ﺍﻳﺮﺍﻧﻲ هر ﺟﺎ که بوده ﺑﺎ ﻫﻮﻳﺖ ﻇﺎﻫﺮ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﻟﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﺮﺍﻥ گلستان و ﺑﻮﺳﺘﺎن ﻫﺰﺍﺭ نقشی است ﻛﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻱ ﺁﻥ ﻣﺸﺎﻡ ﺭﻩ ﮔﺬﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﻋﻄﺮ ﺁﮔﻴﻦ ﻛﺮﺩﻩ که ﺍﺯ ﻣﺸﻚ ﺩﻝ ﺁﻭﻳﺰ ﺁﻥ ﻣﺴﺖ ﻭ ﻣﺪﻫﻮﺵ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﺟﺎﻱ ﺁﻥ ﺑﻠﺒﻼﻥ ﻧﻐﻤﻪ ﺳﺮ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ:

" ﺍﻱ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﻱ ﻣﺮﺯ ﭘﺮ ﮔﻬﺮ / ﺍﻱ ﺧﺎﻛﺖ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻫﻨﺮ" ﭘﺎﻳﻨﺪﻩ ﻣﺎﻧﻲ ﻭﺟﺎﻭﺩﺍﻥ.

ﺧﻮﺵ ﻧﻮﻳﺴﻲ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻫﻨﺮﻫﺎﻱ ﺍﺭﺯﺵ ﻣﻨﺪ ﻭ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺯ ﺑﻮﻡ ﺩﺭ ﮔﺬﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻓﺎﺕ ﺍﻳﺎﻡ ﺩﺭ ﺍﻣﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﭼﺎﺭ ﻓﺮﺍﺯ ﻭ ﻓﺮﻭﺩﻫﺎﻱ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ

ﺁﻥ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻳﻦ ﻫﻨﺮ ﺷﺮﻳﻒ ﺭﻓﺘﻪ ﻛﻢ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺷﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﻫﻨﺮﻱ ﻭ ﺍﺩﺑﻲ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﺎﺭ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﻭ ﺧﻮﺵ ﻧﻮﻳﺴﺎﻥ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﻲ ﻣﻬﺮﻱ ﺑﺮﺧﻲ ﺍﺯ ﻧﺎﺑﺨﺮﺩﺍﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺟﻮﺭ ﻭ ﺳﺘﻢ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ

ﺍﺑﻦ ﻣﻘﻠﻪ ﺷﻴﺮﺍﺯﻱ ﻣﻮﺭﺩ ﺣﺴﺪ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻛﺞ ﺍﻧﺪﻳﺶ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻧﺎﺯﻧﻴﻦ ﻭﻱ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ آن ﺩﺍﻧﺎﻱ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺧﻢ ﺑﻪ ﺍﺑﺮﻭ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ ﻗﻠﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﻭ ﺑﺴﺖ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺧﻂ ﻧﻮﺷﺖ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺭﺳﺎﻧﺪﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺩﺭ ﺧﻮﺵ ﻧﻮﻳﺴﻲ ﺗﺎﺛﻴﺮی ﻋﻤﺪﻩ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ و اقلام سته را پایه گذاری کند

ﻣﻜﺘﺐ ﺍﺑﻦ ﻣﻘﻠﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﭘﻴﺮﻭﺍﻥ ﺍﻭ ﺗﺪﺍﻭﻡ ﻳﺎﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﻦ ﺍﺑﻮﺍﺏ ﻭ ﻳﺎﻗﻮﺕ ﻣﺴﺘﻌﺼﻤﻲ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻭﺭﻩ بود که خطوط شش گانه ﺑﻪ ﺍﻭﺝ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ و ﺳﭙﺲ ﺗﻌﻠﻴﻖ ﺧﻂ ﺧﺎﺹ ﺍﻳﺮﺍﻧﻲ ﺑﺎ ﻣﻮﻟﻔﻪ ﻫﺎﻱ ﻭﻳﮋﻩ ﻱ ﺧﻮﺩ ﺗﻮﺳﻂ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻫﻨﺮﻭﺭ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺍﻟﺪﻳﻦ ﻣﻨﺸﻲ ﮔﻨﺎﺑﺎﺩﻱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻭﺟﻪ ﻳﻲ ﺯﻳﺒﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪ پس از آن ﺑﺎ ﺧﻂ ﻧﺴﺦ ﭘﻴﻮﻧﺪﻱ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻪ ﺑﺴﺖ ﻭ ﺧﻄﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﻮﻟﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﻣﻴﺮﻋﻠﻲ ﺗﺒﺮﻳﺰﻱ ‏«ﻧﺴﺦ ﺗﻌﻠﻴﻖ » ﺍﺵ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ بعدها به عروس خطوط معرف شد

ﺳﻠﻄﺎﻥﻋﻠﻲ ﻣﺸﻬﺪﻱ ﺩﺭ ﺍﺑﻴﺎﺗﻲ ﺯﻳﺒﺎ ﭼﻮﻧﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:"ﻧﺴﺦ ﺗﻌﻠﻴﻖ ﺍﮔﺮ ﺧﻔﻲ ﻭ ﺟﻠﻲ ﺳﺖ / ﻭﺍﺿﻊ ﺍﻻﺻﻞ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﻣﻴﺮ ﻋﻠﻲ ﺳﺖ ﺗﺎ ﻛﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﻋﺎﻟﻢ ﻭ ﺁﺩﻡ / ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ"

ﺯﺍﻥ ﭘﺲ ﻧﺴﺦ ﺗﻌﻠﻴﻖ ﺭﻭﻧﻘﻲ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺩﻳﮕﺮ ﭘﻴﺮﻭﺍﻧﻲ ﺑﻲ ﺷﻤﺎﺭ ﺑﺪﺍﻥ ﮔﺮﻭﻳﺪﻧﺪ

ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﻴﺮﻋﻠﻲ ﺗﺒﺮﻳﺰﻱ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺑﺮﻭﻣﻨﺪ ﻭﻱ ﺩﺭ ﺗﺮﻭﻳﺞ ﺍﻳﻦ ﻫﻨﺮ ﻛﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻛﺖ ﺗﻮﺳﻂ ﺟﻌﻔﺮ ﻭ ﺍﻇﻬﺮ ﺗﺒﺮﻳﺰﻱ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻳﺎﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﻋﻠﻲ ﻣﺸﻬﺪﻱ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻲ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﻛﻢ ﺗﺮ ﺧﻮﺵ ﻧﻮﻳﺴﻲ ﺩﺭﺯﻣﺎﻥ

ﺣﻴﺎﺕ ﺍﺵ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻡ ﺍﻭ ﻧﺎﻳﻞ شد

ﺳﻠﻄﺎﻥ ﻋﻠﻲ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺷﺎﻋﺮﻱ ﻧﻴﺰ ﻃﺒﻌﻲ ﺭﻭﺍﻥ ﻭ ﻣﻮﺯﻭﻥ ﺩﺍﺷت ﻭ ﺧﺪﻣﺎﺕ ﺷﺎﻳﺎﻧﻲ هم ﺑﻪ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺧﻮﺵ ﻧﻮﻳﺴﻲ ﺭﻭﺍﺩﺍﺷت

ﺍﻳﻦ ﺭﻭﻧﺪ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻴﺮﻋﻠﻲ ﻫﺮﻭﻱ ﺭﺳﻴﺪ. ﻭﻱ ﺍﻳﻦ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻧﺴﺘﻌﻠﻴﻖ ﺩﺧﻞ ﻭ ﺗﺼﺮﻑ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﭘﻴﻜﺮﻩ ﻱ ﺁﻥ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﻫﺎﻱ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﺑﻴﻔﺰﺍﻳﺪ

ﭼﻮﻧﺎﻥ ﻛﻪ پس از گذشت ﻳﻚ ﻗﺮﻥ ﻭ ﻧﻴﻢ ﺍﺯ ﻋﻤﺮ ﺍﺭﺯﺵ ﻣﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﺧﻂ زیبا، ﻛﺴﻲ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺩﺳﺖ ﻳﺎﺑﺪ

ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺖ ﺁﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﺭﺍﻡ ﺁﺭﺍﻡ ﻣﻴﺮﻋﻠﻲ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻴﺮ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﻋﺮﺻﻪ ﻱ ﻧﺴﺘﻌﻠﻴﻖ ﺧﺎﻟﻲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﺎ ﻗﻠﺒﻲ

ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺍﻳﻦ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﮔﺮﺍﻥ ﺑﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻴﺮﻋﻤﺎﺩ ﺍﻟﺤﺴﻨﻲ ﺑﺴﭙﺎﺭﺩ.

ﺍﻭ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻖ ﭼﻬﺎﺭ ﻗﺮﻥ ﺑﺮ ﺑﻠﻨﺪﺍﻱ

ﻗﻠﻪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﮔﺮ ﻗﻠﻢ ﻫﺎﻱ ﺑﻲ ﺟﺎﻥ ﻣﺎﺳﺖ.

ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻣﻴﺮ ﺍﺯ ﻛﺪﺍﻣﻴﻦ ﺟﺎﻡ ﻧﻮﺷﻴﺪﻩ ﻭ ﻳﺎ ﻣﻼ ﻣﺤﻤﺪ ﺣﺴﻴﻦ ﺗﺒﺮﻳﺰﻱ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﺍﻭ ﭼﻪ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺭﻣﺰ ﺍﻳﻦ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﮕﻲ ﭼﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﺎﻛﻨﻮﻥ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺎﻡ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ

ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﺍﻭ ‏«ﻣﻴﺮ » ﺍﺳﺖ ، ﻋﻤﺎﺩ ﺍﻟﻤﻠﻚ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺧﻂ.

ﻗﻄﻌﺎﺕ ﺍﺵ ﺯﻳﻨﺖ ﺍﻓﺰﺍﻱ ﻣﻮﺯﻩ ﻫﺎ ﻭ ﻛﺘﺎﺏ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﺟﻬﺎﻥ.

ﺍﻭ ﻣﻴﺮ ﻋﻤﺎﺩﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﻔﻲ ﺗﺎ ﻛﺘﻴﺒﻪ - ﺍﺯ ﻗﻄﻌﻪ ﺗﺎ ﭼﻠﻴﭙﺎ - ﺍﺯ ﺳﻄﺮ ﺗﺎ ﺳﻴﺎﻩ ﻣﺸﻖ ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴﺪ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻳﻨﺪه ﮔﺎﻥ ﻫﻤﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ﺗﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﻱ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻓﺮﺍ ﺧﻮﺭ ﺗﻮﺍﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻱ ﻧﻴﺎﺯ ﺍﺯ ﺁﻥ

ﺑﻬﺮﻩ ﺟﻮﻳﺪ

ﺍﻭ ﺻﻔﺎﻱ ﺑﺎﻃﻦ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻧﻴﻚ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ: ‏«ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺳﺮ ﺭﻭﺩ ﺁﺏ ﺭﺍ ﻣﻲ

ﻓﻬﻤﻨﺪ / ﮔﻞ ﻧﻜﺮﺩﻧﺶ / ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺁﺏ ﺭﺍ ﮔﻞ ﻧﻜﻨﻴﻢ‏»

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺭﻓﺘﻨﺪ، ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻭ

ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ و در خواب شدند ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺧﻲ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ای ﺩﻳﮕﺮ ﺁﺛﺎﺭ ﺍﻭ ﺭﺍﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ

ﻛﻠﻬﺮ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺑﺖ ﻭ ﺳﻴﺎﻩ ﻣﺸﻖ ، ﻣﻴﺮﺯﺍ

ﻏﻼﻡ ﺭﺿﺎ ﺩﺭ ﺳﻴﺎﻩ ﻣﺸﻖ ﻭ ﻗﻄﻌﻪ ، ﻣﻴﺮﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﻛﺎﻇﻢ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺳﻴﺎﻩ ﻣﺸﻖ ﻭ ﻗﻄﻌﺎﺕ ﺑﻲ ﻧﻈﻴﺮﺷﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺮ ﻣﻴﺮﻋﻤﺎﺩ ﺗﺪﻭﺍﻡ ﺑﺨﺸﻴﺪﻧﺪ

ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﻭﺻﺎﻑ ﺁﻳﺎ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﻣﻴﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺼﺤﻒ ﮔﻨﺠﺎﻧﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﺮﻑ ﻭ ﻗﻠﻢ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻛﺮﺩ، ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺮ ﻋﺒﺪﺍﻟﻐﻨﻲ ﺗﻔﺮﺷﻲ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ:"ﺗﺎ ﻛﻠﻚ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺍﻋﺠﺎﺯ ﻧﻤﺎﺳﺖ / ﺑﺮ ﻣﻌﻨﻲ ﺍﮔﺮ ﻟﻔﻆ ﻛﻨﺪ ﻧﺎﺯ ﺭﻭﺍﺳﺖ / ﻫﺮ ﺩﺍﻳﺮﻩ ﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﻠﻚ

ﺣﻠﻘﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ /ﻫﺮ ﻣﺪﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺪ ﺍﻳﺎﻡ ﺑﻬﺎﺳﺖ"

هرگز نمی ﺷﻮﺩ ﻣﻴﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻓﻼﻙ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﻛﺸﺎﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻭ ﺳﺘﺎﺭﻩ ای ﺍﺳﺖ ﻛﻪ هیچ گاه ﺑﻪ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﮔﺮﺍﻳﻴﺪﻩ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﭼﺮﺍﻍ ﭘﺮ ﻓﺮﻭﺯ ﺭﺍﻩ ﻫﻨﺮﺟﻮﻳﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﺩﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ

ﺁﻥ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﻣﺨﺘﺼﺮﻱ ﺍﺯ ﺳﻴﺮ ﺗﺤﻮﻝ ﺧﻮﺵ ﻧﻮﻳﺴﻲ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺩﺭﺁﻣﺪﻱ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ است ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﭼﻪ ﮔﻮﻧﻪ ‏«ﺁﺏ ﺭﺍ ﮔﻞ ﻧﻜﻨﻴﻢ‏» ﻫﺮﭼﺪ ﺩﺭﺣﻮﺯﻩ ﻱ ﺗﺮﻭﻳﺞ ﻭ ﺣﻔﻆ ﺍﻳﻦ ﻫﻨﺮﺷﺮﻳﻒ ﺍﺳﺘﺎﺩﺍﻥ ﻣﻌﺎﺻﺮ ﺯﺣﻤﺖ ﻫﺎﻱ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺍﻣﺎ

ﮐﻤﻲ ﺑﻪ ﺑﻲ ﺭﺍﻫﻪ ﺭﻓﺘﻴﻢ ﻭ ﮐﻢ ﺗﺮ فردی ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﻳﺎﺑﺪ ﺗﺎﺑﻪ ﺳﺮﻣﻨﺰﻝ ﺑﺮﺳﺪ

ﺩﺭﻣﻘﺎﻻﺕ ﭘﻴﺶ ﺗﺮ ﺧﻮﺵ ﻧﻮﻳﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻤﺎﺩﺍﻟﮑﺘﺎﺏ ﻭ ﺳﻴﺪ ﻣﺮﺗﻀﻲ ﺑﺮﻏﺎﻧﻲ رسانیدم ﻭ ﻧﻈﺮ ﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ

ﻫﻢ در خط وخوش نویسی ﺭﺍﻩ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﻃﻲ ﺷﺪﻩ ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺲ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﺮﻱ ﻣﻮﺍﻧﻊ ﻭ ﻣﺸﻜﻼﺕ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﻳﻢ ﻭ ﺣﻠﻘﻪ ﻱ ﺍﺗﺼﺎﻝ ﻣﺎﻥ ﻗﻄﻊ شد، ﺍﺯ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ﻭ ﭼﻮﻧﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﻧﺒﺮﺩﻳﻢ.

ﺍﺯ ﻧﻴﺴﺘﺎﻥ ﺍﺯﻟﻲ ﺑﺮﻳﺪﻳﻢ، ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﻃﻠﺐ ﻛﺸﻴﺪﻳﻢ ﻭ ﻛﺎﻡ ﻣﺎﻥ ﺑﺮﻧﻴﺎﻣﺪ، ﺩﭼﺎﺭ ﻏﺮﻭﺭ ﺷﺪﻳﻢ ﻭ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺩﺭ ﭼﺎﻩ ﻭ ﭼﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﺍﻓﺘﺎﺩﻳﻢ ﻭ ﻗﺮﻳﺐ ﻳﻚ ﻗﺮﻥ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻱ ﺩﻋﻮﻱ ﻭ ﺍﺩﻋﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ایم ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﻛﺴﻲ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻲ ﻭ ﺟﺎﻱ ﻣﻴﺮﻋﻤﺎﺩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺧﻮﺵ ﻧﻮﻳﺴﻲ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ‏که «ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺑﻪ ﺳﻌﻲ ﻭ ﺗﻼﺵ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ‏» و ما در حصار خودبینی مانده ایم

ﻣﺎﺑﻪ ﻧﺴﻞ ﺧﻮﺩ ﻣﺪﻳﻮﻥ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺴﻞ ﻫﺎﻱ ﺑﻌﺪی ﻧﻴﺰ هم. ﺯﻳﺮﺍ ﺗﺤﻔﻪ ای ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ، ﻣﺎ ﺑﺎ ﭼﻪ ﺍﺛﺮﻱ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﭘﺮ ﻧﻘﺶ ﻭ ﻧﮕﺎﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻣﺎﻧﺎ ﺷﻮﻳﻢ ﺁﻳﺎ ﺗﺎﮐﻨﻮﻥ ﻓﮑﺮﮐﺮﺩﻩ ایم ﮐﻪ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﻬﺮ ﺗﺎﻳﻴﺪ ﺑﺮ ﺩﺭﺟﻪ ﻱ ﻣﺎﻧﺎﻳﻲ ﻱ ﺍﺳﺘﺎﺩﺍﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻱ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺯﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺪﺍﺩه ایم؟ ﺗﺎﻭﺍﻥ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﻘﺪ ﻋﻤﺮ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﻲ خویش ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﻋﻬﺪﻩ ﻱ ﻛﻴﺴﺖ؟ ﻭ ﭼﺮﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﻴﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺎﻥ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ.

ﺍﻱ ﻛﺎﺵ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﮔﺮﺍﻥ ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﻢ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﺑﻲ ﺭﺍﻫﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺭﺍ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺮﮔﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﺗﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﺩﺳﺖ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻭ اﺯ اﻳﻦ ﭘﺲ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻨﺮﺟﻮﻳﺎﻥ ﻭﺍﺣﺪﻫﺎﻱ آموزشی ﻱ ﺍﺭﺯﺵ ﻣﻨﺪﻱ ﭼﻮﻥ ﻣﻴﺮﻋﻤﺎﺩ، ﻛﻠﻬﺮ، ﻣﻴﺮﺯﺍ ﻏﻼﻡ ﺭﺿﺎ و ﻣﻴﺮﺣﺴﻴﻦ و میرزاکاظم ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻥ ﺳﺒﻚ ﻭ ﺳﻴﺎﻕ ﻫﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺷﻮﺩ و آنان ﺑﻪ ﺧﻂ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺳﻨﺪ.

ﺁﻥ ﭼﻪ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻝ ﻫﺎ ﺍﺯ ﻣﺤﻀﺮ ﺍﺳﺘﺎﺩﺍﻥ ﻋﺰﻳﺰ ﻣﻌﺎﺻﺮ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ "ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺍﻣﻴﺮﺧﺎﻧﻲ ﻭﺍﺳﺘﺎﺩﮐﺎﺑﻠﻲ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻡ، ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩﺭ ﻫﺮﺩﻭ ﺣﻮﺯﻩ ﻱ ‏( ﻧﺴﺘﻌﻠﻴﻖ ﻭ ﺷﮑﺴﺘﻪ ‏) ﺗﮑﻪ ﮐﻼﻡ ﺷﺎﻥ ﺍﺳﺘﺎﺩﺍﻥ ترﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺗﺎﺭﻳﺦ

ﺑﻮﺩﻩ ﺳﺖ

به راستی که آنان خوب دریافتند که باید از سرچشمه ی زلال معرفت نوشید و گر نه راه به جایی نخواهیم برد

"ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺷﺮﺡ ﻏﻢ ﺩﻝ ﺑﻪ ﻗﻠﻢ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ / ﺁﺗﺸﻲ ﺩﺭ ﻗﻠﻢ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻛﻪ طﻮﻣﺎﺭ ﺑﺴﻮﺧﺖ"

ﻏﻔﻮﺭ ﺍسکندری سخن دری

/1383 ایذه

برچسب ها: هنر خوش نویسی ، ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﺳﻼﻣﻲ ، فردوسی ، ﺣﻜﻴﻢ ﺑﺰﺭﮒ ﺗﻮﺱ ، ﺳﻴﺎﻩ ﻣﺸﻖ ، ﻏﻔﻮﺭ ﺍسکندری سخن دری