نتیجه تنهایی و تحریم،کسالت و نا امیدی است.اما خلقت انسان به گونه ای است که به واسطه عنصر عقل و احساس می تواند در سخت ترین شرایط،راهی برای بی اثر کردن شرایط بیابد تا کمترین صدمه به روح و روانش وارد شود.البته اگر ذکاوت دو چندان باشد شاید بتوان این تهدید یعنی تحریم را به فرصت بازآفرینی اخلاقی تبدیل کرد.

جامعه اصیل و کهنسال ایرانی،در فرهنگ غنی خود سرشار از ترویج مراودات اجتماعی است،به عنوان مثال نوع طراحی شهری و بناهای معماری به گونه ای است که در این فضاها بیشترین مراودات اجتماعی شکل می گرفته است.

متاسفانه با بروز پدیده عصر اسیرگشتگی به اشیا و مدرنیته با گذر زمان مراودات اجتماعی کمرنگ تر و بی اثر تر شده اند و در این میان تنهایی سایه بر سر تمام خانوارهای ایرانی و افراد و جوامع ما انداخته اند.

در چند سال اخیر فلاسفه علوم انسانی و شهری به این نتیجه رسیده اند که سیستم های مدیریت شهری باید به گونه ای پیش روند که مثلا در فضاهای شهری و مسکونی بیشترین مراودات بین انسانی شکل گیرد زیرا در این حالت است که رضایت خاطر شهروندان حاصل و مهر و مودت بین انها شکل گرفته و آستانه تحمل نسبت به سختی ها و مصایب آنها بالا می رود.

ایجاد شادی امری نسبی و احساسی است که می تواند حتی در بدترین شرایط بیرونی شکل گیرد،رسیدن به این حس نیاز به تمرین و ممارست دارد.خدا را شکر در بستر فرهنگ ایرانیان و سبک زندگی آنان رسیدن به این مهم به راحتی امکان پذیر است.

مثال ملموس آن شب نشینی ساده در محیط های واحد شرایط با سرو یک فنجان چای خوشرنگ و گفتمان های سازنده و مفرح و آموزنده قابل انجام است.

البته مسیر هموار و فراوان و توسط افراد قابل ترسیم است.مهم میل و اراده جهت خروج از تنهایی و مصایب تحریم تا رسیدن به آرامش و شادی آفرینی برای گذر از شرایط سخت فعلی است.مگر نه در در رکود و بی برنامه به سر بردن و نشستن و زانوی غم بغل کردن دردی را دوا نخواهد کرد.

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه