۱- عکس یادگاری می انداختیم. در میان هور و سیم خاردار و خاکریز. *در کنار دوستانی که از سر و رویشان صداقت و نجابت می بارید.* جوانانی که ریا و تظاهر و خودنمایی با آنها بیگانه بود. امکانات ما شبیه به امروز نبود، با دوربینهای خودمان عکس یادگاری می گرفتیم اما *نه برای آب و نان و نه برای اینکه روزی آن عکسها شفیعمان در کار و معاش و تحصیل و پُست بشوند. مگر در جایی که حیات و ممات برابر و کتف به کتف و مماس با همدیگر بودند آیا کسی می توانست در فکر مکاسب و منافع آینده باشد.* فارغ از استثناها نسل ما نسل فرصت طلبی و منفعت جویی و موج سواری نبود. ما عکس ها را فقط برای ثبت خاطره ها و مرور آنها در آینده می خواستیم. *باور کنید پس از ۳۶ سال هیچگاه عکسی از آن عکسها را در جایی منتشر نکردم یا به کسی به جز خانواده نشان ندادم.*

۲- پدیده عکس و سلفی گرفتن برخی مسئولان در ایام حوادثِ تلخ همچون سیل خوزستان *نقاب از چهره ی اشخاصی برداشت که هدفشان خدمت به مردمِ محنت زده در آن شرایط نبود.* آنها از طریق آن عکسها اهداف خاص خود به سمت کسب منافع و مدیریت های ارشدتر را دنبال می کردند. *آنها از این غافلند که عکس انداختن در کنار آلام و مصیبت های مردم اوج ریاکاری و نفاق است و ارمغانی بجز نفرت از سوی جامعه به دنبال نخواهد داشت.* در شرایطی که جان و مال مردم بواسطه ی سیل بر لبه ی پرتگاه قرار گرفته بود *عده ای بظاهر مسئول (عمدتاً رده پائین) می آمدند و عکسهایی با ژستِ نگران به حال و روز مردم می گرفتند و پس از ادای این نقش منطقه را ترک کردند.* صادقانه می گویم که صرفنظر برخی استثناها نسل ما با این شیوه های شرم آور بشدت بیگانه بود.

*افرادی که با توسل به ارتباطات و واسطه گری مسئول می شوند، واقعاً درک و تصورِ صحیحی از گذرانِ فقط یک شب با پشه های سمج هور و دشتهای سوزان آنهم در اوج تابستانِ خوزستان و در مناطقی همچون شلمچه ندارند و نمی توانند داشته باشند، با این وجود با تلویح و تلمیح بگونه ای صحبت می کنند که انگار در همه ی ۸ سال جنگ خط شکن بوده اند!. سلفی بگیران از این قماشند.*

۳- دو روز قبل ایسنا خبر داد که پای سلبریتیها برای گرفتن سلفی به ساختمان متروپل آبادان باز شده است. یکی از رسانه های محلی نیز نوشت؛ *عده ای از مسئولان رده ی ۲ و ۳ با کلاه ایمنی وارد محدوده متروپل شده و پس از اخذ چند عکس، محل را ترک کرده اند !.

از نگاه انسانی عکس انداختن و استفاده ابزاری از مردم عزازده و داغدار قبل از هر چیز رفتاری دورویانه و ریاکارانه است و جا دارد همه با این پدیده ی زشت مقابله کنند.*اگر آن اشخاص به قصد کمک آمده اند چرا مثل سایر مردم گمنام نمی مانند !.

۶ اردیبهشت ۱۴۰۱

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه