روز گذشته عکسی از کودکی دو ساله که در مناطق سیل زده مورد هجوم یک «گرگ وحشی» قرار گرفته بود در رسانه های اجتماعی به وسعت به اشتراک گذاشته شد. مردم سیل زده در چادر و در مناطق غیر حفاظت شده اسکان یافته اند. و این امر چنین خطراتی را برای آنان آورده است.

علاوه بر آن، آنگونه که خانم لیلا پاپلی در یادداشت کوتاهی نوشته اند، فاز دوم بحران در مناطق سیل زده شروع شده است و گزارشهایی از بیماری، عفونت و گزیدگی توسط حشرات به گوش می رسد. در روزهای گذشته تصاویری از کودکانی که از شدت گرما و یا حشرات گزنده دچار آسیب شده بودند دست به دست می شد.

در استان خوزستان ۱۲ اردوگاه وجود دارد که برای اسکان مسافران راهیان نور تدارک دیده شده اند. بر اساس یک گزارش که در خبرگزاری ایکنا منتشر شده است ظرفیت این اردوگاه ها تنها در این استان بیش از ۱۲۰ هزار نفر است. (گزارش مسئول راهیان نور در گفت‌وگو با خبرگزاری ایکنا را ببینید).

کمی جستجو نشان می دهد که سابقه استفاده از اردوگاه های راهیان نور برای امور مختلف وجود دارد. اردوگاه های راهیان نور تا کنون برای اسکان مسافران نوروزی استفاده شده است (نگاه شود به مصاحبه سجاد پاک گوهر در گفت و گو باخبرگزاری مهر در سال ۹۸). این اردوگاه ها همچنین برای اسکان زائرین اربعین نیز استفاده شده اند (نگاه شود به گزارش خبرگزاری ایسنا از یعقوب سلیمانی دبیر ستاد اربعین سپاه).

جا دارد مسئولین امر پاسخ دهند که چرا مردم آسیب دیده از سیل در این اردوگاه ها اسکان داده نشده اند و در عوض،‌ در مناطق غیر امن اسکان یافته اند. آیا اسکان سیل زده گان واجب تر است یا مسافران نوروزی؟ آیا از منظر آقایان ارزش اسکان سیل زده گان کم تر از اسکان مسافران اربعین است؟ و آیا مدیرانی که می توانستند این نوع اسکان را فراهم کنند برای خود مسئولیتی در قبال رنجی که خانواده های سیل زده تحمل می کنند می بینند؟ آخر اینکه این نوع تبعیض را چه می توانیم بنامیم: تبعیض طبقاتی؟ تبعیض شهری-روستایی؟ تبعیض نژادی؟ تبعیض ایدئولوژیک؟ یا همه باهم؟

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه