- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۰۱ آذر ۱۴۰۳ - ۱۳:۱۷
قال علی علیه السلام: انسان سه جا تغییر میکند: نزد صاحبان قدرت، روی صندلی قدرت و غنا بعد از فقر و هرکس تغییر نکند دارای خرد ناب و اخلاق مستقیم است. القُربِ مِنَ المُلوكِ ، و الوِلاياتِ ، و الغَناءِ من الفَقرِ ، فمَن لَم يَتَغَيَّرْ في هذهِ فهُوَ ذو عَقلٍ قَويمٍ و خُلقٍ مُستَقيمٍ
ریاست به دست کسانی خطاست، که از دست شان دست ها بر خداست...سعدی عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن، ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را(سعدی)
آن را که چنین دردی، از پای دراندازد، باید که فروشوید، دست از همه درمان‌ها(سعدی)
هر که دلارام دید ،از دلش آرام رفت، چشم ندارد خلاص ،هر که در این دام رفت
(سعدی)
کسی نیک بیند به هر دو سرای، که نیکی رساند به خلق خدای(سعدی) امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
شوشان - رضا بختیاری اصل :
شعر مدرن فارسی از زمان درگذشت نیما در 1338 هجری شمسی به این سو دو بزنگاه اساسی را تجربه کرده است: یکی دهه ی چهل خورشیدی و دیگری دهه ی هفتاد از قرن گذشته.در دهه ی چهل شاهد خلق آثاری ذیل عنوان " موج نو" با کارهایی شاخص از احمدرضا احمدی و دیگران هستیم که کم کم به اشباع می رسند و در همان حال روند شعر اجتماعی نیز در کار کسانی مانند شاملو و اخوان و فروغ امتداد می یابد.
سپهری نیز با نگاه تازه که ریشه در عرفان شرق دور به ویژه ذن - بودیسم دارد؛ برترین شعرهایش را می سراید.شعر متفاوت امثال هوشنگ ایرانی که مجالی دیگر برای تنفس شعر فارسی بود به محاق می رود.اواخر دهه ی چهل دو حرکت شعری محفلی شکل می گیرند که یکی به نام حجم به شاعر اصلی اش یداالله رویایی منحصر می شود و دیگری که با اصرار بیژن الهی شکل گرفته بود ؛ نمود خود را در آثار هوشنگ چالنگی و مجید فروتن و بهرام اردبیلی بازمی یابد.
شعر تجسمی نوری علا به همان کارگاه شعر مجله ی فردوسی محدود می ماند و موج ناب با شاعران مطرحش چون هرمز علی پور و سید علی صالحی و آریاآریاپور و سیروس رادمنش و یارمحمد اسدپور، با وقوع انقلاب 57 و جنگ هشت ساله فرصت این را نمی یابد که به شرح و گسترش و بسط خویش بپردازد.
هوشنگ گلشیری در مجله ی مفید شاعرانی را چون عبدالعلی عظیمی و رضا چایچی در میانه ی دهه ی شصت معرفی می کند اما این سید علی صالحی است که با پی افکندن شعر گفتار که ریشه در سفارش نیما به حرکت شعر به سوی طبیعت اصلی کلام دارد؛طرحی نو در می افکند.با ورود به دهه ی هفتاد از یک سو با شعر زبان روبه رو می شویم که ریشه در کارگاه شعر براهنی و شاگردانش داشت و از سوی دیگر انگاره ی شعر پست مدرن که باباچاهی با غور در نظریه های با تاخیر فاز ترجمه شده ی کسانی چون بودریا و دریدا و بارت و فوکو و...مدعی خلقش بود.
دوم خرداد 76 و فراهم شدن فضای نسبتن باز سیاسی و وفور مطبوعات و رونق نشست های ادبی و جلسات شعری گروهی دیگر از شاعران جوان را به تکاپو انداخت که کسانی چون مسعود احمدی و سیدعلی صالحی و شاپور جورکش را درکنار خود داشتند و شعر موسوم به دهه ی هفتاد را رقم زدند.کاظم کریمیان شاعر دهه ی چهل در کتاب دگرگونی زبان ، نگاه و ساختار در شعر دهه ی هفتاد به برخی از شاعران جوان دهه ی هفتاد پرداخت.
با فروکش کردن تب و تاب های سیاسی و ورود به پوپولیسم میانه ی دهه ی هشتاد شعری ترویج شد که به مذاق حکومت خوش می آمد و عکس العملی بود در برابر افراط های شعر موسوم به زبان براهنی و شعر پست مدرن.این شعر که مروج ساده انگاری بود و داعیه ی سهل و ممتنع نویسی و ارتباط هر چه بیشتر با مخاطب داشت در کار کسانی چون شمس لنگرودی بروز یافت و با ورود به عصر دیجیتال و اینترنت توسط عده یی ناآگاه به شکل ویترینی در صفحات فضای مجازی تحت عنوان دلنوشته بازتولید شد.
اینان در خیال خام خویش داعیه ی ترجمه شدن و جهانی گشتن داشتند و نمی دانستند که شاعران به قول شیموس هینی متعلق به زبانند نه جهان.با ورود به دهه ی نود شعر پیشرو که در دهه ی هشتاد گرفتار سانسور شده بود مجال بروزی دیگرباره یافت و شعر موسوم به دیگر در میان شعرخوانان حرفه یی طرفدارانی یافت اما این دولت مستعجل بود.سانسور شعر پیشرو در دهه ی هشتاد رمق را از شعر راستین گرفته بود و فضای مجازی چون یک تیغ دو دم عمل کرده بود از یک سو گرچه سد سانسور شکسته شده بود و شعری که در کتاب های از زیر دست ممیزان جان سالم به در نبرده ، نمود نمی یافت در صفحات مجازی بازنشر می شداما به همان میزان شعرساده انگار ویترینی مورد پسند مخاطبان فراوان اینترنتی واقع می گردید.
حضور اجتماع و سیاست که روزگاری موجب خلق و آفرینش اشعاری باطراز بالا در دهه های گذشته شده بود اکنون به غیاب این دو مبدل شده و لایک های فراوان از سرناچاری پای دلنوشته های ویترینی ،موجب نوشتن متن هایی نازل شده که بیشتر بر پایه ی غریزه و عاطفه شکل گرفته اند تا اندیشه و تفکر.اینک و با ورود به قرن جدید با نحله های گوناگون اشباع شده ی شعری رو به روییم و غیاب تاریخ و اسطوره و سیاست واجتماع در اغلب دلنوشته های شعری.
در دورانی به سر می بریم که نخبه پروری به فراموشی سپرده شده و حضیض و انحطاط در همه چیز از اقتصاد و سیاست بگیر تا ادبیات وشعر قابل مشاهده است.
پرسش اینجاست که در عصر ما آیا شعر می تواند دوباره خود را از ورطه یی که برایش تدارک دیده اند رهایی بخشد و انحطاط و اضمحلال فعلی ادبی را که برخی به آن اذعان دارند به فرصتی دیگر برای نوزایی و رنسانس ادبی تبدیل کند ؟
