایی که هشت روز غذای اسرا بود
وی گفت: وقتی دیدند که به هیچ وجه حاضر به جدایی نیستیم، همه درهای اردوگاه را بستند و دیگر آب و غذا به ما نمی دادند. کل ذخیره آبی ما دو حبانه (کوزه بزرگ) بود. پس از آن نیز مسئولان هر اتاق را به طبقه بالا بردند و شروع به کتک زدن کردند و به ما هم به دورغ گفتند که آنها را به بغداد برده ایم. ما علیه رژیم بعث عراق شعار دادیم و پس از سه شب، شعار مرگ بر صدام در کل محوطه اردوگاه پیچید اما عراقی ها نیز در مقابل ما مقاوت کردند.
این آزاده ادامه داد: در آن چند روز که غذا در کار نبود، خمیر نان روزهای قبل را جمع و پودر کرده بودیم و در هر شبانه روز به هر نفر از اسرا در اردوگاه یک قاشق از این خرده نان ها و نصف استکان آب می رسید. با این شرایط هشت شبانه روز تحمل کردیم اما دیگر اکثرا ضعف کرده بودیم.
بارانی که برای نجات اسرا بارید
وی گفت: در نهایت روز 8 آذرماه میله ها را شکستیم و توانستیم به محوطه برویم. همه اسرای اردوگاه به بیرون ریختند. در شب قبل باران باریده بود و توانستیم از بارانی که در محوطه باقی مانده بود و ریشه برگ گیاهان را جمع آوری کنیم.
سروش ادامه داد: به دلیل اینکه در 8 آذرماه سال 60 عملیات بستان انجام شده بود و ایران توانسته بود با رمز یا حسین(ع) بستان را آزاد کند، عراقی ها از ما کینه داشتند. در سالگرد این روز که ما در محوطه قرار داشتیم و در حال خواندن نماز ظهر و عصر بودیم دو گردان عراقی با چوب و چماق و کابل به ما حمله کردند و همه اسرا را تار و مار کردند. تا حدی اسرا را کتک زدند که چند نفر شهید شدند و چندین نفر از ناحیه های مختلف دچارشکستکی شدند.
این آزاده افزود: پس از آن برای اینکه می خواستند مطمئن شوند که همه اسرا را کتک زده اند، شروع به کتک زدن یکی یکی ما کردند. این کتک زدن ها از نماز ظهر تا شب ادامه داشت. بعد از آن اسرای بسیجی و ارتشی را در دو صف قرار دادند و جدا کردند. به این ترتیب پس از هشت شبانه روز با این شرایط توانستند ما را جدا کنند.
وی گفت: نیروهای عراقی قبل از اینکه به اتاق ها برویم همه شیشه ها را شکستند تا وانمود کنند که شورش کرده ایم و همه وسایل را هم بیرون آوردند تا دیگر نتوانیم چیزی ذخیره کنیم. از این به بعد هر مقدار غذا به ما می دادند هم نصف شد و دیگر تنها برای به دستشویی رفتن اجازه بیرون رفتن داشتیم. سه تا چهار ماه این شرایط را تحمل کردیم تا اینکه در عملیات والفجر در بهمن ماه سال 61 تعداد دیگری از نیروهای رزمنده ایرانی اسیر شدند و با آمدن اسرای جدید، ما را از موصل 2به اردوگاه موصل 3 منتقل کردند.
سروش عنوان کرد: در اردوگاه موصل 3 با حاج آقا علی اکبر ابوترابی آشنا شدیم و از شیوه، منش و تعالیم وی درس های زیادی گرفتیم.
این آزاده ادامه داد: امام(ره) فرموده بودند اگر سپاه نبود کشور نبود و مصداق این نکته، حاج آقا ابوترابی است که اگر ایشان در اسارت نبودند شاید اسیری در آن شرایط باقی نمی ماند. روش و منش و اخلاق ایشان در اسارت توانست نگهدار اسرا در اسارت باشد.
وی بیان کرد: مهم ترین شعار حاج آقا ابوترابی سلامتی روحی و جسمی اسرا تا پایان اسارت بود. هنگامی که ایران در عملیاتی موفق می شد عراقی ها به اسرا فشار می آوردند اما حاج آقا ابوترابی با شیوه خاصی مشکلات را حل می کرد. وی را با بدترین شرایط شکنجه می کردند اما وقتی نیروهای صلیب سرخ می آمدند به آنها نمی گفت که شکنجه شده است و به عراقی ها می گفت که من شکایت یک مسلمان را به کافر نمی کنم.