- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۱۶ ارديبهشت ۱۴۰۳ - ۱۷:۰۴
پیامبر اکرم (ص):مسافرت كنيد تا تندرست مانيد و روزى داده شويد .
امام حسین(ع): از نشانه های عالم ، نقد سخن و اندیشه خود و آگاهی از نظرات مختلف است...
امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
دکتر حسن دادخواه
یادداشت را با چند پرسش شروع می کنم : به رغم سال ها برپایی سمینارهای وحدت حوزه و دانشگاه در ۲۷ آذر، امروز چه میراث و دستاوردی از آن باقی مانده است؟ بهره دانشگاه از این پیوند و وحدت چیست؟ چه تغییراتی در نوع نگاه سنتی حوزویان به دانشگاه ایجاد شده است؟ بهره حوزه از این پیوند و وحدت چه بوده است؟
پیش از پاسخ به پرسش های بالا لازم است روشن گردد که مفهوم و مقصود از دانشگاه در واقع، تنها طرح سلامت در دانشگاه های علوم پزشکی یا انرژی هسته ای در گروه های فیزیک یا بسیج استادان و دانشجویان و هر تشکل و نهاد دیگری نیست. دانشگاه افزون بر این، در بردارنده نوعی نگاه و جهان بینی و تلقی از روابط انسانی و شیوه های حکمرانی و تربیتی و مناسبات اجتماعی نیز هست که همگی بر آمده از دستاوردهای علوم و دانش و تجربه بشری است. بر این پایه، نهاد دانشگاه تنها یک مدرسه و دبیرستان بزرگتر محسوب نمی شود.
طرح وحدت حوزه و دانشگاه از سوی امام راحل(ره)، را نمی توان در چارچوب های تنگ و محدود تفسیر کرد و هدف از آن طرح را مهار کردن لگام دانشگاه توسط حوزه یا تغییر در ماهیت و هویت دانشگاه از یک نهاد مدنی به یک نهاد ناکارآمد دولتی تلقی نمود.
آنچه که از سیره آن امام سفر کرده دریافت می شود هدف معظم له معطوف به بازسازی و بازنگری در دیدگاه های حوزه و حوزویان نسبت به مسائل انسانی و اجتماعی و سیاسی نیز بوده است. به زبان دیگر، طرح اولیه وحدت حوزه و دانشگاه به نوعی اقدام عملی و بلند مدت برای نزدیک شدن تئوریک این دو مرکز بوده است ولی متاسفانه ارزیابی ها نشان می دهد که دستاوردهای وحدت حوزه و دانشگاه، چندان با اهداف نخستین آن همسو نیست و بلکه در مواردی در تضاد و تقابل با آن است.
در زمینه علوم انسانی و اجتماعی هنوز میان دانشگاه و حوزه هیچ گونه نزدیکی و اشتراک زبانی دیده نمی شود و در اظهار نظرهای پراکنده حوزویان هنوز دانشگاه به عنوان خطری بالقوه برای اندیشه و جامعه اسلامی به شمار می آید و در زمینه نفش آفرینی سیاسی و فرهنگی دانشگاه در جامعه هنوز موانع جدی و محدود کننده وجود دارد.
براین پایه، به نظر می رسد که تا رسیدن به وحدت عملی و به دور از شعار زدگی میان حوزه و دانشگاه راه طولانی و ناهمواری وجود دارد و از فرهیختگان روشن بین این دو مرکز پر برکت انتظار می رود تا با شهامت و استواری گام های بلندی بردارند.
