میعادگاه جام جهانی فوتبال. تیم فوتبال 32 کشور جهان در قطر اکنون در حال رقابتند. در همان دور اول برزیل و فرانسه خود را در قامت جدی ترین گزینه های قهرمانی این جام نشان دادند. کما اینکه در دور دوم اگرچه سخت تر اما با پیروزی مشخص کردند که آمده اند تا جام را 4 سال مال خود کنند.

نگارنده معقتد است اگر تا فینال به یکدیگر برخورد نکنند، فینال میان همین دو تیم برگزار می شود و برزیل قهرمان خواهد شد.

اکنونی که در حال نگارش این مطلب هستم، آغاز روز سوم و مرگ و زندگی گروه هاست. ایران به مصاف تیم فوتبال آمریکا خواهد رفت. راس ساعت 22:30. با یک برد قطعی و بی حرف و حدیث در دور بعد حاضر خواهیم بود و احتمالا با هلند رو در رو می شویم.

اما اگر تساوی کنیم، اما و اگرهایی دارد. باخت هم که به مثابه حذف و وداع با جام 2022 و از آن ترسناک تر وداع با نسل طارمی ها و امثالهم است.

لذا تاریخ سازی تیم فوتبال ایران بسیار محتمل است. پیش از آغاز بازی پیش بینی کردم و نوشتم که ایران صعود خواهد کرد. تیم فوتبال ایران تاریخ ساز خواهد شد. این نسل فوتبالی مستحق این صعود است. حتا معتقدم اگر از این گروه به سلامت عبور کنیم، در صورت رویارویی با هلند احتمال شکست این تیم نیز وجود دارد، اما اکوادور خیر. (اینها صرفا پیش بینی های نگارنده است)

شادی مردم ایران زمین پس از برد مقابل ولز را مرور کنیم، اکنون شادی و پایکوبی مان پس از صعود از مرحله گروهی. تصورش را کنید، شاید اگر مقابل هلند هم به برتری برسیم – توانش را دارند- چقدر گل و شیرینی توزیع خواهد شد. چه پرچم ها و شادی هایی کف خیابان خواهد شد. ایران همواره شاد و آرامم آرزوست.

اکنون و در کشور کوچک قطر که برای این میزبانی بالای 220 میلیارد دلار هزینه کرده است، مردم سراسر جهان گرد هم آمده اند. امنیت برقرار است. هرکس با هر نژاد، زبان و اعتقاد و نگرشی کنار دیگری روی سکوهای ورزشگاه نشسته، تیم مورد علاقه را تشویق می کند. از کودک 8 ساله بنگلادشی که عاشق رونالدو ست تا آن پیرمرد حدودا 60 ساله آمریکایی که فرانسه را قهرمان می داند. اینان همه پرچم کشورشان را به اهتزاز درمی آورند، با برد تیمشان فریاد زنان و خنده کنان، بالا و پایین می کنند، لیک با باخت تیمشان نیز اشک می ریزند.

حد فاصل اشک و لبخندها اندک و نزدیک است. مردم جای جای جهان فارغ از هرگونه تنش، هرگونه ذهنیت کنار یکدیگر بالاترین سطح از زندگی بی دغدغه را سپری می کنند. به جز فوتبال دغدغه ای ندارند. روی صحبت اما مردم جهانی است که کنار یکدیگر مشکلی ندارند. کنار هم خوشحالند. شادی و گردهمایی های خیابانی! سیاه و سفید پوست. چشم بادامی و چشم درشت. قد کوتاه و قد بلند. همه و همه. آرام و بی تنش کنار هم خوشحالند.

فیلم های زیادی نیز منتشر شد از محیط بیرون ورزشگاه که هواداران پس از باخت تیم مقابل، باز هم کنار یکدیگر قدم می زنند. می دانند فوتبال بازی است، بازی که برایش جان هم می دهند، چه بازیکنان در میدان و چه هواداران روی سکوها. اما در همان 90 دقیقه.. پس از آن بنظر می رسد این مردمند که از کنار یکدیگر بودن و از هیجان قبل، حین و بعد از بازی لذت می برند و به چیزی جز این هم فکر نمی کنند.

جام جهانی فوتبال گل سرسبد همه آوردگاه های ورزشی است. مردم صدها کشور، جهانی کوچک و بی دغدغه را شکل می دهند. قوانین و ضوابط مشخص، حدود و شرایط تعیین شده، اما همزیستی مردمان جهان در کنار یکدیگر نمونه ایست از آنکه جهان صلح و آرامش دارد، در واقع مردم به آن سطح از فرهنگ رسیده اند که درگیری و تنش هیچ گاه در حد و اندازه آرامش و لبخند و همزیستی نخواهد بود.

ولیکن قدرت طلبان به انواع مختلف آن را برهم می زنند. نمونه اش در بسیاری مناطق و بویژه خاورمیانه به وضوح مشخص است، آنجا که جنگ و کشتار، بمب و اسلحه، تهدید و تفرقه، آماده باش و مانور نظامی، شبیخون و پرواز جنگنده ها، ناوهای دریایی و سربازان تنومند.

سربازانی که بی شک اگرچه برای جنگ و کشتار هم نوع خودشان آماده به رزمند اما یه گوشه ذهنشان تیم محبوب کشورشان هم هست. شاید همین سربازها در دنیای جام جهانی فوتبال، آرام ترین و شوخ طبع ترین بودند. بی اسلحه، بی لباس نظامی، بی قمقمه آب و بدون کلاه خود. همه این تسلیحات و تجهیزات بازاری است برای کاسبان جنگ. آنها که با ایجاد رعب و وحشت و تفرقه میان مردم و کشورها بخشی از اقتصادشان بر مبنای فروش بمب و اسلحه تامین می شود.

باری! جام جهانی فوتبال بخوبی اثبات می کند، مردم در کنار هم می توانند آرام و خوشحال باشند. اگر آنانکه باید، بگذارند.

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه