شوشان ـ علی عبدالخانی :

حدود ساعت یک بامداد خبرِ رفتنِ زودهنگامِ شیخ حسن البوعفری خواب از چشمان همه آنان که او را می شناسند، ربود.عناوین همچون وزارت، صدارت، زعامت و امثال اینها ذاتاً احترام آفرین نیستند و تنها زمانی ارزشمند می شوند که بدرستی بکار گرفته بشوند و نتایج مثبت از خود برجای بگذارند.

شیخ حسن که ترجیح می داد بدون این پسوند نامیده بشود از نسل تحصیلکردگانی است که با درایت خاص خود هرگز در لیزگاه قبیله گرایی و برتری جوییهای ناشی از آن نلغزید و میان مفهوم قبیله بعنوان یک نهاد اصیل اجتماعی از یک طرف و مفهوم سلبی قبیله گرایی از طرف دیگر قائل به تفکیک شد و تا حد بسیار زیاد توانست این رویکرد اصلاحگرایانه را ترویج کند.

ابوعلا شخصی نخبه، تحصیلکرده و عضوی از جامعه ی فرهنگیان استان و بدون شک جزیی لاینفک از جریان روشنفکری بود و گامهای فراوانی در راستای تعامل مدنی میان قبایل و لزوم پرهیز از قبیله گرایی و برتری خواهیهای این آن برداشت.

نگارنده در توصیف انسانها بویژه اگر توصیف حالتی مدح گونه بخود بگیرد، مقداری سختگیر هستم با این وجود به قرابت، رفاقت و رابطه ی بسیار طولانی ام با ابوعلاء استناد می کنم و صادقانه اعلام می دارم که او از پیشگامان شیوخ اصلاح خواه در استان خوزستان است.

ایشان به مفاهیمی همچون قبیله، عشیره و حتی آل و خاندان بعنوان نهادهایی برگرفته از دلِ جامعه تا زمانی که عامل تفرقه و برتری جویی نباشند، احترام بسیار می گذاشت و با شیوه های مدنی و مسالمت جویانه در خدمت آنها نیز بود اما با قبیله گرایی که مملو از تضاد و مرزبندی و خودخواهی است از اساس مخالف بود و چنین رویکردی را عاملی بازدارنده بشمار می آورد.

وی با چنین دیدگاهِ پیشرو و مدنی توانست امور مربوط به عشیره ی البوعفری را سامان ببخشد و در عین حال به الگویی شایسته برای نسل جدید از فرزندان شیوخِ واقعی (و نه شیوخ خودخوانده) تبدیل بشود.

ابوعلاء مردی سخنور، اخلاق محور، خوشرو، مطلع و باسواد، پیشرو در حل اختلافات و از همه مهمتر بسیار متواضع بود. حُزن و اندوهی که فراق ایشان بر دلِ بسیاری از دوستان و آشنایان برجای گذاشت ابداً بخاطر وجود پسوندی بنام شیخ در کنار نام وی نبود و کم نیستند اشخاصی از چنین پسوندی بهره می برند اما آنچه سبب جاری شدن اشکها بر گونه ها برای فراق حسن شد، صفات و اوصاف و کارکرد مدنی و اصلاحگرایانه ای بود که ایشان در پیش گرفته و ارتباط و تعامل خود را بر همین اساس تنظیم می کرد.

ایشان همچون بسیاری از نخبگان جامعه از جریانِ نوظهورِ شیخ گری که بسرعت در حال تبدیل شدن به یک معضل بزرگ اجتماعی است در رنج بود و ظهور این پدیده را نوعی واپسگرایی تلقی می کرد و تا لحظه ی آخر از عمرِ خود با این پدیده ی ارتجاعی مخالفت می کرد.

حسن فقط ۶ دهه زندگی کرد اما در این مدت توانست موثر واقع بشود و آثار مثبت از خود برجای بگذارد و به همین دلیل است که حُزن و اندوه و حتی اشک برای ایشان توجیه می شود.

خداوند این مرد بااخلاق و اصلاحگرِ اجتماعی را بیامرزد و به خانواده و خاندانش صبر عنایت فرماید.

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه