تبعات اقتصادی و اجتماعی ناشی از عدم توافق در برجام بعهده کیست؟

در دولت روحانی بارها عنوان گردید که براساس قانون اساسی، سیاست خارجی نظام توسط رهبری و از طریق مصوبات شورای عالی امنیت ملی اعمال می شود، بخصوص پس از افشاگری ظریف درمورد نقش مخرب وزیرخارجه روسیه در مذاکرات برجام، بالاترین مقامات کشور، وزارت خارجه را تنها مجری تصمیمات رهبری و نهادهای تصمیم گیر زیر نظر رهبری از جمله شورای عالی امنیت ملی دانسته اند.

اکنون  این سوال مطرح است که این رویه دردولت رئیسی ادامه دارد یا نه؟ ایا تیم مذاکره کننده فعلی کماکان زیر نظر رهبری و شورای عالی امنیت ملی انجام وظیفه می کند یا این اختیار به دولت و وزارت خارجه واگذار شده است؟

در دولت گذشته بارها شاهد ابراز نقطه نظرات مقام رهبری درمورد مذاکرات برجام بوده ایم اما در این دور از مذاکرات اظهار نظری نفرمودند که به نوعی متفاوت با ادوار گذشته است.

این موضوع مسئولیت پذیری در مورد مذاکرات برجام را با ابهام مواجه نموده است دولت مسئول است یا شورای عالی امنیت ملی زیر نظر رهبری؟

خبرهای امیدوار کننده ای از وین شنیده نمی شود،گفتگوها به کندی ادامه دارد اما تا کنون نتایج ملموسی از ان بدست نیامده است.

دو پیشنهاد هیئت ایرانی در دور اول مذاکرات به هیچ وجه مورد قبول امریکا و تروئیکای اروپایی واقع نشده است.

برخی ازنمایندگان ایران و  مقامات اعلام کردند قبل از ارائه این دو پیشنهاد در مذاکرات برجام، با  دولت های چین و روسیه هماهنگی  کرده بودند، اما جالب اینجاست اولین کشوری که طرح ایران را غیر قابل بررسی دانست، میخائیل اولیانوف نماینده روسیه بود، اوگفت: سانتریفیوژهای جدید ایران باید نابود شوند،یا پلمب گردند و یا به خارج ازکشور منتقل شوند.

نماینده روسیه تا کنون ده ها برابر بیشتر ازمسئولین ایرانی در مورد مذاکرات برجام و عمدتا به نیابت از ایرانیها مصاحبه و اظهار نظر نموده است،جالب اینجاست حتی یکبارهم از سوی مقامات نظام مورد اعتراض واقع نشده و یا سخنی بر خلاف افاضات او بیان نگردید.

لازم است وزارت خارجه یا شورای عالی امنیت ملی جایگاه نماینده روسیه در سیاست برجامی دولت جمهوری اسلامی ایران را برای مردم روشن نمایند.

چگونه این فرد به خود اجازه می دهد گاها بصورت تام الاختیار از سوی دولت و ملت ایران اظهار نظر نمایند.،؟

بنظر می رسد چرخه جلیلی - باقری در مذاکرات قبلی در حال تکرار است و همچون گذشته به کوچه بن بست نزدیک می شود لارنس نورمن، خبرنگار وال استریت ژورنال به نقل از یک دیپلمات اروپایی نوشت: تا امروز نتوانسته ایم وارد هیچ گونه مذاکره واقعی بشویم او تصریح کرد"با مواضع جدید ایران که با برجام ناسازگارند یا فراتر از ان هستند، داریم وقت مهمی هدر می دهیم ،وی ادامه داد زمان دارد به پایان می رسد بدون پیشرفت سریع، با توجه به سرعت فعالیت های هسته ای ایران ممکن است برجام بزودی به پوسته ای خالی تبدیل شود" این درحالی است که حسین امیر عبداللهیان وزیر خارجه در یاداشتی درشماره ۱۶اذر ماه (۷دسامبر) روزنامه کامرسانت چاپ مسکو تاکید کرده بودند که بدون لغو تمامی تحریم ها راهی برای احیا برجام وجود ندارد.

اوبه صراحت خواهان رفع تحریم های برجامی شده بودند که اتفاقا مورد انتقاد شدید حسین شریعتمداری سر دبیر رورنامه کیهان قرار گرفتند.

سوال این است زمانی که دولت روحانی در 6 دور مذاکره انهم تنها  ظرف مدت دو هفته،موفق به توافق تقریبا 90 درصدی از جمله رفع  تحریم های بانکی،نفتی پتروشیمی، فولاد، کشتیرانی صادرات واردات تمام کالا ها بدون محدودیت،رفع تحریم اشخاص از جمله بیت رهبری با اعضای برجام وامریکا شده بود و روحانی چندین بار در جلسه هییت دولت ازطریق رسانه ملی ایران به صراحت اعلام کرد:اگر اجازه دهند همین فردا توافق را امضا می کنیم، چه کسی و یا چه نهادی اجازه این کار را به دولت روحانی نداده است؟ علت ممانعت از توافق برجام در اواخردولت روحانی چه بوده است؟  اینک که پس از حدود ۶ ماه دولت رئیسی بنا بر ادعای وزیر خارجه اش بدنبال رفع تحربم های برجامی سال 94  است چرا 6 ماه انرا به تاخیر انداختند و مردم را در تنگنای شدید اقتصادی و اجتماعی بیشتر قرار دادند؟اگرتوافق عراقچی مغایر نظرات رهبری و یا شورای عالی امنیت ملی بود چرا وزارت خارجه این دولت تاکید بر اجرای رفع تحربم های برجام 94 را دارد؟ این عدم شفافیت روز بروز باعث دوری مردم از نظام شده و اعتماد عمومی مردم به مسئولین را دچار صدمه و اسیب جدی نموده است که به این زودی ها قابل ترمیم نیست.

اگربنا به گفته مقامات اروپا خواسته های ایران فراتر از برجام است و توافقات قبلی را کافی نمی دانید چرا واقعیت را با مردم در میان نمی گذارید و در مورد دو پیشنهاد جدید ایران سکوت  اختیار کرده ایدو شفاف سازی نمی کنید؟

 اینک بر همگان اشکارشده است کاسبان تحریم و طبقه مرفه ای که بتدریج دردرون نظام پا گرفته و به یک قدرت بزرگ سیاسی و اقتصادی در بدنه نظام تبدیل شده اند و در قالب دولت های پنهان و موازی در تارو پود نظام نفوذ کرده اند، اجازه هیچ گونه تصمیم گیری خلاف منافع خود را نخواهند داد.