- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۰۱ آذر ۱۴۰۳ - ۱۳:۱۷
قال علی علیه السلام: انسان سه جا تغییر میکند: نزد صاحبان قدرت، روی صندلی قدرت و غنا بعد از فقر و هرکس تغییر نکند دارای خرد ناب و اخلاق مستقیم است. القُربِ مِنَ المُلوكِ ، و الوِلاياتِ ، و الغَناءِ من الفَقرِ ، فمَن لَم يَتَغَيَّرْ في هذهِ فهُوَ ذو عَقلٍ قَويمٍ و خُلقٍ مُستَقيمٍ
ریاست به دست کسانی خطاست، که از دست شان دست ها بر خداست...سعدی عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن، ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را(سعدی)
آن را که چنین دردی، از پای دراندازد، باید که فروشوید، دست از همه درمان‌ها(سعدی)
هر که دلارام دید ،از دلش آرام رفت، چشم ندارد خلاص ،هر که در این دام رفت
(سعدی)
کسی نیک بیند به هر دو سرای، که نیکی رساند به خلق خدای(سعدی) امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
شوشان - مهری کیانوش راد :
سرگشتگی انسان امروز، تداعی زندگی سیزیف است ، قهرمانی اساطیری که تا ابد محکوم است، سنگ بزرگی را به قله برساند ؛ زمانی که به قله نزدیک می شود ...لحظه ای غفلت ، سنگ به پایین سقوط می کند.
غفلت بهانه است ، مقدّر سیزیف است ؛ که تا ابد گرفتار انتخاب خود باشد.
سیزیف فراموش کرده بود ، که چندمین بار است ؛ که بالا رفتن و سقوط را تجربه می کند.
در این روزگار پرمشقت هر لحظه ی آن می تواند، دهشت ناک تر از سیزیف بر آدمی بگذرد و او را تا ناکجا آبادی ببرد ، که نشان از اَن نباشد و انسان چون سیزیف ، محکوم همیشه ی زمان ، سنگ انتخاب خود را بر سینه بفشارد و چون اندیشه کند که به مقصد رسیده است ، غلطان آرزوهای کال خود شده و دوباره ...دوباره
...دوباره ...سقوط کند.
آیا سرنوشت ما مانند سیزیف است ، که هر روز ناامیدتر از گذشته ، راه رفته را برویم و با ناامیدی دوباره به دنبال شروعی دیگر باشیم؟
آیا می توان چون سیزیف نبود و روزی سنگ انتخاب خود را به بالا برسانیم و نلغزیم؟
چون سیزیف نبود و بر لبه ی تیز انتخاب خود ایستاد ، پا فشرد و پیروز شد؟
همه چیز به انتخاب ما بستگی دارد .
اگر چشمه ی جوشان حقیقت در نهان خانه جان آدمی نهان است ، باید به چشمه ی حیات بخش درون خود رجوع کنیم ، شاید دری بر ما گشوده شود و جانی از زنجیر گران تردید رها بشود.
ما نیازمند انتخابی هستیم ؛ که سیراب کننده ی جان ما باشد ، انتخابی که از دل فرهنگ جامعه ی ایرانی بجوشد ، رنگ و بوی سرزمین خود را داشته باشد.
اگر گزینه ای از سرزمین های دوردست آمده ، باید بتواند جزیی از فرهنگ این سرزمین شده و رنگ خودی به خود بگیرد.
آبشخور انتخاب هر انسانی باید از درون او سیراب گردد.
کاریز درون جان تو می باید /
کز عاریه ها دری تو را نگشاید.
(حکیم سنایی)
انسان امروز بیش از هر زمان دیگری سیزیف گونه ، متحیر رسیدن به مقصد است .
انسانی که با داشته های خود شاد نیست ، هر شادی اندک او در انبوه نیازهای تازه گم می شود ، گاه در تراکم حوادث پیش بینی نشده ، سقوط می کند ، به گونه که دیگر قدرت برخاستن ندارد ،مهاجرت و یا مرگ را بر زندگی ترجیح می دهد .
مهاجرت روزافزون و خودکشی قشر تحصیل کرده ی جوان ، دالِّ بر این مهم است .
انسان سرگشته ی امروز ، آتشی در درون دارد ، که او را گرم نمی کند ، آهنگ رفتن او را تند نمی کند . در پیش روی او سرابی است ، که تکرار می شود ، نرسیده به قلّه ، سنگ انتخابش سقوط می کند و چرخه ی تکرار ، دوباره تکرار می شود.
چون فیل ندیده های مثنوی ، گاه جهان را زشت می بیند و گاه زیبا . گاه راست می بیند و گاه کژ ، و این چرخه ادامه دارد ؛ تا زمان کوچ برسد.
برخی از ما همه چشم شده ایم ، چشم بر کسانی که هیاهو کنان کالای خویش را عرضه می کنند .بازاری شگفت ، چون بازار خرفروشان گذشته ، که برای بالا رفتن کالای خویش ، در جنگی تصنعی ، خریدار را در جهل نشانده و او بیخبر از حقیقت ، فریب می خورد ، به قول مولانا:
یا نه جنگ است این ،برای حکمت است / همچو جنگ خرفروشان ، صنعت است.
نادر کسانی هستند، که رو در روی حقیقت ایستاده ، از آب حیات نوشیده و با وقوف بر همه ی سختی ها و گردنه های صعب ، خوش دلانه زندگی می کنند.
بازخورد بیرونی این انسان ها ، رفتار آشتی جویانه ی آنان با کل هستی است .
در روزگار پر اضطراب کنونی ، با آرامش زیستن ، آرزوی هر انسانی است ؛ برای رسیدن به این آرزو باید دوباره از خود بپرسیم :
راهی که ما را به مقصد می رساند ؛ تا با خود و هستی در آشتی باشیم ، چگونه راهی است؟
این راه را هیچ کس جز خودمان نمی تواند پیدا کند.
هر گاه باور کردی ، با خود آشتی و با مردم در صلح هستی ، طبیعت را خانه ی خود می دانستی و قصد آزار به هیچ مخلوقی را در سر نداشتی ، به آرزوی خود رسیده ای .
راه خود را پیدا کرده ای.
مرداد ۱۴۰۰
فریده بهاالدینی
| 
۱۷:۴۶ - ۱۴۰۰/۰۵/۱۷
پاسخ
سحر کلمات خانم کیانوش راد چند لحظه محسورم کرد شاید هم این انتخاب انتخاب پایانی باشد و بعد از آن نصرت الهی