شهـرِ معطّل

کلان شهری خسته از دعوای زرگری حیدری- نعمتی ، که شب ها و در خلوت برای هم پرتقال پوست می گیرند و صبح ها روی سِنی بنام صحن شورا برای هم شاخ و شانه می کشند... و این سریال کماکان ادامه دارد...
شهرستانی که بدلیل خیابان‌های پُر از چاله و دست اندازه‌ های عجیب و غریبش بهشت ِ مکانیک های جلوبندساز اتومبیل شده است! شهری که مسوولانش بالاترین ادعای ارزشی و جهادگری را دارند.
  درست حدس زدید.. اهواز بی مترو و مملو از وعده ها را می گویم.
 بزرگ شهری که اعضا شورایش در ظاهر همیشه بر سر عزل و انتصاب شهردار در کشمکش بوده و طاقت همنشینی کنار هم را نداشته و زمانی که مجبورند در یک مکان تحت عنوان «جلسه» بنشینند بهم فلاسک چای پرت میکنند و باعث میشوند فیلم جلسه ، از پُرمخاطب ترین کلیپ های فضای مجازی قرار گیرد، و «اهواز» را اینچنین به سایر هموطنان معرفی کنند!!
  بنظر میرسد اگر شوراهای شهر در اغلب مناطق باعث پیشرفت هستند اما «اینجا» سمفونی ترقی برعکس نواخته میشود و شورای اهوازی یک معطلی بی سرانجام است! شنیده شده که اینروزها شورا و شهرداری اهواز روزهای پُرالتهابی را طی میکنند،،
عده ای عدم سکونت شهردار را بهانه کرده و بدنبال استیضاح او هستند و گروهی دیگر با عدم شرکت در جلسات استیضاح( آبستراکسیون) این طرح را عقیم گذاشته اند. بنظر نگارنده اگر عملکرد مسوولی واقعاً اثر بخش و برای مردم مفید باشد، سکونت و محل استقرارش کمترین اهمیت را برای قضاوت داشته و باید او را در اینکه کجا ساکن شود آزاد گذاشت زیرا محل سکونت تابع خیلی از شرایط بوده و یک تصمیم خانوادگی است و از سویی اگر مدیری ناکارآمد باشد حتی اگر رختخوابش در دفترکارش پهن باشد ضرر حضورش فزونتر از نبودنش است!«اهواز» باظرفیت ترین شهر برای اعلام پیشرفت و ترقی است به شرطی که مانعی بنام اینگونه «شورای شهر» نداشته باشد.