«در انتظار گودو» در اهواز

شوشان ـ  عباس امام :


بعد از سال های سال که در اهواز اجرای یک نمایشنامه کلاسیک غربی را ندیده بودم، دیشب (پنجشنبه شب، دوم اسفند 1403)فرصتی دست داد تا شاهد اجرای یک نمایشنامه اسم و رسم دار غربی در تالار آفتاب اهواز باشم؛ نمایشنامه«درانتظار گودو» از نمایشنامه نویس نامدار ایرلندی ساموئل بکت (1906_1989).«درانتظار گودو» که نخستین بار در سال 1953(1333) در پاریس اجرا شد، در ایران نیز بارها و بارها در شهرهای گوناگون اجرا شده است. در علاقه ایرانیان به«در انتظار گودو» همین بس که بدانیم حدود 6 ترجمه از آن به فارسی موجود است، که یکی از آن ها به قلم مترجم نامدار خوزستانی روانشاد استاد نجف دریابندری است.«در انتظار گودو» ،نمایشنامه ای است سهل و ممتنع؛ هم در ظاهر  تراژدی /کمدی تقریبا همه کس فهمی است و هم به لحاظ فلسفی، همواره اثری پیچیده قلمداد شده است به سبک موسوم به تئاتر عبث/بیهودگی/معناباختگی ( Theater of the Absurd). این سبک تئاتر، از فرآورده های فضای تلخ اروپای بعد از جنگ جهانی دوم است که با توجه به ویرانی های گسترده بعد از دو جنگ جهانی خانمانسوز، گویی مردمان در فضایی تقریبا آخرالزمانی در انتظار نجات بخشی از عالم غیب هستند.
اجرای اهوازی های«درانتظار گودو»، به کارگردانی عباس سعیدی صورت گرفت، با بازی بازیگران پویاظریف(استراگون/گوگو) ،عباس سعیدی(ولادیمیر/دی دی) ، محمدپرتوافکن(پوتزو)،کیانا کفایی(لاکی) و کیانا بهرامی (پیک)، و البته چندین هنرمند گرامی دیگر به عنوان دیگر عوامل نمایش. از دیدگاه من تماشاچی غیرحرفه ای نمایشنامه، بازی ها بسیار عالی و طبیعی بود، و صحنه آرایی و نورپردازی و صدا نیز به همان نحو. مخاطب های فضای محدود پلاتوی استاد لاریان تالار آفتاب اهواز، در سکوت محض و دقت ورزی در پیگیری اجرای نمایشنامه، ظاهرا در ارتباط برقرار کردن با بازی و ماجرای نمایشنامه راحت بودند، هرچند همچنانکه اشاره کردم «درانتظار گودو» نمایشنامه ای است پیچیده و مفهومی دیریاب که مورد تفسیرهای گوناگون سیاسی، مذهبی، روانشناختی، و اخلاقی قرار گرفته است. به هر حال، با توجه به جایگاه ویژه «در انتظار گودو» در هنر نمایش در قرن بیستم، بایستی به همه دست اندرکاران این اجرای حرفه ای و اثرگذار صمیمانه  دستمریزاد گفت.