- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۰۱ آذر ۱۴۰۳ - ۱۳:۱۷
قال علی علیه السلام: انسان سه جا تغییر میکند: نزد صاحبان قدرت، روی صندلی قدرت و غنا بعد از فقر و هرکس تغییر نکند دارای خرد ناب و اخلاق مستقیم است. القُربِ مِنَ المُلوكِ ، و الوِلاياتِ ، و الغَناءِ من الفَقرِ ، فمَن لَم يَتَغَيَّرْ في هذهِ فهُوَ ذو عَقلٍ قَويمٍ و خُلقٍ مُستَقيمٍ
ریاست به دست کسانی خطاست، که از دست شان دست ها بر خداست...سعدی عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن، ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را(سعدی)
آن را که چنین دردی، از پای دراندازد، باید که فروشوید، دست از همه درمان‌ها(سعدی)
هر که دلارام دید ،از دلش آرام رفت، چشم ندارد خلاص ،هر که در این دام رفت
(سعدی)
کسی نیک بیند به هر دو سرای، که نیکی رساند به خلق خدای(سعدی) امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
شوشان - مهری کیانوش راد :
زان یار دلنوازم شکری ست با شکایت
گر نکته دان عشقی بشنو تو این حکایت .
رندان تشنه لب را آبی نمی دهد کس
گویی ولی شناسان رفتند از این ولایت.
در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کانجا
سرها بریده بینی بی جرم و بی جنایت.
وقتی چند سالی در کتاب ذهن و زبان حافظ آقای خرمشاهی خواندم، که یکی از خطبا در مجلس روضه خوانی امام حسین(ع) چند بیت بالا را استفاده کرده است ، با دقت بیشتری این غزل را چند باره خوانی کردم ، هر چه بیشتر خواندم ، روشن تر ،شیواتر از قبل تداعی کننده ی روز عاشورا بود، به گونه ای که انگار به تابلویی نگاه می کنم ، که نقاشی ماهر با کمک کلمه بر صفحه ی سفید کاغذ آن چنان صحنه ای ترسیم کرده است ، که با همه ی وجود ، تاریکی ، سنگینی ، وحشت و سرخی عشق را ، که همه ی تابلو خون رنگ کرده بود ، می دیدم و فواره ی رنج را که از دل حافظ به آسمان رسیده بود.
باورم شد ، این حکایت که حافظ با شکری آمیخته به شکایت گوینده ی آن است ، جز حکایت حسین ذبیح عشق نیست و چرا حکایت حسین نباشد؟
حافظ کسی را یارای شنیدن این حکایت می داند ، که نه آشنای عشق ، که نکته دان عشق باشد، آن کس که با زیر و بم عشق آشناست .
حافظ می داند ، که :
راهیست راه عشق که هیچش کناره نیست
آن جا جز آن که جان بسپارند ، چاره نیست.
چرا باور نکنم که حافظ شرح روز ذبح عشق را می دهد ، آن روزی که رند عالم سوز او (انسان کامل حافظ) بدون توجه به مصلحت بینی رایج زمانه ، ظاهرش را در ملامت و باطنش را در سلامت می دارد.
مهم نیست حافظ را شیعه بدانیم یا سنی ، آن چه اهمیت دارد ، کلام اوست که پیش روی ماست.
رنج نامه ی عشق ، رنج نامه‌ی رندانی که در قمار عشق ، همه ی هستی خود را باخته و زنده به معشوق شدند.
آیا حافظ نمی تواند رنج نامه ی عشق بنویسد ؟
مگر چند عاشق پاکباخته چون حسین داریم که با همه ی عزیزان خود ، در مسلخ عشق حاضر شود؟
مگر چند عاشق داریم که در یک نیم روز ، همه ی تعلقات خود را به پای خدای عشق قربانی کند؟
ابراهیم فرزندش را به مسلخ عشق می برد و زنده بر می گرداند ...
و حسین خون فرزندش را به آسمان می پاشد، فرزند جوان دیگرش که یادآور جدش رسول خداست ، به شهادت می رسد و فرزند دیگرش به اسارت می رود و دخترانش ، خواهران و همه ی خانواده ی او.
مگر این حسین نبود که در روز عاشورا شبث ربعی و حجاربن ابجر و قیس بن اشعث را صدا کرد و گفت :
مگر شما مرا به کوفه دعوت نکردید ،
در هیاهوی آنها صدای حسین گم می شود.
در سیاهی حکومت زر و زور و تزویر است که راه مقصود گم می شود و انسان از هویت انسانی خویش دور و به موجودی ناشناخته ، حتی برای خودش تبدیل می شود.
در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود
از گوشه ای برون آی ای کوکب هدایت .
از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود
زنهار از این بیابان وین راه بی نهایت.
این راه را نهایت صورت کجا توان بست
کش صدهزار منزل بیشست در بدایت .
در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کانجا
سرها بریده بینی بی جرم و بی جنایت.
در بیان تحیر خود ،به هر سو می رود ، اما جز بر وحشتش افزوده نمی شود ، در آن بیابان مخوف سرهای مقدسی را بریده می بيند که هیچ جرم و جنایتی نداشتند ، جز این که به درخواست عده ای پاسخ مثبت داده بودند ، تا یاور آنان باشندو از زیر بار ذلت دشمنان خدا ، نجاتشان دهند .
این سرهای مقدس از آن کسانی است ، که تا پای جان بر پیمان خویش ماندند، مگر روز عاشورا برای بریدن سرهای مقدس شهدا ، لشکریان عمر سعد ، مسابقه نگذاشتند، تا به تقرب حکومتی و جایزه برسند؟
حافظ در بیابان پر وحشت که سیاهی هجران آن را پوشانده است ، دست به دعا برمی دارد و مجازات قاتلان آن سرهای مقدس را طلب می کند ، با همه ی وجود کوکب هدایتی را می طلبد که راه او را روشن کند ، از خدا تقاضای رحمت و لطف می کند ، تا در پناه آن از رنج درون که می جوشد ، به راحتی و آسایش برسد.
در این غزل حافظ سه خواسته مطرح می کند :
۱- مجازات کسانی که رندان تشنه لب را سر می بُرند .
۲ - چراغ هدایتی که در آن ظلمات وحشت ، روشنگر راه باشد.
۳- عنایت یا رحمت واسعه ی پروردگار ، که جبران کننده ی همه ی سختی ها باشد.
در آن دوران پر وحشت و ظلم، این سه دعا ، بهترین خواسته ی ملتی است ، که زیر یوغ ستم خلفای به ظاهر مسلمان ، سخت ترین شکنجه ها را تحمل می کنند.
ای آفتاب خوبان ، می جوشد اندرونم
یک ساعتم بگنجان در سایه ی عنایت .
این راه را نهایت صورت کجا توان بست
کش صد هزار منزل بیش است در بدایت .
عشقت رسد به فریاد ار خود به سان حافظ
قرآن ز بر بخوانی در چارده روایت.
بیت آخر، مُهر تایید صبغه دین دار ی حافظ در این غزل است .
ر.ک به : حافظ هاتف میخانه عشق ، ص ۲۴۱ به بعد ، از همین نویسنده .
ناشناس
| 
۲۳:۲۰ - ۱۴۰۱/۰۵/۰۸
پاسخ
عاااالی