- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۰۱ آذر ۱۴۰۳ - ۱۳:۱۷
قال علی علیه السلام: انسان سه جا تغییر میکند: نزد صاحبان قدرت، روی صندلی قدرت و غنا بعد از فقر و هرکس تغییر نکند دارای خرد ناب و اخلاق مستقیم است. القُربِ مِنَ المُلوكِ ، و الوِلاياتِ ، و الغَناءِ من الفَقرِ ، فمَن لَم يَتَغَيَّرْ في هذهِ فهُوَ ذو عَقلٍ قَويمٍ و خُلقٍ مُستَقيمٍ
ریاست به دست کسانی خطاست، که از دست شان دست ها بر خداست...سعدی عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن، ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را(سعدی)
آن را که چنین دردی، از پای دراندازد، باید که فروشوید، دست از همه درمان‌ها(سعدی)
هر که دلارام دید ،از دلش آرام رفت، چشم ندارد خلاص ،هر که در این دام رفت
(سعدی)
کسی نیک بیند به هر دو سرای، که نیکی رساند به خلق خدای(سعدی) امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
امام صادق علیه السلام در حدیثی گهربار ثواب سیراب کردن جگر یک تشنه چه حیوان باشد یا انسان را بیان فرموده‌اند.
شوشان - امام جعفر صادق عليهالسلام فرمودند: بـهترين صـدقه خـنك كردن جگر تفتيده (تشنه) است. هركه جگر تفتيدهای، از حيوان گرفته يا غیر آن را سيراب كند خداوند عزوجل، در آن روزى كه هيچ سايهاى جز سايه او نيست، آن شخص را به زیر سايه خویش آورد.
متن حدیث:
الإمامُ الصّادقُ عليهالسلام :
أفضَلُ الصَّدقَةِ إبرادُ الكَبِدِ الحَرّى، ومَن سَقى كَبِدا حَرّى مِن بَهيمَةٍ أو غَيرِها أظَلَّهُ اللّهُ عز و جل يَومَ لا ظِلَّ إلاّ ظِلُّهُ .
متن حدیث:
الإمامُ الصّادقُ عليهالسلام :
أفضَلُ الصَّدقَةِ إبرادُ الكَبِدِ الحَرّى، ومَن سَقى كَبِدا حَرّى مِن بَهيمَةٍ أو غَيرِها أظَلَّهُ اللّهُ عز و جل يَومَ لا ظِلَّ إلاّ ظِلُّهُ .
«بحارالأنوار جلد 96، صفحه 172 »
