خرداد هزار و چهارصد و يك، ساختمان متروپُل آبادان بنا به ضعف ايمنى سازه ها فرو مى ريزد و چهل و سه نفر از جمله مالك پروژه زير آوار مى مانند. خانواده هاى بسيارى داغدار شدند و همدردى وسيعى در كشور با آوراگى آبادان شكل گرفت كه در بطن خود نشان از عشقِ مستمر به اين شهر و مردمان خونگرمش دارد."عشقِ مستمر" ، بسادگى حاصل نمى آيد از محبت و وفادارى در طول زمان، حاصل مى آيد؛ خوش بحال اين دردمندان.

بعد از اين حادثه، يكى از سوژه هاى مورد مناقشه، مالك متمول اين پروژه ى نا ايمن بود؛ براى زنده و مُرده و مفقود شدنش، داستان‌ها سروده شد؛ اما واقع امر آنست كه ايشان هم فردى بود كه در حوزه ى اقتصادى فعاليت داشت و چه بسا خيلى ها از قِبلش نان خورده اند اما ايشان در ساختارى از مناسبات ادارى و اقتصادى كار مى كند و بتبعِ آن، هم براى خود و هم براى ديگران عوارضى خواهد داشت؛ در اينجا، بجاى "عشق مستمر" ، مقوله ى ديگرى بنام "آوارگىِ مستمر" شكل مى گيرد پديده اى كه بدليل نگاه موسمى و سطحى به سازه هاى نا ايمنش، هر از چند گاهى باز تكرار مى شود.

يكى از عكس هاى جالبى كه از متروپُلِ فرو ريخته منتشر شد، درختچه ى نخلى را ما بين آوراها نشان مى دهد؛ احتمالاً اين نخل از مقوله اى سخن مى گويد كه بيش از هر چيز ديگرى، اين شهر و مردمانش را سرِ پا نگه داشته است و آن، مقوله ى "زندگىِ مستمر" است حتى در بى همه چيزگى و اين همان فسلفه اميدى ست كه اين درختِ مقدس به انسان مى آموزد.

روزها مى گذرد و خبرى از كشته شدن يكى از بستگان مالكِ متوفى متروپُل مى آيد. نفرت و انتقام، رفتارى غير منطقى و مردود است و غالباً اشخاص بى گناهى به حريق آن مى سوزند اما واقعیت امر آنست كه "آوارگى مستمر" به "رنجشِ مستمر" بدل مى شود و اين رنجشِ تلنبار شده، در يكى از آوارگى ها نمود مى يابد. درمان را مى بايست جستجو كرد؛ درمانى كه به رفتارهاى انفعالى و نفرت و انتقام منتج نشود نياز است براى حال خوشِ خودمان به دنياى مردمان و ملزومات حالِ خوش آنان نيز توجه كنيم و در قدرتمندى و مكنت، "عشقِ مستمر" و "زندگىِ مستمر" را در خودمان پرورش دهيم تا سازه هاى دنيا يمان از ايمنى كافى برخوردار باشند.

مرداد ١٤٠١

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه