- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- مسئولیت اجتماعی شرکتها؛ فرصتی برای توسعه پایدار استان خوزستان
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۱۱ خرداد ۱۴۰۴ - ۱۱:۱۴
قال علی علیه السلام: انسان سه جا تغییر میکند: نزد صاحبان قدرت، روی صندلی قدرت و غنا بعد از فقر و هرکس تغییر نکند دارای خرد ناب و اخلاق مستقیم است. القُربِ مِنَ المُلوكِ ، و الوِلاياتِ ، و الغَناءِ من الفَقرِ ، فمَن لَم يَتَغَيَّرْ في هذهِ فهُوَ ذو عَقلٍ قَويمٍ و خُلقٍ مُستَقيمٍ
ریاست به دست کسانی خطاست، که از دست شان دست ها بر خداست...سعدی عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن، ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را(سعدی)
آن را که چنین دردی، از پای دراندازد، باید که فروشوید، دست از همه درمان‌ها(سعدی)
هر که دلارام دید ،از دلش آرام رفت، چشم ندارد خلاص ،هر که در این دام رفت
(سعدی)
کسی نیک بیند به هر دو سرای، که نیکی رساند به خلق خدای(سعدی) امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
برش‌هایی از شانزدهمین کارگاه شاهنامه‌پژوهی محمدجعفر محمدزاده
در شاهنامه فردوسی ما با مولفه‌های فرهنگ ملی ایرانیان آشنا می‌شویم. در این فرهنگ داد ستوده و بیداد نکوهیده است؛ این ویژگی آنقدر پذیرفته و در فرهنگ ایرانی نهادینه شده که حتی آنها که خود اهل بیداد بوده‌اند در زبان و در آشکارا از داد و دادگری گفته‌اند. داد در باور ایرانی همان عدل الهی در فرهنگ اسلامی است که به فرموده امام علی(ع) قرار گرفتن هرچیز و هرکس در جای خود است.
فردوسی بهترین و برترین پادشاهان را آنانی می‌داند که به داد کوشیده‌اند. به باور ایرانیان اگر پادشاهی بزرگ از راه داد منحرف بشود فره ایزدی هم از او گرفته می‌شود. آغاز و فرجام کار پادشاهی بزرگ چون جمشید که به داد جهان را آباد کرد و به خودستایی و ناسپاسی، که نوعی بیداد است، انجامید، باعث شد فره‌ایزدی از او دور شود، نمونه روشنی از این گزاره است: چن این گفته شد فرّ یزدان ازوی/بگشت و جهان شد پر از گفت‌وگوی.
در نگاه فردوسی نژاده بودن و اصالت مهم است ولی فرّه‌ایزدی نتیجه کردار دادگرانه است آنگونه که در داستان فریدون می‌گوید: به داد و دهش یافت آن نیکویی/ تو داد و دهش کن فریدون تویی.
فردوسی بر این باور است که دادگری از اندیشه و درون انسان سرچشمه می‌گیرد و نتایج آن در جامعه آشکار می‌شود آنگونه که در داستان هوشنگ گفته است:
بگشت از برش چرخ سالی چهل/ پر از هوش مغز و پر از داد دل/ وزان پس جهان یکسر آباد کرد/ همه روی گیتی پر از داد کرد. اگر دادگری در اندیشه و در دل کسی نباشد نمی‌تواند در جهان دادگر باشد. در فرهنگ و اندیشه دینیِ فردوسی سخن گفتن در جای خود و اندازه نگاه‌داشتن سخن، مصداق دیگری از داد است. در دیباچه شاهنامه می‌خوانیم: خرد بهتر از هرچه ایزدت داد/ ستایش خرد را به، از راه داد.به باور ایرانیان باستان و نیز در اندیشه ایرانی و اسلامی اگر پادشاهی به بیداد روی بیاورد فسادِ بیداد او جامعه را تباه میکند این آموزه در داستان بهرام گور چنین آمده است:
چو بیدادگر شد جهاندارشاه/ ز گردون نتابد ببایست ماه/ به پستان‌هادر، شود شیر خشک/نبوید به نافه‌درون، نیز مشک/ زنا و ریا آشکارا شود/ دل نرم چون سنگ خارا شود/ به دشت‌اندرون گرگ مردم خورد/خردمند بگریزد از بی‌خرد/شود خایه در زیر مرغان تباه/ هر آنگه که بیدادگر گشت شاه.
فردوسی بهترین و برترین پادشاهان را آنانی می‌داند که به داد کوشیده‌اند. به باور ایرانیان اگر پادشاهی بزرگ از راه داد منحرف بشود فره ایزدی هم از او گرفته می‌شود. آغاز و فرجام کار پادشاهی بزرگ چون جمشید که به داد جهان را آباد کرد و به خودستایی و ناسپاسی، که نوعی بیداد است، انجامید، باعث شد فره‌ایزدی از او دور شود، نمونه روشنی از این گزاره است: چن این گفته شد فرّ یزدان ازوی/بگشت و جهان شد پر از گفت‌وگوی.
در نگاه فردوسی نژاده بودن و اصالت مهم است ولی فرّه‌ایزدی نتیجه کردار دادگرانه است آنگونه که در داستان فریدون می‌گوید: به داد و دهش یافت آن نیکویی/ تو داد و دهش کن فریدون تویی.
فردوسی بر این باور است که دادگری از اندیشه و درون انسان سرچشمه می‌گیرد و نتایج آن در جامعه آشکار می‌شود آنگونه که در داستان هوشنگ گفته است:
بگشت از برش چرخ سالی چهل/ پر از هوش مغز و پر از داد دل/ وزان پس جهان یکسر آباد کرد/ همه روی گیتی پر از داد کرد. اگر دادگری در اندیشه و در دل کسی نباشد نمی‌تواند در جهان دادگر باشد. در فرهنگ و اندیشه دینیِ فردوسی سخن گفتن در جای خود و اندازه نگاه‌داشتن سخن، مصداق دیگری از داد است. در دیباچه شاهنامه می‌خوانیم: خرد بهتر از هرچه ایزدت داد/ ستایش خرد را به، از راه داد.به باور ایرانیان باستان و نیز در اندیشه ایرانی و اسلامی اگر پادشاهی به بیداد روی بیاورد فسادِ بیداد او جامعه را تباه میکند این آموزه در داستان بهرام گور چنین آمده است:
چو بیدادگر شد جهاندارشاه/ ز گردون نتابد ببایست ماه/ به پستان‌هادر، شود شیر خشک/نبوید به نافه‌درون، نیز مشک/ زنا و ریا آشکارا شود/ دل نرم چون سنگ خارا شود/ به دشت‌اندرون گرگ مردم خورد/خردمند بگریزد از بی‌خرد/شود خایه در زیر مرغان تباه/ هر آنگه که بیدادگر گشت شاه.
در کارگاه هفتگی شاهنامه افزون بر دانسته‌هایی در شناخت شاهنامه و شخصیت فردوسی بخش‌هایی از شاهنامه فردوسی خوانده و شرح می‌شود.
