فقط شهامت الهی می طلبد!

آنانی که امتحان پس داده و عملکرد ضعیفی داشتند، خود منصفانه کاندیدای انتخابات مجلس شورا نشوند و هزینه های پیدا و پنهان روی دست خودشان، بستگانشان، دوستانشان و مردم نگذارند. هزینه هایی که بخش مهم و مخرّب آن انواع دروغ و تهمت و توهین و غیبت و کدورت و قهر و خلاصه اقسام گناههای صغیره و کبیره است. گناهانی که تاکنون خرمن خرمن ارزش و آبرو و فرصت ریز و درشت از همه ی گرفتاران در این ماجرا را در شعله های غرور و خودخواهی و زیاده خواهی اش به خاکستر سیاه و سرد مبدّل کرده و متاسفانه خواهد کرد.

بنده بعنوان عضو بسیار کوچک، کم سواد و کم اطلاع از این جامعه و مردم تحت فشار معیشت و خواسته ها و نیازهای اولیه و اکثراً دست نیافتنی و مردم شرمنده از نگاههای اهل و عیال خویش، واقعاً متوجه نشده و نمی شوم که اینهمه انسان مدعی عقل و ایمان و تحصیلات چگونه متوجه نمی شوند که اصلح تر از خیلی از آنان افرادی وجود دارد، پس چگونه آمدنشان را توجیه می کنند؟! خب برادر خوب و نازنینم شما که نیّتی الهی و مقدس برای عمران و آبادانی شهر و دیارت داری، انصافاً تاکنون چند مرتبه دست عالمانه و مخلصانه ی خودت را در دست برادر دیگری که پیش از تو و بعد از تو مسئولیت پیدا نمود، گذاشتی و برای پیشرفت و توسعه ی دیارت قدم برداشتی؟! مگر حتماً تمامی خدمات باید به دست تو انجام شود؟! از شما از طرف همه ی آنانی که مانند من فکر می کنند، می پرسم: امام اول شما چه کسی است؟ اگر پاسخت موالای متقیان علی بن ابیطالب است که مطمئناً در ادعا چنین است، آیا هیچ تاریخ زندگی وی را بعد وفات پیامبر اکرم (ص) ورق زده ای که در بیست و پنج سالی که برای عظمت و شوکت اسلام و اتحاد مسلمین سکوت اختیار نمود، با کسانی که بنا به اعتقاد ما و شما غاصب خلافت بودند، چگونه رفتار نمود؟! آیا دست برادری و همکاری و تلاش برای رونق دین و دنیای مردم به هر سه خلیفه نداد؟! آیا صرفاً در خانه نشست و با شیعیان خویش جلسه گرفت و ایراد و اشکال برشمرد و زخم زبان زد و برایشان آرزوی شکست نمود؟!

عزیزان دارای تحصیلات عالیه و عقول عظیمه و تدابیر فخیمه! این چه اخلاقی است که ما پیدا کرده ایم؟! این راه و روش با کدامین ملاک از ملاکهای موالا علی علیه السلام همخوانی دارد؟! با این شتاب خانمانسوز به سمت کدامین پرتگاه هول انگیز داریم حرکت می کنیم؟! شوربختانه به هر نقطه و سطحی از ساختار سیاسی که نگاه می کنیم از صدر تا ذیل گرفتار فراتر از بی تقوایی و بی ایمانی بلکه بی انصافی و بی مروّتی شده ایم. چرب و شیرین دنیا هم اندازه ای دارد. ما حتی از مرحله ی غرق شدن هم فراتر رفته ایم. لم دادن در صندلی سبز ساختمان بهارستان دلپذیر است، ولی به چه قیمتی و با دست یازیدن به چه ابزاری و با چوب حراج زدن به کدام ارزشها؟! آیا به قیمت به فنا رفتن تمامی دارایی ها و شایستگی های معنوی و اخلاقی و شخصیتی خودمان و دیگرانی که به هر دلیل و بهانه گرفتار زیاده خواهی های لاتُعدّ و لاتُحصی ما شده اند؟! برای انصراف و برگشت از این راهی که مسیرش برای عده ای مطمئناً به غضب و قهر و جهنم الهی منتهی می شود، هنوز دیر نیست. "فقط شهامت الهی می طلبد" همین و بس. بنابراین برای نجات و پیروزی بر هوای نفسانی و شیطانی محتاج یک "توکلت الی الله" گفتن از سر صدق و اخلاص هستیم. یا علی مدد!